Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka nawiązuje do dzieciństwa jakie autorka spędziła w Strefie Gazy i do jej o rozstaniu z rodziną i wyjeździe bez pożegnania. Uciekając była skłonna znieść wszystko na przejściach granicznych, bo to tak było mało w porównaniu do znęcania się psychicznego i poniżania, których doświadczyła ze strony ojca, krewnych i sąsiadów na osiedlu Czarnych. Ta psia córka, jak miał w zwyczaju nazywać ją jej ojciec marzyła o tym chciała żyć jak normalny człowiek, chciała znaleźć swoje miejsce i mieć kilka metrów kwadratowych, by postawić na nich stół i łóżko. Bezpowrotnie opuścić rodzinne strony udało jej się w czerwcu 2001 roku, a dwa lata później poślubiła Bernarda, mężczyznę, którego sama sobie wybrała nie czekając na zgodę ojca. W książce został także przedstawiony opis codziennego życia w Strefie Gazy. Autorka sama zaznała przemocy, traumy i biedy, a w szkole doświadczyła dyskryminacji, ponieważ kolor czarny stanowił też symbol strachu, nienawiści i lęku gdzie czarnoskóre osoby były na najniższym stopniu w hierarchii. Brutalność i rasistowskie zwyczaje, o których czytałam sprawiają, że dobrze być białą Europejką, bo to też książka o bolesnym świecie kobiet.