Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Łudzisz się, że jesteś malarzem, a w rzeczywistości jesteś płótnem".

Wbrew pozorom nie była to dla mnie łatwa książka, ponieważ przez cały czas, aż do teraz, nie wiem, co o niej myślę. Była ładna, była przyjemna, szybko się czytało, w pewien sposób pouczająca. Nawet teraz nie wiem, co zamierzam napisać. Akcja toczyła się spokojnie, wręcz monotonnie i jeśli liczysz na jakiś dreszczyk niesamowitych wydarzeń, to nie ta książka. Czytając ją, co prawda, doznałam dreszczyku i to nie raz, lecz był on spowodowany natłokiem innych emocji. Ponieważ "Żółwie..." to książka, która potrafi doskonale zagrać na czytelniku, poruszyć wrażliwe struny, sprawić, że pojawią się łzy wzruszenia (lub irytacji) bez konkretnego powodu. Było dużo emocji, ale uwierzcie - jeszcze więcej metafor. Multum wewnętrznych monologów, filozoficznych rozważań nastolatków nad sensem ludzkiej egzystencji i odnajdywania w tym zagmatwanym świecie własnego "ja". Nie wszystkim się to spodoba, ale jeden melancholijny wieczór, cieplutki kocyk i herbata w ulubionym kubku mogą nadać idealny klimat. :)

Aza jest ciekawą osobą. Na pewno nie należy do grona najpospolitszych osób w jej wieku. Jej ojciec zmarł przed laty, matka uczy matematyki w szkole, do której uczęszcza dziewczyna, przyjaciółka to gaduła zarabiająca na studia w Chuck E. Cheese'ie, a jej największą miłością jest Harold - stary samochód jej ojca. Jednak nie to należy do największej ekscentryczności tej nastolatki. Aza ma pewne natręctwa. Niechciane myśli, ogromny strach przed bakteriami, niewygodny nerwowy nawyk kaleczenia się w palec, ogromne zaburzenia osobowości oraz postrzegania własnego "ja". Podczas gdy w książce rozgrywa się główny wątek, w między czasie możemy obserwować jej zmagania z tymi problemami.

Nie gustuję w takich książkach, jednak nie była ona zła. Ciekawa, momentami zabawna. Wynieść z niej można mnóstwo małych mądrości. Polecam. :)

"Łudzisz się, że jesteś malarzem, a w rzeczywistości jesteś płótnem".

Wbrew pozorom nie była to dla mnie łatwa książka, ponieważ przez cały czas, aż do teraz, nie wiem, co o niej myślę. Była ładna, była przyjemna, szybko się czytało, w pewien sposób pouczająca. Nawet teraz nie wiem, co zamierzam napisać. Akcja toczyła się spokojnie, wręcz monotonnie i jeśli liczysz na...

"Tylko o to cały czas chodziło. O zazdrość. Rywalizację. O to, żeby cień pokonał płomień".

"Czerwona Królowa" to książka pełna przewidywalnych, prostych zabiegów, które mogliśmy ujrzeć już w wielu innych dystopijnych książkach. A jednak znalazło się w niej coś, co w moich oczach wyróżniło ją od innych. Pewne elementy, które złożyły się we wspaniałą całość, w książkę, od której prawie w ogóle się nie odrywałam - aż do jej ukończenia. Po początkowym sceptycyzmie i towarzyszącym mu w mojej głowie cichym głosiku mówiącym "To niedorzeczne!", doszłam do etapu, gdy w napięciu czytałam kolejne zdania.

Świat podzielił się na dwie rasy ludzkie. Osoby o srebrnym kolorze krwi obdarzone są różnorodnymi mocami: Wodniaki panują nad wodą, Żeleźcy nad żelazem, Cieniści potrafią zakrzywiać promienie słoneczne, a Niwecznicy są zdolni wyrzucić w powietrze wszystko, czego dotkną. Rody te można by wymieniać bardzo długo, bo jest ich naprawdę sporo.
Osoby z czerwoną krwią nie posiadają owych zdolności, dlatego z upływem lat znaleźli się na samym dole hierarchii społecznej, uważani za podrzędnych i słabych. Źle traktowani, zmuszeni do ciężkiej, wieloetatowej pracy, żyjący w najgorszych warunkach i usługujący opływającym w luksusach Srebrnym, Czerwoni nie mają łatwo. Najgorsze wydaje się to, że brak im nadziei. Zmiana wydaje im się czymś nieosiągalnym, niemożliwym. "Marzenia nie prowadzą do niczego dobrego". Srebrni w oczach czerwonej społeczności są bogami. Ich nie da się pokonać.
Mare Barrow jest Czerwoną. Czerwoną złodziejką bez większych talentów i zdaną na wojsko przy okazji swoich osiemnastych urodzin. Tak przynajmniej uważa. Seria z całą pewnością niefortunnych zdarzeń (próba kradzieży w Summertown, zmiażdżenie ręki jej siostry, kolejna próba okradzenia, tym razem następcy tronu, posada wśród pałacowej czerwonej służby i w końcu z pozoru śmiertelne wlecenie w pole elektryczne) sprawiają, że nie tylko zostaje odkryty sekret dziewczyny, którego ona sama nie znała, ale i zmusza ją do życia pod fałszywym nazwiskiem jako przyszła księżniczka, narzeczona Mayvana, dostosowana do wszelkich poleceń pod groźbą śmierci. Nie brzmi oryginalnie i porywająco, prawda?
A jednak, była to dokładnie taka książka, jakiej się domagałam. Nic trudnego, ambitnego, a jednocześnie z zawartą pewną ilością mądrości. Mogłabym wymieniać w nieskończoność cytaty, które ujęły moje serce. Było ciekawie, było niebezpiecznie, było porywająco i ryzykownie.
Spodziewałam się tego. Tego, co miało być zaskakujące. Czyli powinnam być bardzo niezadowolona. A jednak, mimo że nie było to tak niespodziewane, jak miało być i od początku wiadomo było, komu NIE ufać oraz pojawiało się w ciągu kolejnych rozdziałów mnóstwo wskazówek, nie zawiodłam się. Serio, przykro mi za zawoalowane przesłanie, ale nie wiem, jak inaczej to napisać bez spoilerów.

Wiele osób przyrównuje tę książkę do "Igrzysk Śmierci", "Rywalek", "Niezgodnej", czy wielu innych podobnych lektur, ja jednak nie chcę sobie psuć w ten sposób wrażeń. Lubię główną bohaterkę. Wybaczam jej te kilka głupot, które ma na swoim koncie, ponieważ mimo tych błędów, które zdarzają się ludziom, ma w sobie iskrę (co może brzmieć średnio pozytywnie, zważywszy na słowa Juliana na temat wojny). Mi jednak chodzi o jej mocny charakter, chęć do działania, nadzieję. Jest silną i samowystarczalną postacią. Nie jest - jak w większości dystopijnych młodzieżówek - pokryta cienką skorupką udającą siłę, podczas gdy wewnątrz jest nikim innym, jak zwykłym chucherkiem. Emanuje z niej najprawdziwsza moc i mam nadzieję, że tak pozostanie.
NA PEWNO przeczytam kolejne części. :)

"Tylko o to cały czas chodziło. O zazdrość. Rywalizację. O to, żeby cień pokonał płomień".

"Czerwona Królowa" to książka pełna przewidywalnych, prostych zabiegów, które mogliśmy ujrzeć już w wielu innych dystopijnych książkach. A jednak znalazło się w niej coś, co w moich oczach wyróżniło ją od innych. Pewne elementy, które złożyły się we wspaniałą całość, w książkę, od...

Podchodziłam do tej książki dosyć luźno, nie traktowałam jej bardzo poważnie. Tego się trzymałam aż do końca serii i chyba dlatego nawet polubiłam tę książkę. Grupie docelowej dawałabym 13-16 lat, więc nie rozumiem sceptycyzmu starszych czytelników (mam na myśli s t a r s z y c h czytelników).Wiem, że są książki, które napisane dla 11-latka będą na tyle dobre, że spodobają się 30-latkowi oraz takie jak ta, jednak traktując ją z lekkim przymrużeniem oka można poświęcić jej luźne, miłe popołudnie. :)

Podchodziłam do tej książki dosyć luźno, nie traktowałam jej bardzo poważnie. Tego się trzymałam aż do końca serii i chyba dlatego nawet polubiłam tę książkę. Grupie docelowej dawałabym 13-16 lat, więc nie rozumiem sceptycyzmu starszych czytelników (mam na myśli s t a r s z y c h czytelników).Wiem, że są książki, które napisane dla 11-latka będą na tyle dobre, że spodobają...