Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poprzednie części podobały mi się bardziej, chociaż rozpoczynając cykl spodziewałam się czegoś trochę innego. Ostatecznie pomysł na otchłańce i chowających się za runami ludzi, wydał mi się interesujący. Polubiłam głównych bohaterów. Ta część zaskoczyła mnie swoim początkiem. Nie był to całkowicie zły pomysł, ale i tak początkowo trudno było mi się wciągnąć w akcję pokazywaną z innej perspektywy. Może dlatego, że jest taka arabska. Po pewnym czasie coś zaskoczyło i jakoś poszło do przodu. Drażni mnie powtarzający się motyw gwałtów, ale dobra taki mają świat, na razie sobie powtarzam. Ogółem jeszcze jest na plus i to skłania mnie do sięgnięcia po kolejną część.

Poprzednie części podobały mi się bardziej, chociaż rozpoczynając cykl spodziewałam się czegoś trochę innego. Ostatecznie pomysł na otchłańce i chowających się za runami ludzi, wydał mi się interesujący. Polubiłam głównych bohaterów. Ta część zaskoczyła mnie swoim początkiem. Nie był to całkowicie zły pomysł, ale i tak początkowo trudno było mi się wciągnąć w akcję...

Przeczytałam kolejną część i jest ciekawie. Pdobało mi się rozdzielenie Arlena z Leeshą. Jego podróż do miejsc gdzie wszystko się zaczęło. Przyjemnie mi się tam z nim wracało. Podobało mi się też zderzenie dwóch różnych kultur, które muszą żyć obok siebie na tym świecie tak, żeby przetrwać w walce ze wspólnym wrogiem. Ogólnie ta część byłaby lepsza, gdyby nie Leesha, która stała się zbyt idealna. W poprzednich częściach jeszcze dało się to przeżyć, ale teraz to już przesada. Zamierzam czytać kolejne tomy, bo jestem ciekawa co dalej i po cichu liczę na to, że Lesha stanie się jednak bardziej ludzka.

Przeczytałam kolejną część i jest ciekawie. Pdobało mi się rozdzielenie Arlena z Leeshą. Jego podróż do miejsc gdzie wszystko się zaczęło. Przyjemnie mi się tam z nim wracało. Podobało mi się też zderzenie dwóch różnych kultur, które muszą żyć obok siebie na tym świecie tak, żeby przetrwać w walce ze wspólnym wrogiem. Ogólnie ta część byłaby lepsza, gdyby nie Leesha, która...

Dzięki tej części stwierdziłam, że Inevera jest ciekawszą postacią niż do tej pory myślałam. Mimo powtórzeń z poprzednich tomów, historię widzianą z jej perspektywy czytałam z zainteresowaniem. Momenty w których pojawiała się Leesha znowu mi zgrzytały. Strasznie irytujące jest to robienie z niej chodzącego ideału, któremu każdy pada do stóp. A jeśli nie pada to już Jardir się z nim policzy ;).

Dzięki tej części stwierdziłam, że Inevera jest ciekawszą postacią niż do tej pory myślałam. Mimo powtórzeń z poprzednich tomów, historię widzianą z jej perspektywy czytałam z zainteresowaniem. Momenty w których pojawiała się Leesha znowu mi zgrzytały. Strasznie irytujące jest to robienie z niej chodzącego ideału, któremu każdy pada do stóp. A jeśli nie pada to już Jardir...