Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O wiele lepsza od części pierwszej, ale mam wrażenie, że "sprawa zaginionego markiza" jest przeze mnie oceniana przez obejrzany film przed przeczytaniem książki. Niestety, ale to jeden z tych przypadków gdzie film jest zdecydowanie lepszy od książki.
Tutaj historii nie ma do czego porównywać, więc nie miałam chyba tak wielkich wymagań. Bardzo podobały mi się momenty gdy spotykała gdzieniegdzie sherlocka, załamanego jej zaginięciem. Nie podoba mi się tylko myśl jaka pozostała mi po tej części, że Sherlock chcę ją złapać tylko po to "by wychować jak na tamte czasy przystało", zniewolić, narzucić jej tryb życia. Mam nadzieje, że się będę mylić po przeczytaniu kolejnych książek.

O wiele lepsza od części pierwszej, ale mam wrażenie, że "sprawa zaginionego markiza" jest przeze mnie oceniana przez obejrzany film przed przeczytaniem książki. Niestety, ale to jeden z tych przypadków gdzie film jest zdecydowanie lepszy od książki.
Tutaj historii nie ma do czego porównywać, więc nie miałam chyba tak wielkich wymagań. Bardzo podobały mi się momenty gdy...

Nie dodarłam do końca, jestem gdzieś tak w 85% procentach książki. Niestety, nie dam rady tego skończyć, ktoś chciał napisać erotykę z nutką grozy, ale ewidentnie poleciał bóg jeden wie gdzie.

Dziwna i niepokojąca.

Nie mówiąc o ślubie po pijaku, z którego nie da się wyjść przez 365 dni (bardzo oryginalnie), mamy tutaj problem natury seksualnej. Ona chce to anulować i uciekać bo to ewidentne poroniony pomysł, a facet nagle wielce odpowiedzialny za ŻONĘ ( to słowo jak i MĄŻ jest powtarzane na stronach tej opowieści absurdalną ilość razy) i nakazuje jej zostać przy nim. Mamy tutaj przymuszoną dziewczynę, przestraszoną (w dodatku polkę) u boku naprawdę niepokojącego mężczyzny o dziwnym zajęciu, osobowości i ogromnej agresji.

Pojawia się również gwałt gdzieś tak w połowie książki. I to właśnie ten moment tak mnie odepchną od tej książki...
Syndrom sztokholmski, umniejszenie kobiety, gwałt, przetrzymywanie wbrew własnej woli... Trochę mocno nie udane "365 dni"... Rozumiem zamysł autorki; zamknięta z diabelnie przystojnym kolesiem, związana węzłem małżeńskim, nigdy nie przeżyła swojego pierwszego razu, podniecenie i zainteresowanie płcią przeciwną.
Jednak te książkę można było napisać naprawdę... lepiej, wchodzimy tutaj na mocno mroczną erotykę, jeżeli można to tak nazwać...

NIE WARTE WYDAWANIA PIENIĘDZY.

Nie dodarłam do końca, jestem gdzieś tak w 85% procentach książki. Niestety, nie dam rady tego skończyć, ktoś chciał napisać erotykę z nutką grozy, ale ewidentnie poleciał bóg jeden wie gdzie.

Dziwna i niepokojąca.

Nie mówiąc o ślubie po pijaku, z którego nie da się wyjść przez 365 dni (bardzo oryginalnie), mamy tutaj problem natury seksualnej. Ona chce to anulować i...

Co można powiedzieć o Książce "Ja, diablica".
Zacznę od tego, że na początku mocno mnie irytowała, była dość dziwna, irracjonalna i niedociągnięta. Jednak brnęłam w nią dalej, kocham tematyki piekła i nieba, aniołów i demonów i dam jej i następnym tomom szanse. Nie mogę powiedzieć, że książka jest cudowna, że naprawdę zapiera dech w piersiach, ale nie jest taka zła, mimo minusów, czytałam ją z wytchnieniem, zaciekawiona.

To co pierwsze mi się narzuca po przeczytaniu to porównanie do"Ognisty pocałunek" J.L. Armentrout, gdzie również tematyka jest podobna, ale znacznie lepiej napisana. Jest takim polskim odpowiednikiem, ubogim w szczegółowość, logiczność i klimat książki. Armentrout powieści czyta się czując wszystko co czuje bohater, Ty po prostu jesteś w tej książce. Tutaj, obserwujesz i zadajesz sobie pytania o cho chodzi? Czemu postaci są takie potężne, a tak głupie? No poza Azazelem, on jest stworzony na mroczną postać i taki jest, ale obsesyjny na punkcie władzy. Ta postać wyszła autorce bez dwóch zdań, mimo że opisuje się go na mrocznego, złego i potężnego, jest raczej szaleńcem o mrocznym sercu, bez większej władzy czy potęgi.

Brak racjonalności w tej książce. Dziewczyna umiera; tak zaczyna się przygoda głównej bohaterki od pierwszych stron; trafia do piekła i jakoś przyjmuje to ze spokojem, nie panikuje, nie jest w wielkim szoku. Jej zagubienie nie trwa nawet dnia, co aż dziwi przy czytaniu. Jej piekielny adorator, wyznaje miłość po trzech dniach poznania jej, co jest dosyć dziwne. Możliwe, ze to miłość od pierwszego wejrzenia, ale brakuje tego w opisach książki, są takie.. nijakie, ale nie najgorsze. Po prostu nie widzę tej chemii, którą czuje do niej diabeł. Głównie to robi zaloty typowego zboka i tyle, w dziwnych momentach wyznaje jej dość osobiste rzeczy, co traci na wartości i tej "mocy".

Główna bohaterka ma 20 lat, a ugania się za ziemskim chłopakiem gorzej niż jak w liceum czy gimnazjum. Ciągle robią do siebie podchody zamiast wprowadzić ciekawszej rozmowy czy jakiegoś klimatu "zakochanych", brak większego napięcia między nimi. Ona mu nic nie mówi, ale ma obsesje na jego punkcie, natomiast on ją ignoruje, zamiast zdobyć jej zainteresowanie czy pokazać swoje własne. Trochę głupota, ale da się to przeżyć, widziałam takie rzeczy na własne oczy, no i w dodatku w Polsce więc nawet nie zaprotestuje, żeby nie było to zgodne z tym co dzieje się tu naprawdę. No ale fajnie było by w książce odczuć te moc uczuć.

Irytujące jest to co robi Beleth przez cała książkę, ma tysiące lat, a zachowuje się gorzej niż dziecko, nie jest ani mądry, ani "ponad to wszystko", ciągle łamie obietnice, żeruje na mocy głównej bohaterki, poluje na jej ukochanego, wykorzystuje ją i to w taki irracjonalny sposób jak na potęgę jego osoby. Diabeł, upadły anioł, przeżyte setki lat i doświadczenie, ogromna moc i wiedza, a ten jak szczeniak z liceum. Opis osoby, a raczej chęć jej przedstawienia mija się z tym co jest dalej na papierze.
Najlepsze jest to że główna bohaterka ma tu mocny syndrom sztokholmski, co mnie totalnie dziwi, bo doprowadzone jest to do przesady.


Ogólnie nie będę wam zdradzać całej książki, jej otoczka jest ciekawa, dobry pomysł, ale nie doszlifowany.
Nawet nie przeszkadza mi to, że akcja dzieje się trochę w Polsce, jakoś ten fakt nie jest zły( gdzie raczej takie tematy jak piekło i niebo lepiej wyglądają w amerykańskich książkach)

Możecie sięgnąć po książkę, jej ogromny plus to to, że na pewno się przy niej uśmiejecie, tutaj autorce na pewno wyszła komiczność sytuacji i lekkość pióra, ale zgrozy, powagi czy wczucia się w klimat powieści już jest mniejszy. Mimo wszystko wciągnęłam się i staram przymykać oko na błędy, liczę, że 2 książka zaskoczy mnie pozytywnie i odmieni niedociągnięcia.

Co można powiedzieć o Książce "Ja, diablica".
Zacznę od tego, że na początku mocno mnie irytowała, była dość dziwna, irracjonalna i niedociągnięta. Jednak brnęłam w nią dalej, kocham tematyki piekła i nieba, aniołów i demonów i dam jej i następnym tomom szanse. Nie mogę powiedzieć, że książka jest cudowna, że naprawdę zapiera dech w piersiach, ale nie jest taka zła, mimo...