Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna pozycja - liczyłem na rozwinięcie wiedzy i garść faktów dotyczących wypraw Amundsenda i Shackletona. W tej książce Amundsenowi właściwie nie poświęca się dużo uwagi, dużo większym zainteresowaniem cieszy się pierwszy wyścig - Amerykanów, Brytyjczyków i Francuzów. Wyścig na Biegun to jednak tylko wierzchołek góry lodowej. Cała książka traktuje o Antarktydzie w trzech perspektywach - historii odkryć geograficznych w XX wieku, historii naturalnej i jej związku z ekosystemem Ziemi - w dodatku na pewien sposób prowadzi nas przez historię nauki jako takiej, bo w tej książce dowiemy się m.in. w jaki sposób i jak niedawno doszliśmy do teorii dryfu kontynentalnego a paleoklimatologia jeszcze nie istniała. W całej „Krainie...“ zresztą wyczuwa się dużo większą fascynację historią nauk o Ziemi niż wyścigiem, choć postacie Rossa, d"Urville'a i Wilkesa są bardzo zgłębione.

Wood jest świetnym popularyzatorem – wielcy dowódcy i naukowcy przybierają swoją naturalną postać – szarego człowieka z jego ułomnościami i aspiracjami. Świetna pozycja nie tylko o Antarktydzie, ale i o całym świecie, na który ma ona ogromny wpływ

Świetna pozycja - liczyłem na rozwinięcie wiedzy i garść faktów dotyczących wypraw Amundsenda i Shackletona. W tej książce Amundsenowi właściwie nie poświęca się dużo uwagi, dużo większym zainteresowaniem cieszy się pierwszy wyścig - Amerykanów, Brytyjczyków i Francuzów. Wyścig na Biegun to jednak tylko wierzchołek góry lodowej. Cała książka traktuje o Antarktydzie w trzech...

Świetny przykład literatury, której brak jakiegokolwiek poziomu a mimo to ma rzesze zwolenników - tania filmowa klisza, gdzie zamiast głębi charakterów jest głębia stylistyki raczkującego pisarzyny, akcja to przewidywalny pomnik sekwencyjnej sensacji (ucieczka, ciekawostka, nagłe objawienie chroniące bohatera w ostatniej chwili od porażki). Łechce czytelnika ciekawostkami historycznymi i wielką teorią spiskową - masoni, Watykan i wielka światowa tajemnica w krótkich rozdzialikach czyli to, co tygryski lubią najbardziej

Świetny przykład literatury, której brak jakiegokolwiek poziomu a mimo to ma rzesze zwolenników - tania filmowa klisza, gdzie zamiast głębi charakterów jest głębia stylistyki raczkującego pisarzyny, akcja to przewidywalny pomnik sekwencyjnej sensacji (ucieczka, ciekawostka, nagłe objawienie chroniące bohatera w ostatniej chwili od porażki). Łechce czytelnika ciekawostkami...