Amerykański poeta, powieściopisarz, nowelista, scenarzysta filmowy i rysownik niemieckiego pochodzenia. Bukowski przez wielu zaliczany do pokolenia Beat Generation, sam nigdy nie dał się jednoznacznie sklasyfikować. Sławę zyskał dzięki cyklowi powieściowemu, w którym stworzył postać alkoholika i "ćmy barowej" − Henry'ego Chinaskiego.
Twórczość Bukowskiego inspirowana była jego własnymi doświadczeniami, związanymi z seksem, alkoholem, biedą, niedolą pisarza i słabościami każdego człowieka. Pomimo wulgarnego języka i prostego stylu, jego twórczość ujmuje wrażliwością i głębokim zrozumieniem ludzkiej natury. Sam Bukowski był znany z awanturniczego, pełnego skandali życia, toteż typowy bohater jego − częstokroć mocno autobiograficznej − prozy to człowiek z marginesu społecznego, outsider przepełniony sceptycyzmem wobec ludzi, a jednocześnie wiecznie poszukujący bliskości z nimi.
Na tym polega problem z piciem. Gdy wydarzy się coś złego, pijesz, zeby zapomnieć. Kiedy zdarzy się coś dobrego, pijesz, żeby to uczcić. A j...
Na tym polega problem z piciem. Gdy wydarzy się coś złego, pijesz, zeby zapomnieć. Kiedy zdarzy się coś dobrego, pijesz, żeby to uczcić. A jeśli nie wydarzy się nic szczególnego, pijesz po to, zeby coś się działo
Bukowski cierpiał. I to cierpienie widać i czuć w tej książce. To jest jedyna książka autora, którą przeczytałem. Nawet jednego wiersza nie czytałem, oprócz tych, które zawarł w tej pozycji, a były one raczej denne. Pisarze dzielą się na dwie grypy: tych co piją i tych co nie piją. Bukowski pił przez całe życie, a to dowód na to, że był nieszczęśliwy.
Przeczytałem tę lekturę, bo mam zajawkę na książki o pisaniu. I raczej niewiele tu jest konkretów. Nic innego tego autora nie przeczytam.
Kiedy przyzwyczai się już człowiek do całej tej gadaniny o rzyganiu, sraniu i r*chaniu odkrywa, że z tego Bukowskiego był naprawdę wrażliwy facet. Był artystą z krytycznym spojrzeniem na wiele kwestii, z bardzo trafnymi spostrzeżeniami... ubierał je wszystkie w historie poświęcone ludziom, którym nikt zazwyczaj żadnej uwagi poświęcać nie chce. Fakt, że przy niektórych fragmentach ciężko coś zjeść (do tego stopnia są obrzydliwe i dosadne) ale na koniec stwierdzasz ze w tym szaleństwie jest metoda.
To mój pierwszy Bukowski i jestem zaintrygowana.