Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na okładce powinno być ostrzeżenie, że czytanie ten "książki" zabija szare komórki.

Na okładce powinno być ostrzeżenie, że czytanie ten "książki" zabija szare komórki.

Myślałam, że dostanę coś na kształt Służących czy Chłopek. Niestety mocno się zawiodłam. Dużo powtórzeń. Wiele tematów traktowanych po macoszemu, inne przedłużane na siłę i do znudzenia. Niestety mocno się zawiodłam.

Myślałam, że dostanę coś na kształt Służących czy Chłopek. Niestety mocno się zawiodłam. Dużo powtórzeń. Wiele tematów traktowanych po macoszemu, inne przedłużane na siłę i do znudzenia. Niestety mocno się zawiodłam.

Marcin Mordka jak zwykle w formie.

Marcin Mordka jak zwykle w formie.

Rewelacyjna.

Rewelacyjna.

Książka poziomem przypomina opowiadania na Whattpadie pisane przez nastolatki. Fatalny język i konstrukcja. Historia prosta jak budowa cepa. Najbardziej rażące jest uprzedmiotowienie kobiet i to często przez inne kobiety. Określenia s*ka, dzi*ka i uwaga moje ulubione stara są nagminne. Jaka normalna osoba może podniecać się na określenie stara? Nazywanie kogoś takim epitetem jest brakiem szacunku. A bohaterowie używają tego określenia do swoich "kobiet". Związek głównej bohaterki nie ma sensu. Jej postępowanie nie ma sensu. Groźny motocyklowy gang zachowuje się jak banda nastolatków, którym tylko wydaje się, że są groźni, kiedy rzucą kur*ą. Jedynym w miarę logicznym i prawdopodobnym momentem jest utrata dziewictwa po pijaku. Orgazm przy tym już nie za bardzo. Wątki zaczynają się i nigdy nie kończą. Szkoda swojego czasu.

Książka poziomem przypomina opowiadania na Whattpadie pisane przez nastolatki. Fatalny język i konstrukcja. Historia prosta jak budowa cepa. Najbardziej rażące jest uprzedmiotowienie kobiet i to często przez inne kobiety. Określenia s*ka, dzi*ka i uwaga moje ulubione stara są nagminne. Jaka normalna osoba może podniecać się na określenie stara? Nazywanie kogoś takim...

Klasyk, który nadal jest przerażająco aktualny.

Klasyk, który nadal jest przerażająco aktualny.

Powinni wprowadzić jakąś ustawę zakazującą druku takiego badziewia, bo szkoda drzew.

Powinni wprowadzić jakąś ustawę zakazującą druku takiego badziewia, bo szkoda drzew.

Fajna i lekka opowieść, w cudownym świecie, który znamy z Nie ma tego złego i Głodnej Puszczy. I chociaż uwielbiam Mordkę, czytam wszystkie książki, które wydaje, to ta opowieść mnie powaliła. Czuje niedosyt. Jakby historia była niepelna.

Fajna i lekka opowieść, w cudownym świecie, który znamy z Nie ma tego złego i Głodnej Puszczy. I chociaż uwielbiam Mordkę, czytam wszystkie książki, które wydaje, to ta opowieść mnie powaliła. Czuje niedosyt. Jakby historia była niepelna.

Po przeczytaniu pierwowzoru czyli 365 dni Lipińskiej pisałam, że to dno i pięć metrów mułu w otoczce z syndromu Sztokholmskiego. Kiedy napotkałam 365 dni Grażynki, pomyślałam kurcze super! Parodia tego gniota, akurat na przyjemny weekend. No i to był mój błąd. To nie jest parodia, autor chyba nie ma pojęcia czym i jak wygląda parodia. To niesmaczna opowieść o typowej Grażynie na wakacjach - bardzo stereotypowej i działającej na nerwy. Główna bohaterka to "wsiowa" baba, która nie potrafi się zachować, ciągle sika w majtki, pierdzi i "drze jape". To nie ma nic wspólnego z parodią. O ile pierwowzór to dno, ta książka jest jeszcze gorsza i dużo bardziej obrzydliwa. Nie sądziłam, że kiedyś to powiem, ale Lipińska na tle tego autora to prawdziwa pisarka.....dramat. omijać z daleka.

Po przeczytaniu pierwowzoru czyli 365 dni Lipińskiej pisałam, że to dno i pięć metrów mułu w otoczce z syndromu Sztokholmskiego. Kiedy napotkałam 365 dni Grażynki, pomyślałam kurcze super! Parodia tego gniota, akurat na przyjemny weekend. No i to był mój błąd. To nie jest parodia, autor chyba nie ma pojęcia czym i jak wygląda parodia. To niesmaczna opowieść o typowej...

Ogromna dawka praktycznej wiedzy! Polecam każdemu, kto chce rozpocząć świadomą pielęgnację.

Ogromna dawka praktycznej wiedzy! Polecam każdemu, kto chce rozpocząć świadomą pielęgnację.

Powiew świeżości. Temat pańszczyzny i polskiego niewolnictwa nie jest poruszany w szkołach, ani wielu pozycjach popularnonaukowych. Świetnie pokazany wyzysk i nieludzkie traktowanie przez szlachtę i kościół.

Powiew świeżości. Temat pańszczyzny i polskiego niewolnictwa nie jest poruszany w szkołach, ani wielu pozycjach popularnonaukowych. Świetnie pokazany wyzysk i nieludzkie traktowanie przez szlachtę i kościół.

6 ciekawych reportaży o raczej znanych polskich zbrodniach. Znanych dla osób interesujących się tematyką true crime. Ale nawet tutaj jest haczyk. Znałam wcześniej 4 z 6 spraw, a mimo to autorka przedstawiła mi nowe fakty, fantastyczny opis pracy organów ścigania jak choćby badanie wariografem. Czym tak właściwie jest, na jakiej zasadzie działa, jakie testy się wykonuje. Ciekawa książka. Mam nadzieję, że pojawią się kolejne z tego cyklu.

6 ciekawych reportaży o raczej znanych polskich zbrodniach. Znanych dla osób interesujących się tematyką true crime. Ale nawet tutaj jest haczyk. Znałam wcześniej 4 z 6 spraw, a mimo to autorka przedstawiła mi nowe fakty, fantastyczny opis pracy organów ścigania jak choćby badanie wariografem. Czym tak właściwie jest, na jakiej zasadzie działa, jakie testy się wykonuje....

Ciekawy reportaż o jednej z najgłośniejszych, nierozwiązanych spraw kryminalnych III RP. Jeśli ktoś jest fanem gatunku lub po prostu interesuje go ta konkretna sprawa nie zawiedzie się. Autorka gładko prowadzi czytelnika przez kolejne poszlaki, znaleziska i teorię. Z miażdżącą precyzją wytyka błędy pracujących przy sprawie policjantów. Odsłania powiązania polityków z biznesmenami i gangsterami. Lektura przebiega szybko, nie ma czasu na nudę.

Ciekawy reportaż o jednej z najgłośniejszych, nierozwiązanych spraw kryminalnych III RP. Jeśli ktoś jest fanem gatunku lub po prostu interesuje go ta konkretna sprawa nie zawiedzie się. Autorka gładko prowadzi czytelnika przez kolejne poszlaki, znaleziska i teorię. Z miażdżącą precyzją wytyka błędy pracujących przy sprawie policjantów. Odsłania powiązania polityków z...

Pomysł ciekawy, wykonanie tragiczne. Poziom opowieści godny wattpada, albo blogów na Onecie z lat 2000.... Nie polecam.

Pomysł ciekawy, wykonanie tragiczne. Poziom opowieści godny wattpada, albo blogów na Onecie z lat 2000.... Nie polecam.

Książka dla wszystkich miłośników crime story. Ciekawa dyskusja o zbrodniach XXI wieku. Książkę czyta się błyskawicznie, nie nudzi na żadnym etapie.

Książka dla wszystkich miłośników crime story. Ciekawa dyskusja o zbrodniach XXI wieku. Książkę czyta się błyskawicznie, nie nudzi na żadnym etapie.

"Donosić na osoby duchowne to grzech śmiertelny". Absurdalne zdanie, które definiuję cała książkę. Reportaż trudny, dosadny i potrzeby. Ogrom okrucieństwa przeraża, wydaje się wręcz niemożliwy. Trzeba pisać o trudnych sprawach, trzeba je nagłaśniać. Nawet jeśli traktują o rzeczach ciężkich, zachaczają o taboo. Pani Kopińska znów nie zawodzi .

"Donosić na osoby duchowne to grzech śmiertelny". Absurdalne zdanie, które definiuję cała książkę. Reportaż trudny, dosadny i potrzeby. Ogrom okrucieństwa przeraża, wydaje się wręcz niemożliwy. Trzeba pisać o trudnych sprawach, trzeba je nagłaśniać. Nawet jeśli traktują o rzeczach ciężkich, zachaczają o taboo. Pani Kopińska znów nie zawodzi .

Myślałam, że 365 dni to dno. Jednak myliłam się. Kaprys gangstera czyli podróbka "powieści" pani Lipińskiej jest jeszcze gorszy. Bezczelnie skopiowane motywy, napisane fatalnym językiem. Trzymajcie się z daleka.

Myślałam, że 365 dni to dno. Jednak myliłam się. Kaprys gangstera czyli podróbka "powieści" pani Lipińskiej jest jeszcze gorszy. Bezczelnie skopiowane motywy, napisane fatalnym językiem. Trzymajcie się z daleka.

Mylący tytuł, mylący opis. To bardziej autobiografia i nudne przemyślenia na temat życia i śmierci. Oczekiwałam zupełnie czegoś innego.

Mylący tytuł, mylący opis. To bardziej autobiografia i nudne przemyślenia na temat życia i śmierci. Oczekiwałam zupełnie czegoś innego.

Książka dość mocno stronnicza, a dane o poszczególnych środkach psychoaktywnych (i nie nie chodzi mi o marihuanę)są albo niepełne albo przedstawiane tylko z jednego punktu widzenia. Książka ma swoje fajne anegdotki, ale koniec końców wynudziłam się.

Książka dość mocno stronnicza, a dane o poszczególnych środkach psychoaktywnych (i nie nie chodzi mi o marihuanę)są albo niepełne albo przedstawiane tylko z jednego punktu widzenia. Książka ma swoje fajne anegdotki, ale koniec końców wynudziłam się.

Marta Kisiel jak zawsze nie zawodzi. Lekka, przyjemna i humorystyczna czarna komedia. Widać wyraźnie, że autorka rozwija swój warsztat i każda książka jest coraz lepsza.

Marta Kisiel jak zawsze nie zawodzi. Lekka, przyjemna i humorystyczna czarna komedia. Widać wyraźnie, że autorka rozwija swój warsztat i każda książka jest coraz lepsza.