Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Po przeczytaniu powieści - zdecydowanie nie ostatnie.
Tym co przykuło moją uwagę było stwierdzenie, iż historia jest oparta na prawdziwych wydarzeniach. Oczywiście przeszukałam internet pod tym kątem. I już wiedziałam, że muszę przeczytać tę powieść.
Sage to pyskata nastolatka, że smutnym bagażem doświadczeń. Gdy miała kilka lat jej rodzice rozstali się, ona (wraz z siostrą bliźniaczką) została przy matce. Ta znalazła sobie nowego partnera, którego nie interesowały dzieci. Umiera jej siostra, następnie matka. Mieszka z ojczymem, który za nią nie przepada. Jest alkohol, są kłótnie.
W takiej scenerii Sage odkrywa okrutną prawdę - jej siostra żyje. Ponieważ ojczym i matka nie radzili sobie z jej chorobą psychiczną, oddali ją do Szkoły Publicznej w Willowbrook. Chcąc uniknąć tłumaczenia się sfingowali nawet jej pogrzeb. Teraz okazało się, że Rosemery uciekła z tego miejsca.
Dziewczyna wyrusza na ratunek siostrze. Samotnie wyrusza do Willowbrook i już od pierwszych chwil w tym miejscu wie, że coś jest nie tak. Jak się okaże rzeczywistość bywa gorsza od najczarniejszych koszmarów. Wszyscy biorą ją za Rosemery.
Sage otrzymuje środki uspokajające i zostaje zamknięta na oddziale. Nie jest to szpital, ani szkoła. To piekło. Młode kobiety i dziewczyny leżą na swoich pryczach i podłogach - najczęściej nagie. Posiłki to minimalne ilości papki z mieszanką leków. Nie ma mowy o higienie, wszędzie czuć smród. Pensjonariuszki są chore lub głęboko upośledzone, a żyją w nieludzkich warunkach. Słychać nieustanne krzyki, płacze i zawodzenia. Nastolatka wie, że musi się wydostać z tego horroru.
Postaci są bardzo dobrze skonstruowane, każdą z nich kierują inne pobudki. Od początku wiemy kogo lubić, a kogo lepiej unikać. Choć przekonamy się też, że pozory mogą mylić.
Fabuła jest przemyślana. Nie ma przemilczeń, wszystko jest doskonale uargumentowane. Akcja wciąga tak bardzo, że nie chce się odkładać książki. Zakończenie - dla mnie zaskakujące.
Jednak na największe brawa zasługuje opis miejsca. Willowbrook jest okrutne, straszne, nieludzkie. I takie miejsce istniało - to przeraża najbardziej.
Serdecznie polecam tę lekturę. W mojej głowie zostanie na długo. Nie tylko ze względu na opisy ludzi i miejsc. Po raz kolejny bardziej doceniam to co mam.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Po przeczytaniu powieści - zdecydowanie nie ostatnie.
Tym co przykuło moją uwagę było stwierdzenie, iż historia jest oparta na prawdziwych wydarzeniach. Oczywiście przeszukałam internet pod tym kątem. I już wiedziałam, że muszę przeczytać tę powieść.
Sage to pyskata nastolatka, że smutnym bagażem doświadczeń. Gdy miała...

Przepadłam. Przede mną całkiem sporo stron do przeczytania. Po lekturze pierwszej części cyklu bez cienia wątpliwości sięgnę po następne. Dawno tak bardzo nie pochłonęły mnie losy bohaterów, do których żywię cały wachlarz uczuć.
"Narodziny gniewu" to powieść, która opowiada o losach młodych ludzi, którym przyszło zmierzyć się z II Wojną Światową. Poznajemy ich kilka lat przed tym wydarzeniem. Obserwujemy ich dojrzewanie, pierwsze miłości, nienawiść i przyjaźń. Mają swoje plany i marzenia, a kariera i pieniądze są dla nich często determinującym czynnikiem. Przy tym wszystkim są tacy jak my: kochają, cierpią, poświęcają się, wierzą w siebie i pragną od życia czegoś więcej. Wojna zmienia wszystko w życiu każdego z nich. Ale może najpierw kilka słów o ważniejszych postaciach.
Hanka mieszka w biednej chacie, bez jakichkolwiek luksusów. Pracowita i bardzo utalentowana wokalnie. Śmierć obojga rodziców i brak jakichkolwiek perspektyw w rodzinnej wsi skłania ją do wyjazdu. W Warszawie robi karierę jako śpiewaczka, dobrze wychodzi za mąż. Wojna zabiera jej to, w zdobycie czego włożyła tyle pracy. Mąż wyjeżdża za granicę, ona zostaje sama w ciąży.
Alicja jest przyjaciółką Hani. Chociaż młodsza nie brakuje jej wigoru i siły przebicia. Beznadziejnie zakochana w Julianie (zaręczony z Adrianną). Wyjeżdża z Hanią do miasta, gdzie nie stroni od mężczyzn. Gdy wybucha wojna zrobi wszystko, bo odnaleźć ukochanego Juliana. Jej determinacji i działań prowadzących do dotarcia do Anglii nie powstydziłby się wówczas niejeden mężczyzna.
Adrianna jest od lat wychowywana do intratnego zamążpójścia. Dla niej liczą się pieniądze, swą cnotę traktuje jako kartę przetargową. Niestety wszelkie dotychczasowe priorytety przestają być ważne, gdy na swej drodze spotyka odmienionego Emila. Na początku wojny zostaje jego kochanką, zgadza się na jego wszystkie pomysły (włącznie z tym, że oddaje się również innym mężczyznom). W końcu zachodzi z nim w ciążę.
Julian jest synem bogatych ludzi, którzy kładli duży nacisk na jego wychowanie i edukację. To postać dobra, pełna ideałów i niestety często naiwna w swoim zachowaniu. Związany z Adrianną, czuje coś do Alicji, jednak nie może zerwać danego słowa. Gdy wybucha wojna od razu jest gotów do walki.
Emil jest bratem Hanki. Jak się okazuje, więzy rodzinne łączą go także z Julianem (mają wspólnego ojca). Nie może pogodzić się ze swoim pochodzeniem, pragnie od życia czegoś więcej. W kłótni zabija człowieka, którego miał przez lata za ojca. Wyjeżdża do Warszawy, gdzie bogaci się przez szantaże. Jest na tyle zdeterminowany w swoim działaniu, że podczas wojny przyczynia się do aresztowania siostry. To z całą pewnością najbardziej charakterystyczna postać w tej powieści.
Trudno jakoś szczegółowo opisać tutaj fabułę, bo w książce po prostu za dużo się dzieje. Tym, którzy nie mieli jeszcze styczności z twórczością Pani Joanny, polecam właśnie tę pozycję. Z dużą ciekawością sięgnę po drugi tom. Tutaj magicznie przeniosłam się w tamte czasy, przeżywałam wszystko razem z bohaterami, zżyłam się z nimi. Nie mogę tak po prostu zrezygnować z dalszego poznawania ich losów.

Przepadłam. Przede mną całkiem sporo stron do przeczytania. Po lekturze pierwszej części cyklu bez cienia wątpliwości sięgnę po następne. Dawno tak bardzo nie pochłonęły mnie losy bohaterów, do których żywię cały wachlarz uczuć.
"Narodziny gniewu" to powieść, która opowiada o losach młodych ludzi, którym przyszło zmierzyć się z II Wojną Światową. Poznajemy ich kilka lat...

Wojciech Chmielarz skradł moje serce "Żmijowiskiem". Nie może więc dziwić fakt, że z ciekawością sięgnęłam po jego najnowszą książkę. W tym wypadku niestety odczuwam niedosyt. Zapewne miałam większe oczekiwania, a książka okazała się być po prostu dobra.
Głównym bohaterem jest Maciej Tomski. Poznajemy go w momencie, kiedy jego żona (Janina) ginie w wypadku samochodowym. On sam nie ma pojęcia jak przekazać tę informację córkom i teściom. Dodatkowo czuje się odpowiedzialny za jej śmierć.
Jak się okazuje, w tej historii nic nie jest proste i jednoznaczne. Janina bowiem zginęła w miejscu, gdzie nie powinno jej być. Po zbadaniu sprawy policja doszła do wniosku, iż to wcale nie wypadek, a samobójstwo. Wówczas Maciej Tomski sam postanawia zająć się tą sprawą i odkrywa coraz to nowe sekrety żony. Paradoksalnie pomaga mu w tym kochanek jego żony.
Historia jest starannie przemyślana, czyta się ją szybko. Pokazuje że ludzie, którzy żyją ze sobą przez lata, tak naprawdę niczego o sobie nie wiedzą. Bohaterowie są bardzo wyraziści, kierują się emocjami. A tą, która jest w nich wszystkich najsilniejsza, jest miłość. Nie brakuje tutaj także nienawiści, smutku, rozczarowania. Książka jest pełna uczuć, z którymi czytelnik może się utożsamiać lub nie popierać ich.
Warto sięgnąć po tę pozycję. Co prawda w moim odczuciu czegoś tu zabrakło, jednak lektura była bardzo przyjemna. Czas spędzony z tą książką nie będzie stracony.

Wojciech Chmielarz skradł moje serce "Żmijowiskiem". Nie może więc dziwić fakt, że z ciekawością sięgnęłam po jego najnowszą książkę. W tym wypadku niestety odczuwam niedosyt. Zapewne miałam większe oczekiwania, a książka okazała się być po prostu dobra.
Głównym bohaterem jest Maciej Tomski. Poznajemy go w momencie, kiedy jego żona (Janina) ginie w wypadku samochodowym. On...