Jesień czai się tuż za rogiem, przywitam ją ze „Stramerem”, a raczej całą rodziną Stramerów. Książka czekała na swoją kolej, bo wciąż przykrywały ją inne nowości. Co jakiś czas słyszałam pytania od kolejnych osób z zespołu lubimyczytać.pl: „przeczytałaś już Stramera?” i chyba już nie miałam siły odpowiadać „jeszcze nie, czeka”. Co więcej, każdy kto pytał, był zachwycony i bardzo polecał. W serwisie książka nominowana była w plebiscycie „Książka Roku 2019" i otrzymała wysokie noty od czytelników 7,5/10, co samo w sobie jest już wystarczającą rekomendacją.

To książka idealna na jesień, na początku spokojna, w kolejnych rozdziałach poznaję członków jednej żydowskiej rodziny, która mieszka w międzywojennym Tarnowie. Nagle zaczynają się wkradać w przedstawianą rzeczywistość konflikty narodowe i życie Stramerów nabiera ciemnych barw. Podobno jest to książka, której nie da się zapomnieć, więc tym bardziej chłonę powoli i czytam z nieukrywaną przyjemnością. Polecam recenzję Bartka Szczyżańskiego, który pisze:

Dzieci wróciły do szkół i przedszkoli, ku uciesze części rodziców i rozpaczy pozostałych, a ja sięgam w ten weekend po zbiór opowieści o perypetiach mojego ulubionego literackiego ucznia – francuskiego Mikołajka. W książeczkach o tym wdzięcznym bohaterze i paczce jego przyjaciół zaczytywałem się po raz pierwszy jako dziecko i to jedna z niewielu historii dzieciństwa, która czytana po latach wciąż równie mocno mnie wciąga, bawi i, co nie mniej ważne, uczy. Oczywiście zmiana perspektywy czasowej sprawia, że wiele elementów wybrzmiewa dla mnie inaczej niż w czasach szkoły podstawowej.

Dziś lepiej rozumiem, co nie znaczy, że akceptuję, motywacje taty chłopca: wiecznie zmęczonego, łatwo wpadającego w irytację; modelowego ojca z dawnych lat, dla którego praca to świętość, a zacisze domowe służyć ma wyłącznie odpoczynkowi. Bardziej niż kiedyś razi mnie, że Mikołajek bez przerwy dostaje bury od rodziców, którzy traktują syna trochę jak balast – przydatny, ale ciężki. O roli matki lepiej zmilczeć. Książkowy świat to wieczna opozycja dzieci-dorośli, wygłupy-grzeczność, zabawa-szkoła i tak dalej. Pod tym względem dzieło Goscinny’ego i Sempé to idealne odbicie swoich czasów. Ale czy  świat dzisiejszych dzieci tak bardzo różni się od tego sprzed pół wieku?

Najważniejsze, że mimo pewnych wad krótkie, zwarte historyjki o wesołych urwisach potrafią bawić do łez, skrzyć się od błyskotliwego humoru i dać wiele uciechy i rodzicom, i dzieciom – nawet jeśli nie będziemy się śmiać z tych samych rzeczy. A więc idę czytać „Mikołajka”.

No bo co w końcu, kurczę blade.

Myślałam, że po mojej „wielkiej przygodzie” z magisterką zrobię sobie dłuższą przerwę od literatury hiszpańskiej. Jasne, uwielbiam ten duszny klimat, którego nie mogę znaleźć w innych powieściach, ale ile można. Ostatni miesiąc spędziłam nad opracowaniami hiszpańskiej kultury, języka i historii. Pod koniec, gdy już opuściła mnie nadzieja, że kiedykolwiek dam radę to skończyć, postanowiłam, że zrobię sobie detoks. Miałam ochotę pochować do kartonów wszystkie książki napisane przez hiszpańskojęzycznych autorów razem z opracowaniami uzbieranymi do magisterki i schować je w najciemniejszym zakątku mojego mieszkania – w szafie.

Jak się jednak okazuje, jestem wyjątkowo zmienną czytelniczką. Szukając lektury na nadchodzący weekend, mimowolnie zerknęłam na ułożone na najniższej półce książki Jaume Cabré. Lubię dawkować sobie tego autora i staram się sięgać po jedną jego powieść na rok. Jedną z jeszcze nieprzeczytanych książek są „Głosy Pamano”, które w serwisie mają ocenę 8,0. W ten oto sposób mój detoks trwał ledwie dwa tygodnie, nie zdążyłam się nawet obronić, a już wracam w objęcia hiszpańskiej literatury.

Pisanie o drugiej wojnie światowej nie jest łatwe. Trudność nie wynika jednak z braku dostępnych materiałów, ale z obowiązku podejmowania często trudnych, kontrowersyjnych i bolesnych dla wielu ludzi tematów. Mówienie o Niemcach jako o ofiarach wojny może niektórym wydawać się niestosowne. Należy jednak pamiętać, że wielu obywateli III Rzeszy nie podzielało zbrodniczej ideologii Adolfa Hitlera. Pomimo tego, po 1945 roku uznano ich za współwinnych popełnionych przez nazistów zbrodni. Piotr Pytlakowski w swojej książce „Ich matki, nasi ojcowie. Niewygodna historia powojennej Polski” podjął próbę opisania powojennych losów niemieckich rodzin zamieszkujących Ziemie Odzyskane. Już sam tytuł publikacji sugeruje nam, że je treść nie będzie ani łatwa, ani czarno-biała.

Zdecydowałem się sięgnąć po tę pozycję ponieważ uważam, że to właśnie dialog jest najlepszym sposobem na zrozumienie drugiego człowieka. Historię z polskiej perspektywy znamy doskonale, warto więc wysłuchać co na jej temat mają do powiedzenia inni.

Więcej na ten temat przeczytacie na stronie Ciekawostki Historyczne.

[kk]