Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Twórczość Tove fascynuje mnie praktycznie odkąd pamiętam i dopiero rok temu odkryłam, że pisała ona także książki dla dorosłych. Po "Podróży z małym bagażem" i "Uczciwej oszustce" dotarłam do kolejnej książki tej autorki, która zachwyciła mnie podobnie jak pozostałe.
"Córka rzeźbiarza" to krótkie autobiograficzne opowiadania pisane z punktu widzenia małej Tove. I autobiograficzne nie oznacza w żadnym wypadku nudne! To niesamowite móc odkrywać między wierszami pierwowzory wielu postaci z Muminków i cały świat, który później Tove przelała na papier. Niewidzialnym tłem wszystkich opowiadań jest wszechogarniające poczucie bezpieczeństwa i miłości. "Córka..." jest napisana przepięknym, plastycznym i poetyckim językiem, który wiernie odzwierciedla dziecięcy świat. Gorąco polecam wszystkim fanom literatury skandynawskiej i dobrej literatury w ogóle.

Twórczość Tove fascynuje mnie praktycznie odkąd pamiętam i dopiero rok temu odkryłam, że pisała ona także książki dla dorosłych. Po "Podróży z małym bagażem" i "Uczciwej oszustce" dotarłam do kolejnej książki tej autorki, która zachwyciła mnie podobnie jak pozostałe.
"Córka rzeźbiarza" to krótkie autobiograficzne opowiadania pisane z punktu widzenia małej Tove. I...

"Literatura jest jak ocean, a ocean jest mroczny i głęboki, ale także błękitny i wspaniały, pływa w nim wiele ryb, żyje mnóstwo najprzeróżniejszych zwierząt, a nie wszystkie z nich są dobre."
Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że "Niebo i piekło" zalicza się do tych najlepszych. Jedyne porównanie, jakie przychodzi mi na myśl, to twórczość Antoine'a de Saint-Exupéry. "Niebo i piekło" to poetycka proza bardzo głęboko zapadająca w serce. A w dodatku skandynawska!

"Literatura jest jak ocean, a ocean jest mroczny i głęboki, ale także błękitny i wspaniały, pływa w nim wiele ryb, żyje mnóstwo najprzeróżniejszych zwierząt, a nie wszystkie z nich są dobre."
Z czystym sumieniem mogę stwierdzić, że "Niebo i piekło" zalicza się do tych najlepszych. Jedyne porównanie, jakie przychodzi mi na myśl, to twórczość Antoine'a de Saint-Exupéry....

Opowiadania są ciekawe, nietuzinkowe, przesiąknięte skandynawskim spojrzeniem na świat. Warto po nie sięgnąć, aby zobaczyć, że Tove umiała pisać nie tylko o Muminkach. Mnie urzekł specyficzny klimat książki i lekko zarysowane kontury opowiedzianych historii, jakby niedokończonych celowo, aby czytelnik sam postarał się odnaleźć w tamtej rzeczywistości.

Opowiadania są ciekawe, nietuzinkowe, przesiąknięte skandynawskim spojrzeniem na świat. Warto po nie sięgnąć, aby zobaczyć, że Tove umiała pisać nie tylko o Muminkach. Mnie urzekł specyficzny klimat książki i lekko zarysowane kontury opowiedzianych historii, jakby niedokończonych celowo, aby czytelnik sam postarał się odnaleźć w tamtej rzeczywistości.

Jestem wędrowcem w drodze na Daleką Północ. W „Sadze Sigrun” minęłam Namsen, szczęśliwy gród tytułowej bohaterki, pełen światła, ciepła i życia, ale teraz idę znów dalej, ku ziemi Ynge, gdzie panią jest Halderd. Jakże piękna jest druga część „Północnej Drogi”! „Ja jestem Halderd” to poruszająca opowieść o żonie jarla, jednego z Panów Północy. Historia kobiety mądrej i silnej, dźwigającej na barkach ogromne brzemię odpowiedzialności, okrutnego przeznaczenia i własnych słabości. A wszystko dzieje się w X wieku wśród fiordów, lasów i milczących gór Norwegii. W czasach, gdy chrześcijaństwo stało się zagrożeniem dla dawnych bogów, płonącym ptakiem z przepowiedni, który mieczem zmusza ich do odejścia w mroki dziejów. Setki lat dzielące czytelnika od wydarzeń opisanych przez Cherezińską są w rzeczywistości lustrem, w którym sami się przeglądamy. To opowieść o człowieku, jego jasnej i ciemnej stronie, nieustannie toczących ze sobą walkę.
Z lodowej góry spoglądają ponuro szare wilki, wiatr niesie ich smutną pieśń. Halderd, nie potrafię zrozumieć, dlaczego los doświadczył cię w tak bezlitosny sposób, dlaczego musiałaś żyć u boku człowieka, który cię w ogóle nie rozumiał, dlaczego jak Abraham poświęciłaś pięciu swoich synów. Widzę życie twoimi ciemnymi oczami, tak jak ty kocham las i surowe piękno skał, takich, jak twoja nieugięta dusza. Na lirze wygrywasz swoją tęsknotę i swoją miłość, a ja razem z tobą wyczekuję latami rogu u bram, zwiastującego któregoś z twoich synów. Albo Einara, któremu zaufałaś naprawdę.

Jestem wędrowcem w drodze na Daleką Północ. W „Sadze Sigrun” minęłam Namsen, szczęśliwy gród tytułowej bohaterki, pełen światła, ciepła i życia, ale teraz idę znów dalej, ku ziemi Ynge, gdzie panią jest Halderd. Jakże piękna jest druga część „Północnej Drogi”! „Ja jestem Halderd” to poruszająca opowieść o żonie jarla, jednego z Panów Północy. Historia kobiety mądrej i...

Absolutnie przepiękna. Czyta się jak prawdziwą poezję.

Absolutnie przepiękna. Czyta się jak prawdziwą poezję.

Książka bez niesamowitych zwrotów akcji, niezwykłych bohaterów, powalających dialogów. Mimo to napisana przyjemnym poetyckim językiem; bardzo spodobała mi się wrażliwość szwedzkiej pisarki i jej spostrzeżenia. Lektura bardzo lekka i niezobowiązująca, nie przytłacza ani się nie narzuca. Polecam jako oddech między innymi książkami.

Książka bez niesamowitych zwrotów akcji, niezwykłych bohaterów, powalających dialogów. Mimo to napisana przyjemnym poetyckim językiem; bardzo spodobała mi się wrażliwość szwedzkiej pisarki i jej spostrzeżenia. Lektura bardzo lekka i niezobowiązująca, nie przytłacza ani się nie narzuca. Polecam jako oddech między innymi książkami.

Bardzo przyjemna lektura, na chwilę można zapomnieć o własnych problemach. Świetnie oddany klimat Zielonej Wyspy, bohaterowie, których naprawdę da się lubić i przesłanie, że ostatecznie wszystko się jakoś pozytywnie ułoży.

Bardzo przyjemna lektura, na chwilę można zapomnieć o własnych problemach. Świetnie oddany klimat Zielonej Wyspy, bohaterowie, których naprawdę da się lubić i przesłanie, że ostatecznie wszystko się jakoś pozytywnie ułoży.