Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę tę nabyłam pod wpływem chwili i krótkiej rozmowy z autorką na zeszłorocznych Gdańskich Targach Książki. Od tego momentu minęło sporo czasu, książka prawie nabawiła się odleżyn, ale w końcu przeczytałam. Dawno nie miałam w rękach książki rodzimego debiutanta, który w dodatku postanowił wybrać trudną drogę wydawniczą, jaką jest self-publishing, a bądźmy szczerzy, wymaga to olbrzymich pokładów odwagi i samozaparcia. „Czarne pióro” to jednotomówka, a w fantastyce wcale nie tak łatwo o jednotomówkę. Trylogie i dłuższe cykle pojawiają się jak grzyby po deszczu, a gdy człowiek szuka zamkniętej na przestrzeni jednego tomu historii, to odpowiada mu prawie że głucha cisza. Być może powodem tego jest fakt, że trudno stworzyć fantastyczny świat, który da się opisać i wyjaśnić na przestrzeni – w tym konkretnym przypadku – niecałych sześciuset stron. „Czarne pióro” dzieje się w świecie zwanym Wordenya, który podzielony jest na cztery krainy. Każda z nich zamieszkana jest przez inną rasę ludzką. Mamy więc cztery rasy, dwie rasy skrzydlate: Daveny (z wyglądu takie trochę demony) i Avesy (takie trochę aniołki),i dwie bezskrzydłe: Warefy (takie trochę wilkołaki, mają ogonki i stojące uszy) i Zielonoocy (takie trochę wampiry). Tym całym majdanem rządzi dwóch władców, którzy jednocześnie są stwórcami istot ludzkich. W Wordeni zwierzętami pociągowymi i wierzchowymi są: PEGAZY! Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie to bardzo istotna informacja. Też chcę pegaza. 🙈. Na końcu książki znajduje się trochę tyczących się świata i zamieszkujących go istot wyjaśnień, od których w sumie można zacząć lekturę – sama czytałam od początku do końca i brakowało mi trochę konkretnego wyjaśnienia czym jest shyiama, którą wszyscy wkoło się posługują, czy informacji o tym ile lat przypada na jeden Errar – który to w świecie Wordenyii jest jednostką czasu (dużo więcej niż moje najśmielsze szacunki). Głównym bohaterem powieści jest daven Alaric Adlay, będący najsłynniejszym na całym świecie pisarzem fantastyki. Pomimo odniesionego sukcesu odznacza się skrajnie niską samooceną, cierpi na ciężki przypadek depresji i najchętniej, z nadzieją, że może zniknie i problem, jakim jest sam fakt istnienia, rozwiąże się sam, uprawiałby "leżing" na dywanie, przerywany smętnym wzdychaniem i użalaniem się nad sobą. To jest bohater, którego ma się ochotę chwycić i… co najmniej mocno nim potrząsnąć. Na szczęście życie, otoczenie i konflikt na tle rasowym, robią to za czytelnika, dzięki czemu ten nie musi brudzić sobie rąk. Tak, wiem, depresja, ale co poradzę, że mam mało cierpliwości do tego typu bohaterów? Alaric rusza swoje cztery litery z podłogi i wyrusza z misją, ale nie przestaje jęczeć, co jest dość męczące, na szczęście do czasu pojawienia się warefa Willa, którego towarzystwo odrobinę rozluźnia depresyjną atmosferę i wprowadza trochę humoru. Odtąd książkę czytało mi się naprawdę przyjemnie, szczególnie że im dalej tym akcja przyśpiesza. Daveniss postawiła na klasyczną narrację trzecioosobową w czasie przeszłym i prosty, bardzo przystępny język. Styl jest lekki, dominują przemyślenia nieszczęsnego Alarica, dialogi i akcja, a opisy są dość oszczędne i występują w niewielkich ilościach. Jeśli macie alergię (gorszą od mojej) na depresyjnych, użalających się nad sobą bohaterów o skrajnie niskiej samoocenie – to trzymajcie się od tej książki z daleka. Jeśli powyższe Wam nie straszne, a dodatkowo szukacie nowych światów, jednotomówek, ciekawych historii i lubicie motyw podróży, to „Czarne pióro” może Wam się spodobać. Pozwolę sobie jeszcze nadmienić, że wątki romantyczne nie występują, a momentami robi się trochę krwawo, ale wspomniałam wyżej, że mamy konflikt na tle rasowym, a jak jest konflikt, to jest i przemoc, a przemoc, to: krew, flaki, krzyki i tym podobne. Czy mi się podobało? Im dalej w las, tym zdecydowanie lepiej. Początek był irytujący, ale potem bawiłam się całkiem dobrze. Po więcej recenzji zapraszam na: https://m.facebook.com/people/Czytelnicza-Norka/100093693897871/