Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Temat 10/10
Styl pisarski, wyczerpanie tematu, zagłębienie i wyczerpanie 0/10.

Czasami mam ochotę przeczytać coś, co plasuje się na wysokich miejscach czytelniczych rankingów - zwłaszcza, gdy pojawia się film o tym samym tytule z nieprzeciętną obsadą.

W przypadku książki "Cudowny Chłopak" sprawa była dla mnie o tyle prostsza, że poruszała temat "moralnie trudny", czyli to, co zasadniczo najbardziej interesuje mnie wśród literatury. Autor przygotował sobie świetny kawałek pola do zrobienia nieprzeciętnej uprawy słownej i.. na tym się skończyło. Sam pomysł perspektywy różnych osób - bardzo dobry, ponieważ mógłby pozwolic na szerokie spojrzenie względem samej istoty powiedzenia "nie oceniaj książki po okładce" - i właściwie na tym koniec.

Dlaczego został dotknięty jedynie wierzcholek góry lodowej?
Dlaczego autor spalil tak dobry temat, jakim jest budowanie poczucia własnej wartosci od samego początku życia - zwłaszcza, gdy mieszanka genetyczna wylosowała jeden z gorszych zestawów "powierzchniowych".
Dlaczego? Nie dowiemy się. Wiem jednak, że jeszcze wiele godzin pisania przed autorem, żeby potrafił zachwycić i zaskoczyć słowem tak jak pomyslem.

Temat 10/10
Styl pisarski, wyczerpanie tematu, zagłębienie i wyczerpanie 0/10.

Czasami mam ochotę przeczytać coś, co plasuje się na wysokich miejscach czytelniczych rankingów - zwłaszcza, gdy pojawia się film o tym samym tytule z nieprzeciętną obsadą.

W przypadku książki "Cudowny Chłopak" sprawa była dla mnie o tyle prostsza, że poruszała temat "moralnie trudny", czyli...

Niczym nie zaskakuje.
Historia bardzo powtarzalna, bardzo prosta i tak wysoce nieprawdopodobna, że - być może mam serce ze stali - szczerze nie wiem co w niej wzruszającego, bo sztuczność nie wzbudza żadnych emocji poza zniesmaczeniem.

Mimo wszystko, językowo całkiem okej - przyjemnie brneło się przez kolejne kartki. Stąd cztery gwiazdki.

Sylwia

Niczym nie zaskakuje.
Historia bardzo powtarzalna, bardzo prosta i tak wysoce nieprawdopodobna, że - być może mam serce ze stali - szczerze nie wiem co w niej wzruszającego, bo sztuczność nie wzbudza żadnych emocji poza zniesmaczeniem.

Mimo wszystko, językowo całkiem okej - przyjemnie brneło się przez kolejne kartki. Stąd cztery gwiazdki.

Sylwia

Sama historia w gruncie rzeczy jest najmniej istotna. Sięgnęłam po tą książkę dlatego, że miałam ochotę na dużą dawkę świetnie opisanych uczuć, moralnych wahań i niepewności – na kilka złotych cytatów, wielkie wiadro wrażliwości i przewrotne zakończenie. Jako, iż jest to już trzecia powieść przeczytana przeze mnie, która wyszła z umysłu tej pisarki wiedziałam co mnie czeka – czułam jak wchodzę w ten świat jak w ciepłą kąpiel z ulubionym płynem roztaczającym wokół mnie najcudniejsze bąbelki. Jednak tak jak one jest on dość kruchy i mimo, iż odbija wiele pięknych barw – szybko znika. Mistrzowskie pióro i idealna precyzja to jednak trochę za mało by utrzymać nieposkromioną bestię w ryzach, dlatego po dokończeniu ostatniej strony czuć niesamowity niedosyt i pewne rozczarowanie – tym razem niedopowiedzenie zawarte w ostatnich rozdziałach bardziej przypomina ogromną lukę, którą autorka zostawiła ze względu na niewygodę jej zapełnienia. No bo jak wybrnąć z niemal trzystustronncicowego procesu opisanego z niezwykłą wrażliwością?

Czasem po prostu się nie da.

Sama historia w gruncie rzeczy jest najmniej istotna. Sięgnęłam po tą książkę dlatego, że miałam ochotę na dużą dawkę świetnie opisanych uczuć, moralnych wahań i niepewności – na kilka złotych cytatów, wielkie wiadro wrażliwości i przewrotne zakończenie. Jako, iż jest to już trzecia powieść przeczytana przeze mnie, która wyszła z umysłu tej pisarki wiedziałam co mnie czeka...