Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Któż nie słyszał o tym najsłynniejszym błędnym rycerzu zakochanym w swojej wyimaginowanej Dulcynei? Postać to była szalona, niezwykła i z pewnością niezapomniana, która pod wpływem miłości do romansów rycerskich, wyrusza na poszukiwanie przygód, tocząc w swojej wyobraźni nieustanne bitwy. Oto powieść, która bawiła ówczesnych, a która bawi i nas, współczesnych, dacie wiarę? :) Oto dowód geniuszu Cervantesa, dowód na wielkość tej historii.

„Don Kichot” to przede wszystkim pozycja niejednoznaczna. Z jednej strony, jak wspomniałam, bawi do łez za sprawą głównego bohatera i jego nietuzinkowego podejścia do życia, z drugiej zaś ogromnie (mnie przynajmniej) smuci, ponieważ dla mnie tytułowy Don Kichot z La Manchy jest postacią na wskroś tragiczną, którą w pewnym sensie rozumiałam: umieszczona w czasach, do których nie pasowała, wyznająca „niemodne” zasady kodeksu rycerskiego - jak prawość, odwaga, lojalność, czyste serce - stała się wyrzutkiem.

Wspaniała, nietuzinkowa, ważna pozycja z kanonu literatury klasycznej, której mam nadzieję, dacie szansę, mimo jej znacznych gabarytów. Obiecuję, że warto. Tak bardzo warto, szczególnie, że ukazało się właśnie jej przepiękne wydanie. Sami tylko spójrzcie :)

Któż nie słyszał o tym najsłynniejszym błędnym rycerzu zakochanym w swojej wyimaginowanej Dulcynei? Postać to była szalona, niezwykła i z pewnością niezapomniana, która pod wpływem miłości do romansów rycerskich, wyrusza na poszukiwanie przygód, tocząc w swojej wyobraźni nieustanne bitwy. ...

Rozwiń

Zwiń

Sylwia Kubik to pisarka, której twórczość kojarzy mi się ze wszystkim, co robi ciepełko na sercu, ze wszystkim, co przyjemne, dobre, wzruszające.
Tymczasem autorka zaskoczyła mnie ogromnie swoją najnowszą powieścią „Bez przebaczenia”, drugim tomem serii Harde babki, w której to opowiada o silnych kobietach, które choć powalone na kolana przez życie, stawiają czoła przeciwnościom losu i wychodzą na prostą.
Tak jest i w przypadku historii Lilki, dziewczyny pochodzącej z patologicznej rodziny, wychowanej w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym. Wydawałoby się, że nic dobrego jej nie czeka, jednak Lilka nie jest z tych, co to się poddają. Czeka na moment, w którym będzie mogła odpłacić temu, kto kiedyś okrutnie ją skrzywdził…

Kiedy skończyłam czytać „Bez przebaczenia”, nasuwało mi się na myśl jedno określenie tej powieści: terapeutyczna. To historia o nadziei, o tym, że nic w życiu nie jest przesądzone. I to prawda, nie od nas zależy, w jakiej rodzinie się wychowaliśmy, z jakiego środowiska pochodzimy, mamy jednak wpływ na to, czy powielimy schematy, czy damy sobie szansę na lepsze życie. Kiedy zaś będziemy mieć szczęście spotkać na swojej drodze ludzi, którzy wyciągną do nas pomocną dłoń, wszystko stanie się łatwiejsze do osiągnięcia.

Wiem, ja wiem, jak to brzmi. Jak fabuła z serialu Netflixa, możecie mi jednak wierzyć, że „Bez przebaczenia”, chociaż na taki serial świetnie by się nadawała, nie ma nic wspólnego z głupiutką i nierealną serialową historyjką. Mocna, dająca nadzieję powieść o walce jaką musi stoczyć kobieta w świecie rządzonym przez mężczyzn. Książka, która motywuje, dmucha w skrzydła i daje przysłowiowego kopa do działania.

Nabrałam ogromnej ochoty na nadrobienie poprzedniej pozycji z serii, „Noc na Alasce”. Co za świetny pomysł na cykl! Czekam na kolejne książki, a Wam ogromnie polecam historie tych niesamowitych kobiet :)

Sylwia, dziękuję!

Sylwia Kubik to pisarka, której twórczość kojarzy mi się ze wszystkim, co robi ciepełko na sercu, ze wszystkim, co przyjemne, dobre, wzruszające.
Tymczasem autorka zaskoczyła mnie ogromnie swoją najnowszą powieścią „Bez przebaczenia”, drugim tomem serii Harde babki, w której to opowiada o ...

Rozwiń

Zwiń

Ogromnie czekałam na polską wersję tej głośnej biografii Królowej Kryminału.

Zaciskałam mocno kciuki, by okazała się godna swojej popularności.

I tak! Warto było wyglądać tej świeżutkiej premiery Wydawnictwa Świat Książki :)
Na dodatek polskie wydanie jest tak piękne! Po raz kolejny nasza rodzima wersja okazała się atrakcyjniejsza od międzynarodowego oryginału. Trzymanie tej pozycji w dłoniach to prawdziwie estetyczne przeżycie, a kiedy jeszcze dodam do tego naprawdę zajmujące, arcyciekawe wnętrze, „Agatha Christie. Nieuchwytna kobieta” stanie się w mig obowiązkowym elementem biblioteczki każdego książkoholika :)

Wspaniale czytało się tę książkę. Nie tylko z powodu niewątpliwej niezwykłości jej bohaterki, ale także ze względu na wspaniałą robotę, jaką wykonała autorka, mająca dostęp choćby do niepublikowanych listów, dokumentów dotyczących Agathy Christie. Ogromnie podobało mi się podejście Lucy Worsley do pisarki, ponieważ postawiła sobie za cel przestawienie Christie jako… człowieka. Człowieka, a nie jedynie albo „aż” kultowej postaci, która była wręcz gwiazdą swoich czasów. Pewnie dziś określilibyśmy ją mianem celebrytki, choć o swojej prywatności praktycznie się nie wypowiadała.

To, co mnie zachwyciło, to fakt, iż pisarka nie przejmowała się konsekwencjami i żyła według swoich własnych zasad, co, zważając na epokę, w którym przyszło jej żyć, było czymś nie tyle niecodziennym, a wręcz skandalicznym. Wiecie, że ubóstwiam silne kobiety, które nie przejmują się konwenansami, tym, co wypada, a co nie i mają odwagę żyć po swojemu, dlatego też postać Agathy Christie totalnie mnie zafascynowała. Przyznaję, nie wiedziałam dotychczas zbyt wiele o autorce, zawsze koncentrowałam się głównie na jej twórczości. Dzięki lekturze „Agatha Christie. Nieuchwytna kobieta”, przeżyłam nie tylko wyśmienitą czytelniczą przygodę, ale przede wszystkim zyskałam nową idolkę :)

Ogromnie polecam!

Ogromnie czekałam na polską wersję tej głośnej biografii Królowej Kryminału.

Zaciskałam mocno kciuki, by okazała się godna swojej popularności.

I tak! Warto było wyglądać tej świeżutkiej premiery Wydawnictwa Świat Książki :)
Na dodatek polskie wydanie jest tak piękne! Po raz kolejny nasz...

Rozwiń

Zwiń

Podbiła moje serce. Przepięknie napisana książka, niczym klasyczny przedstawiciel literatury pięknej, opowiadająca niezwykłą historię wielkiej miłości silniejszej od śmierci. Historię ogromnej straty, tęsknoty za tym, co bezpowrotnie utracone. To w końcu historia poszukiwania swojego miejsca w świecie.

Dwie (momentami trzy) linie czasowe, epicki romans, który porwał i wzruszył nawet taką antyromansiarę jak ja - a więc to naprawdę coś oznacza - i zachwycający styl. To po prostu musiało się udać, kiedy za opisanie tej historii zabrała się Santa Montefiore.

Wzruszająca i ogromnie, naprawdę o g r o m n i e poruszająca, emocjonująca opowieść, której oddałam serducho.

Jestem urzeczona.
9/10!

Uwaga: POWIEŚĆ OPARTA NA PRAWDZIWYCH WYDARZENIACH!

Podbiła moje serce. Przepięknie napisana książka, niczym klasyczny przedstawiciel literatury pięknej, opowiadająca niezwykłą historię wielkiej miłości silniejszej od śmierci. Historię ogromnej straty, tęsknoty za tym, co bezpowrotnie utracone. To w końcu historia poszukiwania swojego miejs...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam kryminały z wątkiem obyczajowym, które nie epatują brutalnością, z których krew nie wylewa się z każdej strony, a kluczowe w fabule jest rozwiązanie skomplikowanej kryminalnej zagadki. Kiedy zaś do tego wszystkiego dochodzi tło kulturowe charakterystyczne dla małomiasteczkowości, mogę być pewna, że czeka mnie wyśmienita lektura.

I tak właśnie było w przypadku „Ci, którzy zostali”. Przeczytałam tę książkę w sobotę. Kiedy przed południem nad nią zasiadłam, oderwałam się od niej dopiero późnym wieczorem. Rewelacyjny kryminał! Na wstępnie zaznaczyłam, że nie uświadczycie w nim brutalnych zbrodni, nie oznacza to jednak, że jest… błahy. Z Hanną Greń taka zagrywka by nie przeszła. Autorkę w pisaniu książek wspiera mąż, były policjant i dzięki temu powieści, które wychodzą spod jej pióra są niebywale rzetelne, prawdziwe, a przy tym ich tematyką przewodnią zawsze jest kwestia ważna społecznie. Tak jest i tym razem. Mamy do czynienia choćby z tematem handlu na*kotykami, prost*tucją, zaś wątkiem przewodnim staje się szeroko pojęta zemsta, jeden z najciekawszych motywów zbrodni.

Jak zwykle miałam do czynienia z kawałem dobrego kryminału, w którym to kilka, z pozoru niezwiązanych ze sobą wątków, łączy się w całość, która nadaje całej historii sens. Świetna kryminalna łamigłówka, której rozwiązania nie przewidziałam, rewelacyjny klimat i charakterystyczny dla Hanny Greń styl, który od tak dawna uwielbiam!

Duża polecajka dla fanów gatunku.

Uwielbiam kryminały z wątkiem obyczajowym, które nie epatują brutalnością, z których krew nie wylewa się z każdej strony, a kluczowe w fabule jest rozwiązanie skomplikowanej kryminalnej zagadki. Kiedy zaś do tego wszystkiego dochodzi tło kulturowe charakterystyczne dla małomiasteczkowości,...

Rozwiń

Zwiń

Oto przed wami piąta powieść Nory Roberts, którą mam za sobą i ponownie jestem przemiło zaskoczona.

A mowa o pierwszym tomie kultowej już serii „Oblicza śmie*ci”, cyklu kryminałów/thrillerów liczących ponad 60 tomów (!), których akcja rozgrywa się w niedalekiej przyszłości. Przedstawiam Wam „Dotyk śmie*ci”.

Od razu zaznaczam, że jeśli planujecie majówkę i szukacie niezobowiązującej lektury, przy której pierwszorzędnie spędzicie czas, wygrzewając się na słonku i popijając lemoniadę, ten tytuł musi znaleźć się w Waszych rękach. Posiada bowiem wszystko, czego oczekiwać należy od dobrej rozrywki: przede wszystkim Eve Dallas i Roarke (ech, ten Roarke…) - duet, który z miejsca wzbudza sympatię, ciekawa fabuła, może nie jakichś wysokich lotów, ale skutecznie przykuwa uwagę, kryminalno-romantyczny wątek, dodający całości pikanterii i świetny klimat. No i KOT!

Czyta się, przepraszam za kolokwializm, pieruńsko szybko, z lekkim uśmiechem na ustach, wywołanym przez nieco odrealnioną fabułę (to nie jest zarzut, wszyscy potrzebujemy przeczytać od czasu do czasu dobrą bajkę) i z mocnym postanowieniem sięgnięcia po kolejny tom, bowiem seria ta ma w sobie coś tak przyciągającego i uzależniającego, że traktuje się jej bohaterów, jak dobrych przyjaciół, których chce się zapraszać do własnego domu.

Mam wielką nadzieję, że wydawnictwo wznowi cały cykl. Z chęcią po niego sięgnę :)

Oto przed wami piąta powieść Nory Roberts, którą mam za sobą i ponownie jestem przemiło zaskoczona.

A mowa o pierwszym tomie kultowej już serii „Oblicza śmie*ci”, cyklu kryminałów/thrillerów liczących ponad 60 tomów (!), których akcja rozgrywa się w niedalekiej przyszłości. Przedstawiam W...

Rozwiń

Zwiń

Czego spodziewałam się po „Złym dziecku”?

Przede wszystkim… dziecka.
Takiego, co to jest jak żywcem wyjęte z filmu „Omen”: przerażającego socjopaty bez emocji, wrogo nastawionego do otoczenia, a przy tym niezwykle inteligentnego. I owszem, to brzmi wręcz jak dokładny opis Hannah. Jednak „Złe dziecko” to coś więcej niż opowieść o zepsutym do szpiku kości dziecku. Znacznie więcej. To znakomite studium ludzkiej złożoności, wisisekcyja człowieka skrzywdzonego.

Dwie linie czasowe, dwie totalnie absorbujące historie - z przeszłości i współczesna, które, jak zapewne się domyślacie, choć z pozoru zupełnie ze sobą nie związane, w rezultacie łączą się tworząc zgrabną i spójną całość.

Byłam pewna, że mam przed sobą dreszczowiec i nie przeczę, książka wywoływała u mnie gęsią skórkę, a także silny stan niepokoju, jednak doszukałam się w niej dużo więcej niż tylko świetnej powieści grozy.

Bardzo dobry pomysł na fabułę, dynamiczna akcja, rytmiczne zwroty akcji w momencie, w którym czytelnik traci czujność, no i oczywiście mroczna bohaterka w postaci dziewczynki o wyglądzie słodkiego aniołka - ten zabieg zawsze zdaje egzamin, bo czy istnieje coś bardziej przerażającego? Wszystko to składa się na KAWAŁ PORZĄDNEGO THRILLERA PSYCHOLOGICZNEGO, jednego z lepszych, jakie miałam okazję przeczytać od dłuższego czasu :)

Mocne polecenie!

Czego spodziewałam się po „Złym dziecku”?

Przede wszystkim… dziecka.
Takiego, co to jest jak żywcem wyjęte z filmu „Omen”: przerażającego socjopaty bez emocji, wrogo nastawionego do otoczenia, a przy tym niezwykle inteligentnego. I owszem, to brzmi wręcz jak dokładny opis Hannah. Jednak „...

Rozwiń

Zwiń

Jestem świeżo po lekturze, wyjątkowej w moim mniemaniu, powieści, opowiadającej historię z życia wziętą.
Historię małżeństwa, pozornie solidnego, przykładnego, niemal idealnego, bez większych problemów, które zupełnie nieoczekiwanie staje nad przepaścią. Zwykła, powiedziałabym nawet, że błaha sprzeczka, kończy się ze strony męża żądaniem rozwodu.

Szok.

Szok czytelnika. Szok żony.
A im dalej wczytywałam się w „Rozwód”, tym częściej zaczęłam zadawać sobie pytanie: kto tak naprawdę jest tutaj winny?

Znakomita lektura! Szokująca, silnie emocjonująca, momentami zabawna (a i owszem), ale przede wszystkim niepozostawiająca czytelnika obojętnym. Odbiera się ją bardzo osobiście, uprzedzam, a na emocje, które w związku z nią odczuwamy, ścisły wpływ mają nasze doświadczenia życiowe, co sprawia, że każdy zrozumie ją inaczej. Myślę, że jest to powieść dla dojrzałego życiowo człowieka, który ma za sobą wzloty, upadki, niełatwe decyzje, który wie, jak delikatne są wzajemne relacje i jak ogromnego nakładu pracy z dwóch stron (!) wymaga stworzenie udanego, opartego na szacunku związku.

Przepiękna, niebywale mądra, mocna i miejscami bolesna opowieść o sile rozmowy, umiejętności komunikowania swoich potrzeb, emocji, o wzajemnym szacunku, bo przecież każdy z nas jest odrębnym bytem, o czym zdarza nam się zapominać…

Ogromnie polecam.
Dotknęła mojej duszy.

Jestem świeżo po lekturze, wyjątkowej w moim mniemaniu, powieści, opowiadającej historię z życia wziętą.
Historię małżeństwa, pozornie solidnego, przykładnego, niemal idealnego, bez większych problemów, które zupełnie nieoczekiwanie staje nad przepaścią. Zwykła, powiedziałabym nawet, że bł...

Rozwiń

Zwiń

JAK OGROMNIE POTRZEBNE SĄ PODOBNE KSIĄŻKI!

Coraz częściej mówi się głośno o zdrowiu psychicznym, choć moim zdaniem nadal za mało. Dlaczego? Skoro chorować może serce, nerki, wątroba, każdy organ, to skąd taki wstyd przed przyjęciem do wiadomości, przed mówieniem głośno o tym, że choruje nasza głowa? Nie zrozumcie mnie źle - rozumiem ten wstyd. Zastanawiam się jednak, dlaczego tak trudno przyznać się nam, nawet nie przed innymi, ale przed nami samymi, że jest źle, że nie radzimy sobie sami ze sobą, że potrzebujemy pomocy.

W społeczeństwie nadal panuje przeświadczenie, że problemy psychiczne, to objaw słabości lub, co gorsze, wariactwo. Tymczasem XXI wiek jest bardzo trudny, pod każdym możliwym względem i coraz częściej cierpi przez to nasza psychika. Jesteśmy samotni, (pomimo, a może przede wszystkim za sprawą social mediów), przebodźcowani, przestraszeni czyhającymi na nas zagrożeniami, zestresowani, zmęczeni.

Dlatego tak ogromnie potrzebujemy książek podobnych do „Obcy dla samych siebie”, które prowokują do rozmów o zdrowiu psychicznym, oswajają choroby związane z psychiką i tłumaczą ich rozwój, wpływ na życie.

***

To była absolutnie fascynująca, niesamowicie ciekawa lektura. Dla takiego wrażliwca jak ja, momentami trudna, jednak przy tym tak bardzo edukująca! Dawno nie miałam okazji przeczytać tak dopracowanej pozycji, podpartej naukowymi badaniami. Miałam wrażenie, że książka zawiera wszystkie najważniejsze informacje związane z chorobami psychicznymi. Przeszłam przez historię psychiatrii, porównania postrzegania ludzi z zaburzeniami kiedyś i teraz, wpływ kultury i religii na podejście do osób „cierpiących na duszy”. Przeczytałam ogrom tak ciekawych i momentami rozdzierającymi serce rozmów z chorymi, z ich bliskimi, z psychiatrami i psychologami. Dowiedziałam się m.in. tego, jakie czynniki mają wpływ na rozwój depresji i nierzadko mnie one szokowały. Najgorsza zaś i najtrudniejsza w samym leczeniu chorób psychicznych okazała się ich diagnostyka - nierzadko jest to droga bardzo wyboista i żmudna…

Zadałam sobie, sprowokowana lekturą tej książki, bardzo smutne pytanie: skoro w krajach wysokorozwiniętych, diagnozowanie chorób psychicznych nadal jest procesem długotrwałym, to jak w ich obliczu wypada Polska, gdzie potrzeby są takie same, a pomoc praktycznie zerowa? Brakuje nam specjalistów, leczenie jest astronomicznie drogie. Nie wspomnę już o psychiatrii dziecięcej, która praktycznie nie istnieje. Zapłaczmy nad tym faktem.

Jedyne, co możemy zrobić, to uświadamiać siebie i innych, czytać, edukować się. Zaglądać wgłąb siebie, nie bać się prosić o pomoc. I zwracać baczniejszą uwagę na drugiego człowieka.

Wspaniała pozycja!
Jestem zachwycona!

JAK OGROMNIE POTRZEBNE SĄ PODOBNE KSIĄŻKI!

Coraz częściej mówi się głośno o zdrowiu psychicznym, choć moim zdaniem nadal za mało. Dlaczego? Skoro chorować może serce, nerki, wątroba, każdy organ, to skąd taki wstyd przed przyjęciem do wiadomości, przed mówieniem głośno o tym, że choruje n...

Rozwiń

Zwiń