Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając ,,Cieszę się, że moja mama umarła", miałam z tyłu głowy obraz roześmianej aktorki z moich dziecięcych lat. Wielu z Nas oglądając programy z McCurdy mogło wmawiać sobie, jak bardzo należy jej zazdrościć, że ma to, czego nie osiągnie każda osoba.
Dopiero treść książki zderzyła mnie z okrutną rzeczywistością z jaką zmagała się aktorka - z rzeczywistością, którą wykreowała jej własna matka. Widać, że to co dla wielu wydaje się potwornościami, dla niej było normalnością i po wielu latach życia w takich warunkach, ciężko wmówić, że wszystko było na odwrót.
Jennette McCurdy z dokładnością opisała czynności, którym poddawała się w takt słów swojej matki. ,,Przemoc" to słowo opisujące całokształt tego z czym się zapoznajemy w książce, ale zarazem pozostawia Nam katalog otwarty, w którym możemy wyliczać sposoby na skrzywdzenie dziecka.
,,Cieszę się, że moja mama umarła" to głos ofiary wybrzmiały po latach zmagań. Autorka podkreślała, że pisanie jest jej ulubioną czynnością i pozwala jej się wyzwolić. Osiągnęła to wyzwolenie wraz z terapią oraz spisaniem pamiętnika, który dało się następnie opublikować.
Traktuję tę książkę również jako ostrzeżenie dla kolejnych, aby reagować i nie powielać błędów, które uwidoczniane są w każdym rozdziale.

Czytając ,,Cieszę się, że moja mama umarła", miałam z tyłu głowy obraz roześmianej aktorki z moich dziecięcych lat. Wielu z Nas oglądając programy z McCurdy mogło wmawiać sobie, jak bardzo należy jej zazdrościć, że ma to, czego nie osiągnie każda osoba.
Dopiero treść książki zderzyła mnie z okrutną rzeczywistością z jaką zmagała się aktorka - z rzeczywistością, którą...

Parker jest silniejsza, niż jesteś to w stanie sobie wyobrazić. Wie, co odpowiedzieć i wie, jak zachować się, kiedy jest podstawiona pod mur.
Jednak to wciąż tylko człowiek - kruchy i delikatny, często blokujący swoje uczucia, aby móc zapewnić samego siebie, że jest silniejsza, niż maska przywdziewana przed resztą świata. Do osiągnięcia harmonii ze samym sobą potrzebne są większe emocje, niż tylko wycofanie oraz oziębłość w stosunku do natłoku swoich, ale także i innych myśli. By to osiągnąć, potrzebni są ludzie, którzy będą wiedzieli, jak nami pokierować, by oczyścić swoją duszę z żali wyrządzonych przez własny los.
Parker Grand musi przejść przez wszystkie etapy związane z żałobą po odejściu jej ojca, a także musi pogodzić się z przeszłością, która ociężałymi krokami wchodzi ponownie w jej życie. Czy okaże się na tyle silna, aby poradzić sobie z lawiną przytłaczających spraw? Czy może powróci do swojej skorupy, gdzie ekspresja emocji jest czymś niepożądanym?
O sile przyjaźni oraz wiary w samego siebie szukajmy w ,,Do zobaczenia nigdy".
I pamiętajmy, że emocje to nic złego!

Parker jest silniejsza, niż jesteś to w stanie sobie wyobrazić. Wie, co odpowiedzieć i wie, jak zachować się, kiedy jest podstawiona pod mur.
Jednak to wciąż tylko człowiek - kruchy i delikatny, często blokujący swoje uczucia, aby móc zapewnić samego siebie, że jest silniejsza, niż maska przywdziewana przed resztą świata. Do osiągnięcia harmonii ze samym sobą potrzebne są...

Relacje międzyludzkie bywają ciężkie, trochę pogmatwane, a z perspektywy czasu, dla nas samych, niezrozumiałe.
Marianne i Connell - dwoje młodych ludzi, których pierwsze kroki w ,,Normalnych ludziach" obserwujemy już z perspektywy czasów licealnych. Chodzą do tej samej szkoły, mijają się na korytarzu, jednakże nie skupiają się na sobie nawzajem. Dzieli ich granica, której nie mogą, bądź też nie chcą przekroczyć.
On - sportowiec, jeden z tych znanych uczniów, z którym każdy chciałby chociaż przebywać w jednym pomieszczeniu, aby poczuć jego pozytywną energię.
Ona - uznawana za zbyt ekstrawagancką dziewczynę, patrzącą przez pryzmat pieniędzy swojej rodziny, przez co staje się obiektem drwin oraz wyzwisk pod swoim adresem.
Connel, będąc w swoim towarzystwie, zakłada maskę osoby obojętnej na to, co dzieje się względem Marianne. Dopiero, kiedy odwiedza ją w domu, wszystko staje się prostsze. Nie ma ludzi, którzy ocenialiby ich słowa, zachowania. Nie ma oczu, będących najgorszymi sędziami ich gestów. Można być w pełni sobą, chociaż i to momentami jest ciężkie do zidentyfikowana...czy wciąż jest się sobą?
Mijają tygodnie, miesiące oraz lata. Ich relacja nabiera zupełnie innego kształtu, jednak pojawiają się pewne kwestie, które na nowo zaburzają spokój. Nowi ludzie, nowe relacje i nowe przyjaźnie - one, będące budulcem naszej postawy społecznej, wpływają na kontakty z bliskimi.
Aczkolwiek, wszystko co nowe, niesie ze sobą pewne konsekwencje. Odkrywanie prawd, które tuszowaliśmy warstwami pielęgnowanych kłamstw. Problemy rodzinne, brak wsparcia, problemy z samoakceptacją. Wszystko o czym nie chcemy mówić na głos, bo zwyczajnie się tego wstydzimy.
Bohaterowie mają problem z wyrażaniem własnych emocji, ich intencje są często wyretuszowane przez nich samych. Czasami rzucają słowa na wiatr, które zmieniają ich życie, a żałują tego później miesiącami, godząc się ze skutkami, do których sami doprowadzili.
Mijają się, chociaż toczą walkę z własnymi myślami, chcąc w końcu powiedzieć, czego naprawdę pragną. Lecz tego typu wybór - prawda czy fałsz - staje się mordęgą dla kogoś kto sam ma problem z określeniem własnej rzeczywistości.
Książka pomimo, że się lekko czyta, wywołuje efekt dołujący na czytelniku. Ja, w każdym razie, odnoszę takie wrażenie. Czasami wręcz gryzła mnie w momentach zawahań bohaterów.
Jednak ja wygrałam tę walkę, a ty?

Relacje międzyludzkie bywają ciężkie, trochę pogmatwane, a z perspektywy czasu, dla nas samych, niezrozumiałe.
Marianne i Connell - dwoje młodych ludzi, których pierwsze kroki w ,,Normalnych ludziach" obserwujemy już z perspektywy czasów licealnych. Chodzą do tej samej szkoły, mijają się na korytarzu, jednakże nie skupiają się na sobie nawzajem. Dzieli ich granica, której...