Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Masako, Yayoi, Yoshie i Kuniko to kobiety w średnim wieku pracujące, z braku perspektyw na inne zatrudnienie, na nocnej zmianie w fabryce gotowych dań obiadowych. Zawsze zajmują sąsiednie stanowiska i trzymają razem, starając się jak najwydajniej wykonać swoje obowiązki. Wyczerpująca wspólna praca, konieczność przebywania razem i przestawienia się na odmienny tryb życia sprawia, że ich znajomość zacieśnia się. Na tyle, aby Yayoi zwierzyła się z problemów osobistych: jej mąż, hazardzista i miłośnik wydawania zarobionych pieniędzy na ulubioną hostessę, coraz częściej staje się w stosunku do niej agresywny. Pewnego wieczoru wiedziona impulsem Yayoi zabija swojego męża, dusząc go paskiem. Spanikowana dzwoni do pierwszej osoby, która przychodzi jej na myśl: koleżanki z nocnej zmiany, Masako, która po krótkim wahaniu zgadza się pomóc Yayoi w zatuszowaniu zabójstwa i pozbyciu się zwłok. W sprawę zostaje zaangażowana Yoshie a także przypadkowo Kuniko.

Wydaje się, że opowieść będzie dalej biegła utartym schematem: szybkie i niezdarne pozbycie się zwłok, śledztwo policji i kara spotykająca Yayoi i jej pomocników. A to wszystko okraszone rozważaniami na temat: jakie są granice poświęcenia 'w imię przyjaźni'. Ha, nic z tego!

Masako, jako pierwsza poproszona o pomoc, bierze na siebie największą odpowiedzialność: organizuje sposób transportu zwłok i decyduje o sposobie, w jaki w miarę bezpiecznie się ich pozbędą.
Co mogłaby wymyślić kobieta w średnim wieku, mieszkająca z mężem i synem w niewielkim domu, pracująca kiedyś za biurkiem w firmie udzielającej kredytów?
Pewnie nie to, co postanowiła Masako: za najbardziej wygodny sposób pozbycia się zwłok uznaje ich poćwiartowanie i podrzucenie worków z częściami w śmietnikach w całej okolicy. Wraz z Yoshie dekapitują ciało i metodycznie je ćwiartują, a wszystko to w średniej wielkości łazience w domu Masako. Następnie z dodatkową pomocą znajdującej się w złym miejscu o niewłaściwej porze Kuniko pozbywają się worków.

Warto tu wspomnieć o motywacji kobiet i powodach, dlaczego narażając się na dotkliwą karę i ostracyzm społeczny decydują się pomóc przy pozbyciu ciała zabitego męża koleżanki z nocnej zmiany. Powodem nie jest bynajmniej przyjaźń łącząca bohaterki. Kuniko, tonąca w długach zaciągniętych na zakup markowych ciuchów i prowadzenie luksusowego trybu życia, zgadza się tylko i wyłącznie pod warunkiem otrzymania pokaźnej sumy pieniędzy. Szybko okazuje się, że znalazłszy źródło łatwego dochodu nie zadowoli się obiecaną sumą. Yoshie, mająca na utrzymaniu córkę i niedołężną teściową zgadza się dopiero po obietnicy zapłaty, co pozwoliłoby wyprowadzić się jej ze zrujnowanego, małego mieszkania. Najciekawsza jednak jest motywacja Masako. Wplątanie się w tak niebezpieczną sytuację jest dla niej alternatywą w stosunku do szarej rzeczywistości, dostarcza doznań, których nie może zapewnić jej zwykłe, nudne życie, toczące się niezmiennym trybem.
Jak to zwykle bywa, przy każdym planie coś musi pójść nie tak: w tym wypadku komplikacje pojawiają się już na etapie rozmieszczenia worków z ciałem, zaczynają mnożyć się pomyłki, a wdowa po zmarłym wydaje się być zbyt szczęsliwa i zadowolona z życia... Zaangażowane także zostają osoby trzecie, popełniane zostaje coraz więcej błędów, krąg podejrzeń płynących z różnych stron zacieśnia się, a zagrożenie utratą nie tylko wolności, ale i życia staje się coraz bardziej realne...

"Ostateczne wyjście" to dobra książka, mogę nawet pokusić się o stwierdzenie, że bardzo dobra. Na pewno warta przeczytania, jako pozycja ukazująca jak szybko po przekroczeniu pozornie ostatecznej granicy łatwo można zatracić się i dać sobie przyzwolenie na podejmowanie takich zachowań, które do niedawna wydawałyby się skrajnie złe i o które nigdy nie podejrzewałoby się samego siebie...

Masako, Yayoi, Yoshie i Kuniko to kobiety w średnim wieku pracujące, z braku perspektyw na inne zatrudnienie, na nocnej zmianie w fabryce gotowych dań obiadowych. Zawsze zajmują sąsiednie stanowiska i trzymają razem, starając się jak najwydajniej wykonać swoje obowiązki. Wyczerpująca wspólna praca, konieczność przebywania razem i przestawienia się na odmienny tryb życia...

'Japoński Wachlarz' jest kroniką co ciekawszych smaczków z blisko dwuletniego pobytu Polki w Japonii. Fantastycznie czytało mi się o życiu w Kraju Kwitnącej Wiśni z perspektywy gaijina, w dodatku polskiego gaijina! W 'Wachlarzu' zawarte jest to, co najbardziej interesuje osobę zafascynowaną kulturą i obyczajami Japonii (a przynajmniej co mnie najbardziej interesuje), która miała styczność z niejedną pozycją dotyczącą tej tematyki : życie codzienne i jego paradoksy z 'pierwszej ręki', wzbogacone licznymi fotografiami.

Jak ja zazdrościłam autorce sposobności mieszkania w Tokio przez dwa lata i możliwości obejrzenia i zetknięcia się z tym, o czym większość ludzi, w tym i ja, może pomarzyć, lub co najwyżej pooglądać lub poczytać w Internecie! Jednocześnie czułam prawdziwą satysfakcję spowodowaną faktem, że wreszcie ktoś napisał książkę o Japonii nie skupiając się wyłącznie na sztandarowych zagadnieniach przedstawionych ramowo "kiedyś-teraz", jakimi są bez wątpienia Gejsze, Rodzina Cesarska czy postaci i cała kultura samurajów. Tutaj na pierwszym planie są zjawiska pozornie zadziwiające i niezrozumiałe dla przeciętnego człowieka Zachodu, chociażby rytuał japońskiej kąpieli, 'toalety XXI wieku' czy mentalność Japończyków i związane z nią zachowania. Cała książka poświęcona jest właśnie takim ciekawostkom, co sprawia, że pochłania się ją w jeden dzień, aby później niezliczone razy do niej wracać.

Te 'migawki z Japonii' jedynie zaostrzyły mi apetyt na więcej, więcej Japonii!

"Japoński Wachlarz" to pozycja obowiązkowa dla każdego, kto interesuje się nie tylko historią i kulturą Kraju Kwitnącej Wiśni, dla miłośników mangi i anime, a także dla każdego, kogo ciekawi całkowicie inna od naszej mentalność ludzka i kultura.
Inne podejście do tematu w tym przypadku okazało się sukcesem, chciałabym przeczytać więcej książek zwracających uwagę na codzienną stronę życia -nie tylko gaijina- w Japonii (po cichu mając nadzieje, ze samej kiedyś uda mi się tego osobiście doświadczyć♥)

'Japoński Wachlarz' jest kroniką co ciekawszych smaczków z blisko dwuletniego pobytu Polki w Japonii. Fantastycznie czytało mi się o życiu w Kraju Kwitnącej Wiśni z perspektywy gaijina, w dodatku polskiego gaijina! W 'Wachlarzu' zawarte jest to, co najbardziej interesuje osobę zafascynowaną kulturą i obyczajami Japonii (a przynajmniej co mnie najbardziej interesuje), która...