Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu dwóch pierwszych części, które znalazły się w gronie moich ulubionych książek, zdecydowałam się sięgnąć po kolejną. Jednak po jej przeczytaniu, zawiodłam się. Postać Lectera nadal fascynuje i wzbudza zainteresowanie, lecz sama książka wydaje się nie mieć głównego wątku. Upodobania Masona Vergera oraz romans Lectera ze Starling na zakończenie budzą niesmak. Najlepszym elementem powieści są listy Hannibala do Clarice oraz czas pobytu Doktora we Florencji. Największym rozczarowaniem dla mnie było zakończenie, które w filmie według mnie zostało przedstawione zdecydowanie ciekawiej.

Po przeczytaniu dwóch pierwszych części, które znalazły się w gronie moich ulubionych książek, zdecydowałam się sięgnąć po kolejną. Jednak po jej przeczytaniu, zawiodłam się. Postać Lectera nadal fascynuje i wzbudza zainteresowanie, lecz sama książka wydaje się nie mieć głównego wątku. Upodobania Masona Vergera oraz romans Lectera ze Starling na zakończenie budzą niesmak....

Z wieloma lekcjami/radami autorki się nie zgadzam, a tym bardziej będą one bezużyteczne dla osób niewierzących. Autorka często pisze o tym, że trzeba znosić cierpienie, co kojarzyło mi się ze średniowiecznym ascetą. Najpierw trzeba cierpieć, a potem zostanie nam to wynagrodzone. Ale moje pytanie brzmi: kiedy? Po śmierci? Jest to według mnie kompletna bzdura. Mnie interesuje tylko to, co jest tu i teraz. Nie chcę cierpieć przez całe życie tylko po to, żeby później (nie wiadomo kiedy) było mi lepiej. Dla osób bardzo religijnych jest to książka idealna.
Było jednak kilka lekcji, które wzięłam sobie do serca. Najbardziej przydatnymi były dla mnie: 'Przygotuj się ponad miarę, a potem daj się ponieść' oraz 'Bądź ekscentryczny już dziś. Nie czekaj na starość, by ubierać się na fioletowo', w tej części przeczytałam o wierszu, o którym wcześniej nie słyszałam i bardzo mi się spodobał - Jenny Joseph ‘Warning’. W książce znajduje się również mnóstwo pięknych cytatów, wartych zapamiętania.
Mimo lekko krytycznych uwag na początku mojej wypowiedzi, wydaje mi się jednak, że każdy może znaleźć w tej książce coś dla siebie, chociażby tylko jedną radę.

„Możesz porównywać się z ludźmi, którzy cię przewyższają, i narzekać, bądź też z ludźmi, których przerastasz, i się tym chełpić – albo skupić się na mężczyźnie lub kobiecie w lustrze i z wdzięcznością wypełniać zadanie powierzone właśnie jemu lub jej.”

Z wieloma lekcjami/radami autorki się nie zgadzam, a tym bardziej będą one bezużyteczne dla osób niewierzących. Autorka często pisze o tym, że trzeba znosić cierpienie, co kojarzyło mi się ze średniowiecznym ascetą. Najpierw trzeba cierpieć, a potem zostanie nam to wynagrodzone. Ale moje pytanie brzmi: kiedy? Po śmierci? Jest to według mnie kompletna bzdura. Mnie interesuje...

Po obejrzeniu filmu, który według mnie był bardzo nudny, zdecydowałam się sięgnąć po książkę, mając nadzieję, że będzie ciekawsza i bardziej poruszająca. Jednak nie spełniła ona moich oczekiwań. Nie wzbudziła we mnie współczucia ani w stosunku do Isabel, ani w stosunku do Hannah. Jedynymi bohaterami zasługującymi na współczucie są Tom i Lucy-Grace. Tom, chcąc postąpić właściwie, został ukarany za swoje dobre serce i potraktowany najbardziej niesprawiedliwie ze wszystkich bohaterów. Isabel od samego początku wzbudzała we mnie niechęć i irytację. Jest samolubna i egoistyczna, nie liczy się ze zdaniem ani uczuciami męża, chociaż on jest w stanie zrobić dla niej wszystko. Szczytowy poziom mojej niechęci osiągnęła w momencie, gdy odwróciła się od niego w chwili, gdy najbardziej potrzebował jej wsparcia.
Nie wiem o co tyle szumu z ta książką. Na mnie nie zrobiła żadnego wrażenia, zresztą tak samo jak film. Jeśli chodzi o fabułę to jest ok, ale myślę, że gdyby autorka przedstawiła ją i bohaterów w inny sposób, książka byłaby bardziej poruszająca.

Po obejrzeniu filmu, który według mnie był bardzo nudny, zdecydowałam się sięgnąć po książkę, mając nadzieję, że będzie ciekawsza i bardziej poruszająca. Jednak nie spełniła ona moich oczekiwań. Nie wzbudziła we mnie współczucia ani w stosunku do Isabel, ani w stosunku do Hannah. Jedynymi bohaterami zasługującymi na współczucie są Tom i Lucy-Grace. Tom, chcąc postąpić...