Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy istnieje idealny dzień?
Theodore Finch zadaje to pytanie, stojąc na szczycie szkolnej wieży. Nie pamięta jak się tam znalazł – dopiero co się obudził ze Snu przez wielkie S, powrócił do „żywych”. Jednakże zawsze, gdy dostaje na nowo możliwość życia, myśli o śmierci. Czy to dobry dzień by umrzeć, akurat teraz, na szczycie wieży? W wyniku przypadku spotyka tam kogoś jeszcze: Violet Markey, ładną dziewczynę z dobrego domu, która należy do grupy stojącej na szczycie szkolnej hierarchii. Czemu osoba taka miałaby stać na krawędzi i dopuszczać do siebie myśl o samobójstwie? Gdy Finch poniekąd ratuje dziewczynę, zaczynają razem pracować nad projektem z geografii. Violet ze zdumieniem zdaje sobie sprawę, że „ten wariat Theodore” nie jest jednak takim wielkim kretynem, za jakiego wszyscy go uważają. Razem wyruszają w podróż, by odwiedzić miejsca piękne i brzydkie, dziwaczne i zaskakujące – wszystkie jasne miejsca.

Tak naprawdę nie do końca wiadomo, co jest głównym problemem Fincha. Problemy w domu, w szkole? Wszystkie jego myśli i doznania kumulują się, tworząc wielce skomplikowaną, ale i niezwykłą postać. Mimo wielkiego cierpienia, chłopak jest postacią pozytywną i zabawną, czego nie da się powiedzieć (przynajmniej na początku) o jego przyjaciółce: jest to zamknięta w sobie dziewczyna z traumą, która przeżyła śmierć siostry, o co się obwinia. Nie umie powrócić do zwykłego życia. Theodore na nowo uczy ją żyć, cieszyć się chwilą. Ich relacje opisane są naprawdę pięknie. Do mniej więcej połowy książki ma się wrażenie, że to Panna Markey bardziej potrzebuje pomocy i Finch musi być dla niej wsparciem. Niestety, potem sytuacja się odwraca i to dziewczyna musi zrobić wszystko, by pomóc towarzyszowi... Zanim będzie za późno na ratunek.

Książka porusza problem samobójstwa. Wszystko tworzy tę powieść tak niesamowicie prawdziwą, że widać, iż autorka zna się na temacie i wie o czym pisze... z własnego doświadczenia. Możemy przyglądać się nie tylko myślom samobójczym nastolatków, ale i żałobie, depresji, stracie bliskich, miłości.

,,Wszystkie jasne miejsca” są książką bardzo życiową, pełną uczuć i problemów młodych ludzi. Niesamowite przeżycie, wywiera piorunujące wrażenie. Przygotujcie się na nieprzespane noce i mnóstwo mokrych chusteczek!

Czy istnieje idealny dzień?
Theodore Finch zadaje to pytanie, stojąc na szczycie szkolnej wieży. Nie pamięta jak się tam znalazł – dopiero co się obudził ze Snu przez wielkie S, powrócił do „żywych”. Jednakże zawsze, gdy dostaje na nowo możliwość życia, myśli o śmierci. Czy to dobry dzień by umrzeć, akurat teraz, na szczycie wieży? W wyniku przypadku spotyka tam kogoś...

No i wujek Rick nadal zaskakuje!
Można pomyśleć, że po tylu napisanych książkach o tematyce mitologii skończą mu się pomysły... Nic bardziej mylnego! Daje nam on kolejną dawkę śmiechu, przygody, wzruszenia zawartą w ledwie 351 stronach. Ofiaruje także coś niezwykłego – możliwość spoglądania na świat oczami próżnego boga mającego ponad cztery tysiące lat... Ups, pomyłka, EKSboga.

,,Zawsze czuję rozczarowanie, kiedy śmiertelnicy myślą tylko osobie i nie dostrzegają szerszej perspektywy – konieczności postawienia mnie na pierwszym miejscu.”
Tak oto zadufany w sobie dzieciak ,,z dobrego domu” przyzwyczajony do wygód i powszechnego zachwytu sobą musi zmierzyć się z rzeczywistością i przyznać, że nie zawsze jest tak kolorowo na świecie, jak na to wygląda z okien Olimpu. Że śmierć to już nie jest dobra rozrywka, że nie jest już tylko obserwatorem – że coś takiego może przydarzyć się także jemu. Dlaczego? Cóż, Zeus musiał na kogoś zwalić winę, kogoś, kto przyspieszył Przepowiednię Siedmiorga i pobłogosławił człowieka, który chciał dokonać mordu na setkach niewinnych herosów, satyrów, driad. I tak oto niegdyś nieśmiertelny Apollo ląduje w Nowym Jorku, w ciele niezdarnego szesnastoletniego chłopaka z trądzikiem.

,,Zeus potrzebował kozła ofiarnego, więc oczywiście wybrał najprzystojniejszego,najbardziej utalentowanego i najpopularniejszego boga z całego panteonu – mnie.”
Zdezorientowany, słaby, przestraszony Apollo potrzebuje pomocy – zwłaszcza że ma wielu wrogów, którzy chętnie skorzystają z tej jakże kuszącej okazji do pozbycia się boga raz na zawsze. Z pomocą starego znajomego (którego i my znamy z poprzednich książek) oraz irytującej dziewczynki (która, można powiedzieć, dosłownie wzięła go w niewolę) udaje się do azylu współczesnych półbogów, miejsca zwanego Obozem Herosów. Lecz nawet i tutaj nie może odpocząć, ponieważ bezpieczna przystań boskich dzieci również ma kłopoty.

,,-Rachel? - Nie odważyłem się powiedzieć nic więcej. Ona nie była sobą.
Po czym przypomniałem sobie, że ja również.”
Wyrocznia Delficka nadal nie działa, więc herosi zostali odcięci od jakichkolwiek możliwości poznania przyszłości. Niestety, bardzo by się to przydało, ponieważ w obozie co jakiś czas znikają herosi. Czy to ucieczka? Porwanie? Czy inni też są w niebezpieczeństwie? Cały Obóz Herosów pozostał sam sobie, bez możliwości pomocy ze strony Rzymian – wszystkie drogi kontaktu przestały działać. Na domiar złego w lesie obozu przebudziła się tajemnicza, prastara i zapomniana siła, coś, z czym nie można zmierzyć się zwykłym mieczem. Apollo, który spodziewał się dostać pomoc zdaje sobie sprawę, że wszyscy oczekują, by to ON im pomógł wyjść z tej trudnej sytuacji.

,,Mój ojciec Zeus mnie nie kochał. Herosi w Obozie Herosów mnie nie kochali. Pyton, Bestia i jego kumple z Holding Triumwirat nie kochali mnie.
Byłem na granicy swojej samooceny.”
Apollo z przerażeniem uświadamia sobie, że nie jest pępkiem świata. Możemy zobaczyć, że próżny, narcystyczny bóg nie jest już... tak bardzo zadufany w sobie? Poznajemy jego obawy, rozterki, problemy. Nie wszystko było takie idealne jak to opisują w mitach. Nawet bóg trzyma w swoim sercu rozpacz, wyrzuty sumienia oraz wspomnienia swoich dwóch wielkich miłości, do których śmierci sam doprowadził.

,,Nie ma nic bardziej tragicznego, niż kochać kogoś z całej duszy i wiedzieć, że ten ktoś nigdy nie odwzajemni tego uczucia.”
Teraz bóg ma szansę odkupić swe dawne winy miłosne: zaprzyjaźnia się z dwunastoletnią irytującą dziewczynką, która momentami traktuje go jak psa uwiązanego na smyczy i pozwala sobie na zbyt wiele (o, zgrozo!) ciągnąc za tą smycz. Ja rozumiem, że wiele osób marzy o własnym bogu na zawołanie, ale nie przesadzajmy, prawda? Mnie osobiście ta postać nie przypadła do gustu, lecz mimo wszystko ich relacje są urocze i miło patrzeć, jak Apollinowi zaczyna na niej zależeć, ale sam się do tego nie chce przyznać (nie łączy ich żadne romantyczne uczucie, chociaż dziewczynka przypomina mu jego byłą dziewczynę...).

,,Bestia powiedział, że jego organizacja jest wszędzie – przypomniałem sobie – Wspomniał, że ma kolegów.”
Możemy się dowiedzieć także skąd i Luke i Oktawian mieli pieniądze na statek, machiny wojenne. Poznajemy organizację, która wspiera „tych złych”... Ale dlaczego? I kim właściwie są trzej mężczyźni z tej „firmy”? Będziemy mieli do czynienia tym razem z oszalałym bogiem, nikczenym tytanem, okrutnym gigantem, a może zwykłym człowiekiem?

,,-[...] Na razie proszę, sprawcie, żeby Apollo poczuł się jak w domu. Traktujcie go tak jak każdego innego obozowicza.
Siedzący przy stole Hermesa Connor Hood uniósł rękę.
-Czy to oznacza, że domek Aresa ma wsadzić głowę Apollina do kibla?”
Czytając, możemy mieć wrażenie, że znowu znaleźliśmy się w Obozie Herosów, i duchem, i ciałem. Czuć klimat serii ,,Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy” - jest to coś, czego brakowało mi w ,,Olimpijskich Herosach” i nawet Schody Hiszpańskie w Rzymie ani lody włoskie w Grecji (,,Cała Europa stoi do góry nogami”) tego nie wynagradzały. Magii obozu nie da się podrobić ani wytłumaczyć – ona po prostu jest. I z ,,Ukrytą Wyrocznią” powróciła!

,,-Wygląda na to, że się uczysz – powiedziałem. - Dobra robota.
Percy prychnął.
-Nienawidzę się uczyć. Mam zapewniony wstęp z pełnym stypendium na Uniwersytet Nowego Rzymu, ale nawet oni wymagają ode mnie zaliczenie wszystkich szkolnych przedmiotów (…). Uwierzyłbyś?”
Powrócił nie tylko Obóz Herosów, ale także i jego mieszkańcy – chociażby Percy, Rachel, Nico i inni. Każdy z nich się zmienił i na swój sposób wydoroślał. Niegdyś główni bohaterowie, teraz tylko postacie drugoplanowe bądź epizodyczne. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach będzie ich więcej. Dorastałam z nimi, przeżywałam ich rozterki, pierwsze zauroczenia, problemy. Aż ciężko uwierzyć, że oni także się starzeją, że mają plany, idą na studia. Trudno sobie wyobrazić niektórych w nowych rolach. Clarisse na Uniwersytecie, Rachel w sukience, Nico uśmiechnięty, Percy zdaje maturę, Sally spodziewa się drugiego dziecka. Dziwne, prawda? :')

Jeżeli tęsknił ktoś za Obozem Herosów i ,,dawnymi czasami", to zdecydowanie polecam mu tę książkę ;)

No i wujek Rick nadal zaskakuje!
Można pomyśleć, że po tylu napisanych książkach o tematyce mitologii skończą mu się pomysły... Nic bardziej mylnego! Daje nam on kolejną dawkę śmiechu, przygody, wzruszenia zawartą w ledwie 351 stronach. Ofiaruje także coś niezwykłego – możliwość spoglądania na świat oczami próżnego boga mającego ponad cztery tysiące lat... Ups, pomyłka,...

,,Córa mądrości samotnie kroczy,
Znamię Ateny przez Rzym ogniem się toczy.
Już węszą mdły oddech anioła bliźnięta,
pod którego strażą wiecznej śmierci pęta.
Blednie olbrzymów zmora ozłocona,
z utkanego więzienia w bólu uwolniona.”

Ta książka powoli wchodziła się do mojego serca i rozgościła się, zostając tam na stałe. I robiąc całkowite pobojowisko. Mimo że czytałam to trzy lata temu, ,,Znak Ateny” nadal wypełnia mnie skrajnymi emocjami – od zachwytu i miłości przez rozpacz do frustracji. Nadal zbiera mi się na płacz, czytając jedną z końcowych scen... Niesamowite!

,,Doprowadź ich tam! Przyrzeknij!”

Herosów z przepowiedni jest siedmioro, lecz można powiedzieć, że tym razem główną bohaterką jest (uwielbiana przeze mnie) Annabeth – to jej misja, jej zadanie, jej rozpacz, jej problemem jest tytułowy Znak Ateny. Znamy Annabeth już od dawna, obserwowaliśmy jej dorastanie oraz kiełkującą miłość do Percy'ego. Lecz ta książka pokazuje nam tę postać z zupełnie innej perspektywy – możemy obserwować wydarzenia jej oczami. Co tak naprawdę czuła, gdy zaginął jej chłopak? Jakie emocje nią targały gdy Atena, własna matka, wyrzekła się jej skazując jednocześnie na samobójczą misję? Czy półbogini sprosta ciążącym na niej oczekiwaniom i stawi czoło swojemu największemu wrogowi, a zarazem swojemu przerażającemu lękowi?

Mnóstwo potworów, zabawnych bogów, śmiechu, niesamowitych umiejętności i akcji. Niestety bądź stety – końcówka rozerwała moje serce na tysiąc kawałków i zostawiła mnie zwijającą się z rozpaczy ;-; Polecam!

,,Córa mądrości samotnie kroczy,
Znamię Ateny przez Rzym ogniem się toczy.
Już węszą mdły oddech anioła bliźnięta,
pod którego strażą wiecznej śmierci pęta.
Blednie olbrzymów zmora ozłocona,
z utkanego więzienia w bólu uwolniona.”

Ta książka powoli wchodziła się do mojego serca i rozgościła się, zostając tam na stałe. I robiąc całkowite pobojowisko. Mimo że czytałam to...