Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy można przyzwyczaić się do smutku? Okazuje się, że można, szczególnie jeśli wypływa on z serca, wypełnia każdą cząstkę naszego ciała. A w takim tonie utrzymany jest tomik Pauliny Ożegalskiej. Wiele jest w nim emocji i to naprawdę różnych. Od przejmujących liryką słów – obrazów, po nieprzeciętny żal i tęsknotę. Poszczególne wersy wierszy tworzą wyznania niczym wyrwane z pamiętnika wspomnienia. Poezja jak z fotografii, odbitych na stronach w kolorze sepii. Zastanawia mnie wyraz okładki. Próbowałam doszukać się odpowiedzi w treści. Czy ją znalazłam? Wiersz otwierający tomik wyraża pewien rodzaj wspomnień zestawiony ze stanem emocjonalnym, jaki podmiot liryczny odczuwa w stosunku do swojego partnera: Jest taka cisza jak ta w Ustrzykach że nic nie słychać Jest ta krakowska gdy słychać wszystko i nic Jest ta między tobą a mną kiedy hałasuję byś jej nie usłyszał Jest to poezja konkretna. Padają w niej pytania retoryczne, padają żale, wzbiera na sile smutek, żal, niepokój. Autorka świadomie gra na emocjach czytelnika. Pisze o swej nieograniczonej miłości do polskich gór używając w tych wierszach licznych metafor i personifikacji. To doskonałe środki poetyckie, które oddają Jej stan serca i duszy skalany odtrąconym uczuciem: „Znów w połoniny ramiona wpadam/ z kolejną nietrafioną miłością/ z tym swoim nijakim światem/ Tak blisko nieba łatwiej się oszukać/ że jeszcze może być dobrze.” Całość na: http://nietypowerecenzje.blox.pl/2017/03/8222Mnie-jest-smutno-z-przyzwyczajenia8221.html