Książka dobitnie dokumentująca, jak daleko od metod naukowych poruszają się zwolennicy teorii parapsychicznych. Odstraszający przykład fatalnego połączenia własnego, bynajmniej nie neutralnego i obiektywnego nastawienia do badanego fenomenu z grupą psychicznie labilnych ludzi w stanie wzajemnie indukowanej histerii, połączonej czasami ze skrajnym wyczerpaniem.

W „Archiwum X” agent Moulder miał na ścianie plakat z dewizą „I want to believe” (Chcę wierzyć). Dokładnie tak zachowuje się autor „Poltergeista”. Z naukową pracą nie ma to wiele wspólnego. Facetowi wyraźnie zabrakło porad agentki Scully...

Nie przeczę, że książkę przeczytałem z zainteresowaniem, bo jest ona dokumentem pewnego ekstremalnego wydarzenia. W Enfield nie był potrzebny żaden poltergeist, aby stworzyć atmosferę niesamowitości. Wystarczy trochę empatii dla samotnie wychowującej matki i jej dzieci, wystarczy trochę wyobraźni, jak rozwód i przekazanie jednego z synów do państwowego systemu opieki społecznej musiały wpłynąć na całą rodzinę Harperów.

Teoretycznie można z książki wyczytać obawę autora o zdrowie Harperów i chęć ochrony tej rodziny przed wszelakimi szarlatanami oraz łowcami sensacji. Niezbyt się to panom Grosse i Playfairowi jednak udało. BBC i brytyjska „yellow press” podawały sobie w enfieldskim domu klamkę z rąk do rąk. Na szczęście udało się uniknąć głębszego udziału małżeństwa Warrenów (samozwańczych demonologów amerykańskich ze smykałką do robienia kasy poprzez ogłupianie łatwowiernych) w całym procederze.

Facyt: Dokument nie tyle istnienia zjawisk parapsychologicznych, lecz raczej naszej ludzkiej skłonności do mitologizowania niezrozumiałego.

Książka dobitnie dokumentująca, jak daleko od metod naukowych poruszają się zwolennicy teorii parapsychicznych. Odstraszający przykład fatalnego połączenia własnego, bynajmniej nie neutralnego i obiektywnego nastawienia do badanego fenomenu z grupą psychicznie labilnych ludzi w stanie wzajemnie indukowanej histerii, połączonej czasami ze skrajnym wyczerpaniem.

W „Archiwum...