Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szokująco wysoka jest ocena tej książki. Rozumiem, że błędy logiczne dotyczące pracy profilerów i policji nie kłują w oczy "zwykłych" czytelników, ale ta powieść jako całość jest słaba. Historia jest banalna, nic tu nie zaskakuje. Fabuła bardzo przewidywalna. Tak bardzo, że procesy myślowe policjantów, którzy nie potrafią wpaść na trop mordercy są prześmieszne. Rozwiązania intrygi można się domyślić najpóźniej w połowie książki. A pan z FBI stoi w miejscu... Zakończenie nie zaskakuje. Za to głupota niektórych bohaterów już tak :D Co do pracy wielkiego pana specjalisty, byłego agenta FBI, profilera... Panu pisarzowi się wszystko poplątało, bo skończył pewnie jakąś śmieszną roczną szkołę kryminalistyki i postanowił dalej wiedzy nie pogłębiać. Nie odróżnia psychozy od psychopatii, a psychopatii od socjopatii itd. Używa terminów, które w czasach tworzenia książki nie były używane w profilowaniu (wiem, bo studiowałam akurat wtedy te przedmioty). Jak ktoś uparcie tworzy postać profilera z FBI to wypadałoby, aby się konsultował przed pisaniem, a nie plótł trzy po trzy. Gdy wreszcie, po jakichś 500 stronach pierwszy raz dochodzi do sławnego "wchodzenia w skórę mordercy" to Chattam naprawdę daje czadu wymyślając kompletne brednie. I nie, nie jestem za bardzo czepialska. Są pisarze, którzy nie mylą terminologii i nie wymyślają założeń profilowania, czy ogólnie psychologii, z palca. Jakoś potrafią przygotować się do napisania książki. Chattama nie da się czytać.