Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Był pustynny piach, tragiczna przeszłość i wyciągnięta w jej stronę dłoń, oznaczająca nadzieję na przetrwanie.
Luli al - Nazari wie, co to strata. Stając się Nocną Kolekcjonerką wciąż wraca myślami do dnia, w których jej wioskę zaatakowali zabójcy w czerni...

Mazen to złote dziecko, syn sułtana. Złota klatka wciąż pozostaje klatką, dlatego młody mężczyzna decyduję się na podjęcie decyzji, która na zawsze odmieni jego życie...

"Złodziej gwiezdnego pyłu" to pustynne opowieści, które przyspieszają bicie serca. To zew przygody, którego nie da się wyciszyć. To historia samotnych ludzi, którzy ukrywają swe sekrety głębiej, niż ruchome piaski swoje ofiary. To powieść o stracie, okrucieństwie i zwrotach akcji, które zadowolą najbardziej wymagających czytelników.

Może to banalne, jednak z utęsknieniem będę wypatrywać kolejnego tomu.

Był pustynny piach, tragiczna przeszłość i wyciągnięta w jej stronę dłoń, oznaczająca nadzieję na przetrwanie.
Luli al - Nazari wie, co to strata. Stając się Nocną Kolekcjonerką wciąż wraca myślami do dnia, w których jej wioskę zaatakowali zabójcy w czerni...

Mazen to złote dziecko, syn sułtana. Złota klatka wciąż pozostaje klatką, dlatego młody mężczyzna decyduję się na...

Może włożę kij w przysłowiowe mrowisko, jednak fanką pierwowzoru nigdy nie byłam. Owszem, podobała mi się cudowana akademia, w której wyobraźnia mogła hulać bez granic, jednak sama postać Kleksa i Adasia Niezgódki już niekoniecznie...

Za to, Adę polubiłam z marszu, mimo że powiedziała:
"- Po pierwsze nie wierzę w wyobraźnię".

Polubiłam się z bohaterami. Każdym innym. Każdym wyjątkowym na swój sposób. Nie była to książka, która zaskakiwała. Poruszała inne struny. Te zakorzenione, dziecięce, przepełnione magią wyobraźni.
Poznawanie Ady i śledzenie jej losów było wręcz relaksujące. Oto ona, pewna dziewczyna, w której smutek i rozsądek mieszały się z dziecięcym pragnieniem podskórnych zmian.

Może włożę kij w przysłowiowe mrowisko, jednak fanką pierwowzoru nigdy nie byłam. Owszem, podobała mi się cudowana akademia, w której wyobraźnia mogła hulać bez granic, jednak sama postać Kleksa i Adasia Niezgódki już niekoniecznie...

Za to, Adę polubiłam z marszu, mimo że powiedziała:
"- Po pierwsze nie wierzę w wyobraźnię".

Polubiłam się z bohaterami. Każdym innym....

LUSTRO - baśniowy klimat trzymany krwawymi szponami.


Cztery historię.
Dwa sequele.
Prequel.
Spin-off.
Różnorodność podana na tacy, pod pokrywą której znajduje się lustro.
Podaj je bohaterom, by poznać ich drugie oblicze. To, które pragną schować przed światem. A czasem przed samym sobą.

Nadszedł czas ściągania masek. Christina Henry swrwuje po raz kolejny swoim czytelnikom dawkę czegoś innego. Poplątanego. Pełnego tajemnic. Momentami obrzydliwie prawdziwego.

Z pewnością nie jest to książka dla czytelników, których odrzucają krwawe, brutalne opisy. Myślę jednak, że na ten tytuł zdecydują się przede wszystkim osoby, które znają już mroczne pióro autorki. Część graficzna, jak zawsze na najwyższym poziomie. Śmiem twierdzić, że książki z wydawnictwa Vesper są najbardziej dopieszczonymi graficznie powieściami w Polsce

LUSTRO - baśniowy klimat trzymany krwawymi szponami.


Cztery historię.
Dwa sequele.
Prequel.
Spin-off.
Różnorodność podana na tacy, pod pokrywą której znajduje się lustro.
Podaj je bohaterom, by poznać ich drugie oblicze. To, które pragną schować przed światem. A czasem przed samym sobą.

Nadszedł czas ściągania masek. Christina Henry swrwuje po raz kolejny swoim...

Patrzą na mnie
Z uprzedzeniem
Pogardą
Obrzydzeniem
Strachem...
Inność wzbudza w nich niepokój
Wypacza obiektywny osąd
Mrozi ich bezwartościowe serca...

Hipokryci

Lgną do mnie
Potrzebują mnie
W zatrutej studni szukają lekarstwa
W mętnej wodzie odbijają się ich parszywe oblicza
Twarze zakłamane mimo swego piękna
To przeklęte piękno!
Dla niego posunęliby się do wszystkiego
A przecież to mnie nazywają bestią...


Nauczyli nas, że każda bajka kończy się happy endem. Piękno pokonuje brzydotę. Dobro zwycięża zło. A później rzucili nas w ramiona rzeczywistości... "Malice" pokazuje, że w każdej baśni kryje się inna historia przepełniona smutkiem i samotnością. Wiele razy zastanawiałam się nad tym, jak rodzi się zło w dobrym człowieku. Podczas lektury tej powieści ponownie wpadłam w wir refleksji.


Uwielbiam motywy baśniowe. Zakładać latające buty wyobraźni, by poniosły mnie wysoko, do krainy, w której czary nie są marzeniem, lecz codziennością. Tym razem zakurzyłam je mrocznym pyłem, jednak było warto. Wewnętrzne refleksję bohaterki zobrazowały mi walkę, którą często toczy każdy z nas. Codziennie, każdego dnia, zbliżasz się lub oddalasz od swojego człowieczeństwa. Często nie zdając sobie z tego sprawy. Malice również tak miała. Kim ostatecznie się stała❓

Patrzą na mnie
Z uprzedzeniem
Pogardą
Obrzydzeniem
Strachem...
Inność wzbudza w nich niepokój
Wypacza obiektywny osąd
Mrozi ich bezwartościowe serca...

Hipokryci

Lgną do mnie
Potrzebują mnie
W zatrutej studni szukają lekarstwa
W mętnej wodzie odbijają się ich parszywe oblicza
Twarze zakłamane mimo swego piękna
To przeklęte piękno!
Dla niego posunęliby się do wszystkiego
A...

Takie książki, jak ta powstają w bezsenne, sobotnie noce. Nostalgia owija się wokół dłoni, które kurczowo trzymają się ciepłej pościeli, mimo że ta nie jest w stanie otulić człowieka ciepłem. Wewnętrzny mróz nie da się się ogrzać żadną rzeczą...

Takie powieści to dotyk mocnej dłoni przyjaciela na ramieniu. Odnajdziesz w nich wsparcie i zrozumienie. Nawet wtedy, gdy Wasze zdania będzie odgradzał wysoki mur indywidualnych przemyśleń. Przyjaciele nie muszą być swoimi kopiami. Ich zdanie nie musi powielać się w każdym wypowiedzianym zdaniu. Prawdziwy przyjaciel to ktoś, kto dostrzeże w Tobie to, co zjawiskowe i mroczne. Biorąc Twoje cienie na własne barki, uszanuje Twoją indywidualność.

Na kartach "Ostatniego jednorożca" prócz morza nostalgii znajdzie się samotna wyspa ze strumykiem nadziei. Niektóre fragmenty szarpią serce, jednak popękane miejsca kiedyś się zagoją. Mimo wszystko, smutna to była historia... Pierwszy raz zerknęłam się z baśnią tak ponurą, momentami zgorzkniałą, a zarazem tam boleśnie prawdziwą...

Takie książki, jak ta powstają w bezsenne, sobotnie noce. Nostalgia owija się wokół dłoni, które kurczowo trzymają się ciepłej pościeli, mimo że ta nie jest w stanie otulić człowieka ciepłem. Wewnętrzny mróz nie da się się ogrzać żadną rzeczą...

Takie powieści to dotyk mocnej dłoni przyjaciela na ramieniu. Odnajdziesz w nich wsparcie i zrozumienie. Nawet wtedy, gdy Wasze...

Każdy z nas nosi maski.
Niektórzy lepsze od innych...


Dobro i zło łączą się w wolnym tańcu.
Czarne pantofle stukają o parkiet.
Niecierpliwe.
Poganiające.
Szukające wszystkimi zmysłami swojego partnera.
Białe poły fraka unoszą się.
Nieuchwytne.
Eteryczne.
Patrzę na nich i wyczuwam magię...

Ta spokojna dziewczyna wyruszyła szukać swojego sensu. Kto by pomyślał, że spotkanie czerni wyzwoli w niej impuls, t ew iskrę, która dodaje odwagi? Która rodzi w głowie pytanie - "co mi szkodzi spróbować?".

Otulona kocem, trzymająca w jednej dłoni filiżankę herbaty, a na kolanach "Ruchomy zamek Hauru", otworzyłam ulubioną przegródkę w mojej świadomości, która zwie się "czytelniczą przygodą". Baśnie mają w sobie coś takiego, że wodze wyobraźni wydają się bezkresem, po którym stąpa się w zaczarowanych pantofelkach. Obcasy moich, wędrowały za Sophie. Nie zliczę ile razy chciałam z nią porozmawiać. Dodać jej otuchy. Wstrząsnąć nią. Dać do zrozumienia, że jest wyjątkowa. Czasami doprowadzała mnie do śmiechu. Innym razem chciałam podać jej dłoń i wraz z nią wyjść z cienia. Były też momenty pełne śmiechu, gdy parskałam pod nosem, gdy widziałam jej upór, który dostrzegam przecież również w sobie.

Nie każdego bohatera zapamiętam. Niektóre sceny wyblakną z czasem. Jednak postać Sophie pozostanie w serduchu.

Każdy z nas nosi maski.
Niektórzy lepsze od innych...


Dobro i zło łączą się w wolnym tańcu.
Czarne pantofle stukają o parkiet.
Niecierpliwe.
Poganiające.
Szukające wszystkimi zmysłami swojego partnera.
Białe poły fraka unoszą się.
Nieuchwytne.
Eteryczne.
Patrzę na nich i wyczuwam magię...

Ta spokojna dziewczyna wyruszyła szukać swojego sensu. Kto by pomyślał, że...