Zdarza mi się wracać do motywów Starożytnego Rzymu w literaturze. Pewnie nikt nie ma wątpliwości, że Harris to dobry pisarz i że motyw historyczny dotyczący ostatnich dziesięcioleci funkcjonowania republiki w Imperium Rzymskim. Temat wydaje się raczej oklepany, bo jest stosunkowo dobrze znany w historiografii i popkulturze. No ale jednak w książce pt. "Cycero" Harris pokusił się o własną interpretację wydarzeń z I wieku p. n. e..

Jak sam tytuł nam sugeruje mamy tutaj postać Cycerona, słynnego prawnika i polityka, zwolennika republiki. Rolę głównego bohatera autor przypisał niewolnikowi rodziny Cyceronów Tironowi M. Tuliuszowi. Ta autentyczna postać znana jest nie tylko z tego, że był sekretarzem wpływowego człowieka, ale też zapisywał myśli swojego mentora w sposób szczególny, robił notatki, pisząc własnym systemem, żeby pisać szybko i żadna myśli mistrza nie utknęła nie wiadomo gdzie. Ten sposób zapisu znany jest jako stenografia, i jest stosowany do dnia dzisiejszego. Pierwszą instytucją w historii, która przyjęła do praktyki ten zapis był senat Rzymski jeszcze za życia Cycerona i jego sekretarza.

Sposób opisu czegoś w rodzaju życiorysu słynnego rzymianina jest ciekawy, ale można się domyśleć, że tak będzie. Najpierw pojawiają się opisy edukacji rzymianina z wyższych sfer. Trafił między inymi do Grecji szkolić się w retoryce, do której starożytni Rzymianie przykładali dużą rolę. Potem młody Cyceron bierze udział we obradach Senatu Rzymskiego i wchłania go coraz bardziej bieżąca polityka. Do tego dochodzi jeszcze działalność prawnicza i wyjątkowa biegłość Cycerona w prawie rzymskim. Dalej już tylko następują wydarzenia historyczne, pierwsze naginanie zasad republiki i obawy czym się to skończy.

Ciekawe w tej książce jest jeszcze co innego. Jasne, że nie jest żadnym odkryciem, że demokracja jest greckim wynalazkiem i ten koncept w jakiejś formie przyjęli i rozwijali republikanie z wiecznego miasta. Na pewno rozwijając prawo rzymskie przykładali wagę do wszelkiego rodzaju formalizmów, norm prawnych, które szczegółowo zawarto w przeróżnych kodeksach. Rozwijają się kariery polityczne w całkiem współczesnym tego słowa rozumieniu. W senacie trwa szereg batalii politycznej. Trwają debaty, formułują się wszelakie stronnictwa, tworzenie się partii to jeszcze nie ta epoka, które zażarcie się zwalczają. Ciekawostką jest, że obrady senatu mogły trwać tylko przy świetle dziennym i nie można było stosować ogrzewania budynku, co skutkowało tym, że w chłodniejszych porach roku senatorowie marźli siedząc w swoich białych togach, na szczęście obrady wtedy zbyt długo trwać nie mogły.

Myślę, że z grubsza to tyle co da się "powiedzieć" o tej książce. Dodać można, że opisy, literackie kreacje bohaterów głównie postaci historycznych jest niezwykle ciekawe i interesujące. Kontynuując czytanie kolejnych dwóch tomów zapewne będzie można coś ciekawego napisać co uzupełni fascynujące informacje w interesujący i przystępny sposób czytelnikowi przekazane. Książkę warto przeczytać. Polecam

Zdarza mi się wracać do motywów Starożytnego Rzymu w literaturze. Pewnie nikt nie ma wątpliwości, że Harris to dobry pisarz i że motyw historyczny dotyczący ostatnich dziesięcioleci funkcjonowania republiki w Imperium Rzymskim. Temat wydaje się raczej oklepany, bo jest stosunkowo dobrze znany w historiografii i popkulturze. No ale jednak w książce pt. "Cycero" Harris...

Audiobook czyta Robert Mazurkiewicz. OK. Thriller polityczno-historyczny. Intrygi, knowania, polityka. Jak na mój gust zbyt dużo plot twistów. Dziwnie jawi się ta Republika Rzymska. Jednak dobrze się słucha

Audiobook czyta Robert Mazurkiewicz. OK. Thriller polityczno-historyczny. Intrygi, knowania, polityka. Jak na mój gust zbyt dużo plot twistów. Dziwnie jawi się ta Republika Rzymska. Jednak dobrze się słucha

Widziałem filmy na podstawie Harrisa i wiedziałem że się nie zawiodę

Widziałem filmy na podstawie Harrisa i wiedziałem że się nie zawiodę

Całkiem przyjemna fabularyzowana biografia Cycerona. Można się wielu ciekawych rzeczy dowiedzieć o Starożytnym Rzymie u schyłku republiki. W powieści jest wiele wątków prawnych, politycznych i historycznych, a autor bardzo plastycznie opisuje Rzym i jego mieszkańców

Całkiem przyjemna fabularyzowana biografia Cycerona. Można się wielu ciekawych rzeczy dowiedzieć o Starożytnym Rzymie u schyłku republiki. W powieści jest wiele wątków prawnych, politycznych i historycznych, a autor bardzo plastycznie opisuje Rzym i jego mieszkańców

Osiem gwiazdek wystawione w kontekście bardzo specyficznego gatunku: historycznej fikcji politycznej.

Dla osoby nie lubiącej tła w postaci ustroju schyłkowej Republiki Rzymskiej, funkcjonowania sądu, senatu, wyborów, tarć między stronnictwami władzy, będzie znacznie mniej interesująca.

Autor nie "przynudza", kwestie techniczne i historyczne przewijają się w tle, nie ma się wrażenia sztucznych wykładów dla czytelnika.

Osiem gwiazdek wystawione w kontekście bardzo specyficznego gatunku: historycznej fikcji politycznej.

Dla osoby nie lubiącej tła w postaci ustroju schyłkowej Republiki Rzymskiej, funkcjonowania sądu, senatu, wyborów, tarć między stronnictwami władzy, będzie znacznie mniej interesująca.

Autor nie "przynudza", kwestie techniczne i historyczne przewijają się w tle, nie ma...

Historyczne powieści lubię najbardziej, a ta jest świetna. Nie czyta się szybko, ale w tym gatunku nie o to chodzi. Opowieść zgrabna, bez zbędnych opisów. Naprawdę dobra.

Historyczne powieści lubię najbardziej, a ta jest świetna. Nie czyta się szybko, ale w tym gatunku nie o to chodzi. Opowieść zgrabna, bez zbędnych opisów. Naprawdę dobra.

Znakomite political fiction. Książka skrojona na potrzeby bardziej szerokiego odbiorcy niż wprawnego zapaleńca starożytnego Rzymu, ale to akurat dobrze. Harris to storyteller i na tym się skupia. Powieść jest przez to w miarę lekkostrawna. Jak sałatka z oliwkami wprost spod żyznych grani Wezuwiusza. Z przyjemnością wszamam tom drugi!

Znakomite political fiction. Książka skrojona na potrzeby bardziej szerokiego odbiorcy niż wprawnego zapaleńca starożytnego Rzymu, ale to akurat dobrze. Harris to storyteller i na tym się skupia. Powieść jest przez to w miarę lekkostrawna. Jak sałatka z oliwkami wprost spod żyznych grani Wezuwiusza. Z przyjemnością wszamam tom drugi!

Przypomniał mi się Egipcjanin Sinuhe - podobny styl pisania. Dobrze się czyta. „Na plażę”.

Przypomniał mi się Egipcjanin Sinuhe - podobny styl pisania. Dobrze się czyta. „Na plażę”.

Nic się nie zmieniło w polityce od 2000 lat, o tym jest ta książka

Nic się nie zmieniło w polityce od 2000 lat, o tym jest ta książka

Świetna

Świetna