Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zmęczyłam. Jakbym nie Mroza czytała.

Zmęczyłam. Jakbym nie Mroza czytała.

Nie zgadzam się na takie zakończenie:(

Nie zgadzam się na takie zakończenie:(

O, jakie to było dobre! Poważna kandydatka do tytułu osobistej Książki Roku.

O, jakie to było dobre! Poważna kandydatka do tytułu osobistej Książki Roku.

Pięknie utkała tę opowieść Kasia Bulicz-Kasprzak. To oparty o rodzinne wspomnienia autorki istny kobierzec ludzkich emocji, odwiecznie tych samych, towarzyszących człowiekowi od narodzin do śmierci niezależnie od pochodzenia czy stanu posiadania. To też - a może przede wszystkim - wspaniały obraz polskiej wsi, z jednej strony bezkompromisowej, surowej, a z drugiej potrafiącej się odwdzięczyć pięknem swej natury. Można by powiedzieć, że to dość zwyczajna historia, bo nie znajdziemy tu fabularnych fajerwerków czy wielkich zwrotów akcji, a jednak ten literacki świat pochłania bez reszty, wywołuje wypieki na twarzy i nie pozwala głębiej odetchnąć. Ta książka jest „nieodkładalna”, tłumaczysz sobie, że jeszcze tylko jeden rozdział i przerwa, ale w pewnym momencie już nie jesteś w stanie tej przerwy zrobić – musisz, po prostu musisz, doczytać do końca. Wielkie ukłony dla pisarki, że historią swojej rodziny podzieliła się w tak imponującym stylu.

Pięknie utkała tę opowieść Kasia Bulicz-Kasprzak. To oparty o rodzinne wspomnienia autorki istny kobierzec ludzkich emocji, odwiecznie tych samych, towarzyszących człowiekowi od narodzin do śmierci niezależnie od pochodzenia czy stanu posiadania. To też - a może przede wszystkim - wspaniały obraz polskiej wsi, z jednej strony bezkompromisowej, surowej, a z drugiej...

Minus jedna gwiazdka za literówki i ,, fantazję,, w interpunkcji - temu wydawnictwu to aż nie przystoi.

Minus jedna gwiazdka za literówki i ,, fantazję,, w interpunkcji - temu wydawnictwu to aż nie przystoi.

Medyczny może i tak, ale na pewno nie thriller.

Medyczny może i tak, ale na pewno nie thriller.

Chyba nie mam poczucia humoru, ale nawet się nie uśmiechnęłam w czasie lektury, nie mówiąc o czymś więcej. Określenie ,,komedia,, zdecydowanie na wyrost. A jeśli ktoś spróbuje napisać cokolwiek o klimacie jak u Chmielewskiej, znaczy, że nie ma o jej twórczości zielonego pojęcia.

Chyba nie mam poczucia humoru, ale nawet się nie uśmiechnęłam w czasie lektury, nie mówiąc o czymś więcej. Określenie ,,komedia,, zdecydowanie na wyrost. A jeśli ktoś spróbuje napisać cokolwiek o klimacie jak u Chmielewskiej, znaczy, że nie ma o jej twórczości zielonego pojęcia.

Nie polubimy się jednak z Bernadette McDonald. Nie przemawia do mnie jej styl.

Nie polubimy się jednak z Bernadette McDonald. Nie przemawia do mnie jej styl.

Liczyłam na coś więcej. Nie mogę powiedzieć, żeby lektura mnie pochłonęła, raczej męczyła. Trochę mało Haliny w ,,Halinie,,.

Liczyłam na coś więcej. Nie mogę powiedzieć, żeby lektura mnie pochłonęła, raczej męczyła. Trochę mało Haliny w ,,Halinie,,.

O wszystkim i o niczym, albo w kółko o tym samym. Największym (i raczej jedynym) atutem tej książki są zdjęcia.

O wszystkim i o niczym, albo w kółko o tym samym. Największym (i raczej jedynym) atutem tej książki są zdjęcia.

Nigdy nie było mi łatwo czytać książki, w których krzywda działa się dzieciom, ale odkąd zostałam matką, jest jeszcze trudniej. Stawiałam się na miejscu matek z opisywanych historii i aż mi się serce krajało, gdy wyobrażałam sobie, że miałabym oddać moje dziecko z myślą, że już go więcej nie zobaczę... Z tego powodu lekturę musiałam sobie dawkować.
Brak oceny gwiazdkowej zamierzony.

Nigdy nie było mi łatwo czytać książki, w których krzywda działa się dzieciom, ale odkąd zostałam matką, jest jeszcze trudniej. Stawiałam się na miejscu matek z opisywanych historii i aż mi się serce krajało, gdy wyobrażałam sobie, że miałabym oddać moje dziecko z myślą, że już go więcej nie zobaczę... Z tego powodu lekturę musiałam sobie dawkować.
Brak oceny gwiazdkowej...

Niby wszystko dobrze, a jednak coś mi zgrzytało w trakcie czytania. Nie wiem, czy to kwestia tłumaczenia, ale styl jakiś taki toporny. Zobaczę, co będzie przy ,,Kurtyce,, i ,,Ucieczce na szczyt,, - może McDonald po prostu tak pisze.

Niby wszystko dobrze, a jednak coś mi zgrzytało w trakcie czytania. Nie wiem, czy to kwestia tłumaczenia, ale styl jakiś taki toporny. Zobaczę, co będzie przy ,,Kurtyce,, i ,,Ucieczce na szczyt,, - może McDonald po prostu tak pisze.

Powieść, co do której to wyświechtane stwierdzenie: nie można się oderwać, pasuje jak ulał. Intrygujące tajemnice, wciągająca historia, którą roztrząsa się jeszcze długo po odłożeniu książki na półkę; do tego ten niesamowity, mroczny klimat i świetny język - Robert Małecki naprawdę wie, czym przekonać do siebie czytelników.

Powieść, co do której to wyświechtane stwierdzenie: nie można się oderwać, pasuje jak ulał. Intrygujące tajemnice, wciągająca historia, którą roztrząsa się jeszcze długo po odłożeniu książki na półkę; do tego ten niesamowity, mroczny klimat i świetny język - Robert Małecki naprawdę wie, czym przekonać do siebie czytelników.

To z żadnej strony nie jest thriller. Nierówne proporcje: na początku wydarzenia opisywane w szczegółach, pod koniec autorka strasznie pognała do przodu. I nie za bardzo wiem, z czego to robić serię. Pomysł może i b dobry, ale wykonanie jednak poległo. Ogólnie można przeczytać, ale lepiej nie nastawiać się na nic specjalnego. Wolę cykl o Erice i Patricku.

To z żadnej strony nie jest thriller. Nierówne proporcje: na początku wydarzenia opisywane w szczegółach, pod koniec autorka strasznie pognała do przodu. I nie za bardzo wiem, z czego to robić serię. Pomysł może i b dobry, ale wykonanie jednak poległo. Ogólnie można przeczytać, ale lepiej nie nastawiać się na nic specjalnego. Wolę cykl o Erice i Patricku.

,,Jawor,, Marty Kisiel bezapelacyjnie najlepszym opowiadaniem tej antologii.

,,Jawor,, Marty Kisiel bezapelacyjnie najlepszym opowiadaniem tej antologii.

Świetna. Chociaż dobrze, że nie czytałam jej przed porodem...

Świetna. Chociaż dobrze, że nie czytałam jej przed porodem...

Najważniejsza, najtrudniejsza, najcenniejsza, najlepsza książka Magdaleny Knedler.

Najważniejsza, najtrudniejsza, najcenniejsza, najlepsza książka Magdaleny Knedler.

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2019/04/magdalena-witkiewicz-jeszcze-sie-kiedys.html

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2019/04/magdalena-witkiewicz-jeszcze-sie-kiedys.html

Już pierwszy tom był genialny, a ten jest jeszcze lepszy.

Już pierwszy tom był genialny, a ten jest jeszcze lepszy.

Najbardziej przejmujący jest ostatni akapit. Uwiera jak drzazga, zostaje w pamięci.

Najbardziej przejmujący jest ostatni akapit. Uwiera jak drzazga, zostaje w pamięci.