Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak to każda tragedia antyczna - nie zawiera wątków komicznych, cała fabuła jest więc pełna napięcia i przygnębiająca. Ale cóż, nie każda książka musi być lekka i przyjemna, czasami potrzeba zmienić swój czytelniczy repertuar na coś trudniejszego i skłaniającego do refleksji. Osobiście przeczytałam "Edypa" ze względu na omawianie go na lekcji polskiego (w takim razie skupiałam się bardziej na treści, postaciach i temacie), ale myślę, iż warto zwrócić uwagę chociaż przez chwilę na tragedie Sofoklesa, nawet jeśli nie są one dla nas obowiązkowe, jako lektury - mocne katharsis gwarantowane!

Jak to każda tragedia antyczna - nie zawiera wątków komicznych, cała fabuła jest więc pełna napięcia i przygnębiająca. Ale cóż, nie każda książka musi być lekka i przyjemna, czasami potrzeba zmienić swój czytelniczy repertuar na coś trudniejszego i skłaniającego do refleksji. Osobiście przeczytałam "Edypa" ze względu na omawianie go na lekcji polskiego (w takim razie...

Nieco smutna, aczkolwiek ciekawa i lekka w czytaniu komedia. Długość też nie zniechęca do czytania. Polecam :)

Nieco smutna, aczkolwiek ciekawa i lekka w czytaniu komedia. Długość też nie zniechęca do czytania. Polecam :)

Pani od polskiego wspomniała raz o lekturze, że takowa istnieje. "Ziele na kraterze" się nazywa. Mimo, iż tej książki nie omawialiśmy po dziś dzień, ja, jak to miłośniczka książek, a szczególnie tych opowiadających o czasach I i II wojny światowej, pewnego dnia wypożyczyłam wańkowiczowe blisko 400 stron uwieńczone spokojną, zieloną okładką i zabrałam się do czytania.
Początkowo szło mi ono dosyć mizernie, sama powieść i (w szczególności!) język pisarza bardzo mi się podobały, ale brak porywczej akcji i częsta zmiana wątków przyczyniły się do wielokrotnego odkładania lektury "na później". Ale w końcu, w wakacje, postanowiłam skończyć tą wielowątkową, lecz mimo wszystko ciekawą autobiografię pana Melchiora.
Udało mi się przebrnąć przez przysłowiowe pierwsze 250 stron i zaczęło się prawdziwe, nieustanne pochłanianie kolejnych rozdziałów. Po pierwsze: akcja stawała się coraz ciekawsza, a po drugie: moja fascynacja tematem II wojny światowej podsycała mocniej i mocniej ciekawość, jak potoczą się losy rodziny Wańkowiczów w tym okrutnym okresie (który opisany został pod koniec "Ziela na kraterze"). Owa ciekawość okazała się być uzasadniona - każdy członek domeczkowej familii przeżywał wtedy mnóstwo złego, i dobrego, działał w różnych zakątkach świata i na wiele sposobów. Mimo często ogromnej odległości dzielącej Kinga, Królika i Strusia oraz Tili, ich niezwykła miłość do siebie, przywiązanie i oddanie sprawiły, że gdy moje czytanie dobiegało końca, byłam już tak związana z tą wyjątkową rodziną, iż co chwila wzruszałam się i cieszyłam razem z nimi.
Niestety, w ostatnich rozdziałach książki przeważały smutki i żale. Nieszczęśliwy los, który spotykał Wańkowiczów wzbudzał częste ronienie niepowstrzymanych łez. Ciągle zadawałam sobie pytanie: jak takich wspaniałych ludzi mogło spotykać tyle zła?
Ostatecznie, gdy przeczytałam ostatnią linijkę ostatniej strony, bezceremonialnie oświadczyłam, iż "Ziele..." ląduje do mojego rankingu książek ulubionych z ulubionych. Polecam to niezwykłe dzieło każdemu, kto pragnie poznać idealną rodzinę pełną ciepła i miłości względem siebie. Język jest, jaki jest, może niektórym utrudniać czytanie (dla mnie też nie był on taki prosty), ale z czasem można się przyzwyczaić do wyszukanych słów i zwrotów Wańkowicza.

Pani od polskiego wspomniała raz o lekturze, że takowa istnieje. "Ziele na kraterze" się nazywa. Mimo, iż tej książki nie omawialiśmy po dziś dzień, ja, jak to miłośniczka książek, a szczególnie tych opowiadających o czasach I i II wojny światowej, pewnego dnia wypożyczyłam wańkowiczowe blisko 400 stron uwieńczone spokojną, zieloną okładką i zabrałam się do czytania.
...