Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta powieść jest jak puch - lekka i delikatna. I tak samo opisuje to, co osobom spoza Haiti wydaje się mroczne, ciemne, nieludzkie. No, bo Haiti to wudu, to związki śmierci z życiem, która czai się za każdym rogiem. To także bieda, ogromny podział społeczny na tych, co mają wszystkiego w nadmiarze i tych, co nie mają nic. To wszystko tu jest. Jest zupełnie naturalne, wszak to taki kraj i tacy ludzie. Bohater i narrator wraca na Haiti po dwudziestu latach. Wyjechał, bo chciał pobyć gdzie indziej. No, to pobył, coś tam w dalekim świecie robił... A tu nic się nie zmieniło. Jak się miało zmienić, skoro wyrósł w rodzinie, która nie miała w ogóle potrzeby zmian, nawet przeprowadzka (ale w obrębie tej samej dzielnicy) była koniecznością, nie wyborem. Najbardziej zmienił się on sam. Dany Laferriere tak pięknie o tym wszystkim opowiada, o spotkaniu z przyjaciółmi, dawnymi miłościami i kiedyś magicznymi miejscami, że aż żal, że książka jest taka cienka. To zaledwie 280 stron. A już zupełnie powaliły mnie haitańskie przysłowia towarzyszące każdemu rozdziałowi, niemal genialne w swej prostocie i pokazujące, jakimi bystrymi obserwatorami są haitańczycy. I jaki mają dystans do otaczającej rzeczywistości! To np.: Nie wieszaj kapelusza tam, gdzie nie może sięgnąć twoja ręka. Albo: Byk o długim ogonie nie powinien skakać przez ogień. Rozbawiły mnie także dyskusje porównawcze "prymitywnych" wierzeń z "wyższą" religią chrześcijańską... To powinna być lektura obowiązkowa dla ortodoksów każdej religii. I chociaż nie dowiemy się, co jest z tymi mieszkańcami osady Bombardopolis, bo badania wciąż trwają - spotkanie z Haiti w tym wydaniu było wspaniałą przygodą.