Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O miejscach, w których miłość oznacz ból

Reportaży dotyczących Afryki w ostatnich latach powstało przynajmniej kilka. Czy jest więc sens, żeby napisać kolejny? Wiele zależy od tego, jak autor ugryzie temat, na który przed nim porwało się już kilka osób. W przypadku "Trzymaj się z dala", kochanie może trudno mówić o świeżym spojrzeniu, czy oryginalności, ale mimo wszystko warto zmierzyć się z trudnymi doświadczeniami bohaterów książki Konrada Piskały.

Zawsze gdy czytam reportaże o podobnej tematyce, zastanawiam się, gdzie przebiega granica między różnicami kulturowymi a oczywistym bestialstwem. Od najmłodszych lat staramy się uczyć dzieci otwartości i tolerancji, ale jak przejść do porządku dziennego wobec kultury, tradycji, która przyzwala na poniżanie i okaleczanie kobiet?

Konrad Piskała postanowił ukazać “miłość” w różnych krajach afrykańskich takich jak Erytrea, Etiopia, Kenia, Uganda czy Tanzania, ale przede wszystkim to, jak różne są jej definicje w różnych kręgach kulturowych. Niektóre z opisanych przez Piskałę historii są naprawdę przejmujące i przygnębiające – głownie dlatego, że nie ma zbyt dużej nadziei na szybką poprawę sytuacji kobiet w danym kraju.

Nie powiedziałabym, że "Trzymaj się z dala", kochanie czytało mi się źle, albo że wyłapałam w reportażu jakieś rażące błędy, jednak było w tej lekturze coś takiego, co sprawiło, że nie była ona dla mnie w pełni satysfakcjonująca. Odniosłam wrażenie, że autor nie do końca wiedział, o czym dokładnie chce pisać. Przeskakiwanie od bohaterki do bohaterki, od kraju do kraju sprawiło, że całość wypadła dość chaotycznie, a jedynym wspólnym mianownikiem było złe traktowanie kobiet.

Jeżeli tematyka dotykająca sytuacji kobiet w różnych regionach świata jest Wam szczególnie bliska, a ominęły Was wcześniejsze publikacje poświęcone tej problematyce, to najnowszy reportaż autorstwa Konrada Piskały powinien trafić w Wasze ręce. Dla osób, które siedzą w tym temacie od dawna, może nie być to szczególnie odkrywcza pozycja, jednak poruszające historie poszczególnych bohaterek mogą sprawić, że lektura okaże się dobrze i wartościowo spędzonym czasem.

O miejscach, w których miłość oznacz ból

Reportaży dotyczących Afryki w ostatnich latach powstało przynajmniej kilka. Czy jest więc sens, żeby napisać kolejny? Wiele zależy od tego, jak autor ugryzie temat, na który przed nim porwało się już kilka osób. W przypadku "Trzymaj się z dal...

Rozwiń

Zwiń

Bez apetytu

Powieść Chelsea G. Summers zebrała do tej pory mnóstwo pozytywnych opinii. Czytelnicy doceniają przede wszystkim odwagę w doborze tematu i kreację głównej bohaterki. Choć sama nie należę do zbyt wrażliwych odbiorców, lekturę "Tego głodu" musiałam rozłożyć sobie na raty – i to wcale nie przez makabryczne opisy morderstw.

Kanibalizm nie jest motywem, który często przebija się w literaturze, więc dobór tematu obiektywnie można uznać za oryginalny. Ale co z wykonaniem? Na pewno ciekawym zabiegiem było zestawienie jedzenia mięsa zwierząt (zwłaszcza tych inteligentnych) ze zjadaniem mięsa ludzkiego, ale trudno było mi znaleźć u siebie ten zachwyt, który towarzyszył innym czytelnikom – skąd zapewne wynikały moje liczne przestoje w lekturze. Historia opisana w "Tym głodzie" była ciekawa i głównie to motywowało mnie do odczytania go do końca.

Całkowicie odbiłam się od języka powieści, który wydał mi się wulgarny. Naprawdę nie mam nic przeciwko przekleństwom w literaturze, ale w przypadku książki Summers zabrakło mi wiarygodności i uzasadnienia dla takiej wulgarności. Bohaterka "Tego głodu" jest uznaną krytyczką kulinarną, często przebywającą w elitarnych miejscówkach, a sposób w jaki się wyraża jest czasami wręcz prostacki. Gdyby “p*zdy”, “c*pki” i “p*eprzenie” padały z ust nastolatki, uznałabym to za formę buntu, w przypadku bohaterki "Tego głodu" brzmi to po prostu niepoważnie.

Po wykształconej kobiecie, która odniosła sukces, można by się spodziewać klasy, polotu rozbrajającej inteligencji, ale niestety nie w tym przypadku. Narratorka próbuje szokować swoich odbiorców szeroko rozumianym głodem, ale nie jest bohaterką, która potrafi fascynować (jak na przykład Jean-Baptiste Grenouille z "Pachnidła"). Biorąc pod uwagę branżę, w której pracuje, za mało było w tej powieści samego jedzenia i pasji – ja głodu nie poczułam.

Nie powiedziałabym, że "Ten głód" jest złą powieścią. W moim przypadku była to po prostu powieść kompletnie nietrafiona – zwłaszcza w warstwie języka (choć sam przekład Urszuli Gardner nie budzi zarzutu). Prawdopodobnie zawiodły mnie też zbyt duże oczekiwania. Powieści Summers nie odradzam i na pewno będę śledzić opinie na jej temat, żeby zestawić je z moją własną.

Bez apetytu

Powieść Chelsea G. Summers zebrała do tej pory mnóstwo pozytywnych opinii. Czytelnicy doceniają przede wszystkim odwagę w doborze tematu i kreację głównej bohaterki. Choć sama nie należę do zbyt wrażliwych odbiorców, lekturę "Tego głodu" musiałam rozłożyć sobie na ra...

Rozwiń

Zwiń

Caravaggio z wyboru

Jak ja uwielbiam takie historie! "Być jak Caravaggio" wciąga od pierwszej strony, więc jeżeli lubicie opowieści o sztuce oraz hochsztaplerach pełnych tupetu i fantazji, jest to książka, po którą koniecznie powinniście sięgnąć, zwłaszcza że jej główny bohater ma wiele wspólnego z tytułowym włoskim malarzem – i nie mam tu na myśli tylko talentu.

Tony Tetro opowiada historię życia i przybliża czytelnikom tajniki swojego fachu. Chociaż otwarcie trzeba przyznać – Tetro był oszustem, to jednak oszustem z ogromnym urokiem osobistym i – co tu dużo mówić – przede wszystkim niespotykanym talentem. Chociaż ciekawostek o historii konkretnych dzieł i artystów mogło być w tej pozycji znacznie więcej, to we wspomnieniach domorosłego Caravaggia nie brakuje tajemnic związanych podrabianiem i postarzaniem dzieł sztuki.

To, co nasuwa się w trakcie lektury "Być jak Caravaggio", to refleksja, czy dzieła sztuki kupuje się dlatego, że są dobre, czy tylko dlatego, że są podpisane konkretnym nazwiskiem. Gdyby obrazy namalowane przez Tetro były autentyczne, kosztowałyby setki tysięcy dolarów. Nawet znawcy malarstwa nie byli w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy jego obrazy to autentyczne dzieła sztuki, czy podróbki. Chociaż Tetro wykazywał się ogromną wiedzą, talentem i pomysłowością wiadomym było, że jeżeli doczeka się rozgłosu, to raczej w kronice kryminalnej.

"Być jak Caravaggio" to autobiografia z elementami powieści awanturniczej, w której główny bohater w brawurowy sposób łamie prawo, a jego czyny wcale nie wywołują tak negatywnych odczuć, jak można by się spodziewać. A nawet wręcz przeciwnie – zuchwałość i talent Tetro budzą podziw, a jego niesforność i pewna niedojrzałość, mogą wzbudzać sympatię. Żałuję, że ta pozycja nie jest choć trochę obszerniejsza (nie ukrywam, że ciekawostki z historii sztuki byłyby dla mnie zdecydowanie bardziej interesujące, niż kolejne modele samochodów Tetro), ale podtrzymuję, że naprawdę warto po nią sięgnąć.

Caravaggio z wyboru

Jak ja uwielbiam takie historie! "Być jak Caravaggio" wciąga od pierwszej strony, więc jeżeli lubicie opowieści o sztuce oraz hochsztaplerach pełnych tupetu i fantazji, jest to książka, po którą koniecznie powinniście sięgnąć, zwłaszcza że jej główny bohater ...

Rozwiń

Zwiń

To, co napędza świat

Kiedy myślę o najważniejszych, najbardziej pożądanych surowcach na świecie pierwsze, co przychodzi mi do głowy to ropa i gaz ziemny. Każdy ich niedobór lub zachwianie cen na światowych rynkach doprowadzają do poważnego, szeroko odczuwalnego kryzysu. A co gdybym powiedziała Wam, że zdecydowanie ważniejszy i bardziej wszechobecny w naszym codziennym życiu od tych dwóch surowców energetycznych jest… piasek?

Ed Conway zabiera czytelników w fascynującą podróż przez historię ludzkości i substancji, które napędzały i ciągle napędzają rozwój cywilizacyjny. "Skarby Ziemi" to jeden z tych reportaży, które pozwalają zupełnie inaczej spojrzeć na otaczający nas świat. Conway pokazuje, jak coś z pozoru nieistotnego, marginalizowanego jak na przykład piasek, czy sól tak naprawdę stanowi jeden z filarów naszej cywilizacji.

Reportaż Conwaya pozwala również spojrzeć inaczej na zjawisko konsumpcjonizmu, który – jak się okazuje – jest zjawiskiem o wiele bardziej złożonym i niebezpiecznym, niż powszechnie się uważa. Brak wiedzy na temat tego, skąd biorą się rzeczy wokół nas sprawia, że często bezrefleksyjnie wykorzystujemy zasoby, których już wkrótce może nam zabraknąć.

W przeciwieństwie do wielu reportaży dotyczących tematyki ekologicznej "Skarby Ziemi" dalekie są od snucia najbardziej katastroficznej wizji świata. Chociaż Conway prezentuje wiele zagrożeń wynikających z działalności człowieka, nie unika pokazania alternatyw i możliwości, które już są w naszym zasięgu, by uniknąć najczarniejszego scenariusza.

Chociaż pozornie mogłoby się wydawać, że tematyka "Skarbów Ziemi" nie każdemu będzie szczególnie bliska – przecież nie każdy pracuje lub chociażby interesuje się przemysłem wydobywczym, energetycznym, czy hutniczym – to nic bardziej mylnego. Zużycie surowców, o których pisze Conway, dotyczy absolutnie każdego człowieka żyjącego w zachodniej cywilizacji. Nasze domy, pojazdy, elektronika, która stała się częścią naszej codzienności – to wszystko nie tylko efekty pracy genialnych wynalazców, ale również niezwykle hojnej planety, na której przyszło nam żyć, a żeby to wszystko lepiej zrozumieć, serdecznie polecam lekturę "Skarbów Ziemi".

To, co napędza świat

Kiedy myślę o najważniejszych, najbardziej pożądanych surowcach na świecie pierwsze, co przychodzi mi do głowy to ropa i gaz ziemny. Każdy ich niedobór lub zachwianie cen na światowych rynkach doprowadzają do poważnego, szeroko odczuwalnego kryzysu. A co gdybym powied...

Rozwiń

Zwiń

ZSRR okiem Johna Steinbecka

Nie jest żadną tajemnicą, że John Steinbeck jest jedynym z najwybitniejszych amerykańskich prozaików, a jego powieści długo rezonują w czytelniku. Do jego talentów bez wahania można dopisać zmysł obserwatora, co potwierdza również "Dziennik z podróży do Rosji", który miał być szczerą relacją z tego, jak wyglądało codziennie życie przeciętnego obywatela Związku Radzieckiego.

Steinbeck ze swoją ciekawością i chęcią poznawania ludzi wyruszył w podróż po kilku krajach ZSRR w czasach, w których taka wyprawa dla amerykańskiego obywatela była właściwie niemożliwa. Zapęd pisarza nie ograniczył się jedynie do zwiedzenia Moskwy i chociaż najbardziej interesowało go życie na rosyjskiej prowincji, zahaczył również o Gruzję i Ukrainę.

Sam Steinbeck założył, że w swoich notatkach z podróży postara się być całkowicie obiektywnym i bezstronnym obserwatorem, nie oznacza to jednak, że zrezygnował ze swojego specyficznego (momentami groteskowego) postrzegania i opisywania rzeczywistości. Każdy, kto dotrze do momentu, w którym autor próbuje wydostać się z Gruzji, będzie wiedział, co mam na myśli.

Po przeczytaniu "Dziennika z podróży do Rosji" bardzo żałuję, że John Steinbeck nie stworzył więcej dzieł z reporterskim zacięciem. Co prawda nie jestem w stanie ocenić, na ile relacja autora "Gron gniewu" została ubarwiona, lub ukształtowana “sterylnymi” warunkami, które zapewne zostały odgórnie zarządzone przez władze ZSRR. Nie zmienia to jednak faktu, że lektura "Dziennika" daje naprawdę sporo frajdy. Zapiski Steinbecka są pełne humoru, a lekkość stylu sprawia, że trudno oderwać się od tego tytułu.

ZSRR okiem Johna Steinbecka

Nie jest żadną tajemnicą, że John Steinbeck jest jedynym z najwybitniejszych amerykańskich prozaików, a jego powieści długo rezonują w czytelniku. Do jego talentów bez wahania można dopisać zmysł obserwatora, co potwierdza również "Dziennik z podróży do Ro...

Rozwiń

Zwiń

Niezbyt groźna powieść grozy

Jedną z moich czytelniczych słabości są powieści Grady’ego Hendrixa, które być może nie zaliczają się do literatury najwyższych lotów, ale w swoim gatunku bywają najlepsze. Od kilku lat śledzę wszystkie polskie premiery tego autora, więc najnowsza z nich nie umknęła mojej uwadze.

"Jak sprzedać nawiedzony dom" – bo o tym tytule mowa – rozpoczął się naprawdę obiecująco. Główna bohaterka (Louise) otrzymuje wiadomość, że jej rodzice zginęli w wypadku, w związku z czym musi wrócić w rodzinne strony i ponownie spotkać się z bratem, z którym od lat nie utrzymuje bliższego kontaktu. Po powrocie okazuje się jednak, że w domu panuje dziwna, niepokojąca atmosfera, którą potęguje kolekcja lalek latami gromadzonych przez matkę Louise. Czy to może wywołać uczucie niepokoju? Jak najbardziej!

Niestety później całe to fantastycznie podbudowane napięcie spada za sprawą sporu między rodzeństwem, kiedy wątki grozy zostają zepchnięte na drugi plan. Warto w tym miejscu jeszcze zaznaczyć, że cała relacja Louise i jej brata jest dość chaotyczna, a ich wybory często są zwyczajnie nieracjonalne, co dodatkowo sprawia, że trudno jest wejść w tę fabułę.

Akcja powieści znów nabiera tempa, gdy zaczynamy poznawać perspektywę Marka, a cała historia zyskuje wtedy nieco głębi. Ostatnia część niestety znów jest bardzo chaotyczna, a decyzje bohaterów coraz trudniej jest logicznie wytłumaczyć. W całości zabrakło mi charakterystycznej dla Grady’ego Hendrixa groteski. Uwielbiam czarne poczucie humoru tego autora, a w "Jak sprzedać nawiedzony dom" zabawnych momentów jest naprawdę niewiele.

Najnowsza powieść Hendrixa różni się od jego poprzednich tytułów. Choć autor znów korzysta ze wszystkich znanych w popkulturze rozwiązań, to klimat w "Jak sprzedać nawiedzony dom" jest znaczenie cięższy niż chociażby w "Mojej przyjaciółce opętanej" czy "Horrorstör". Mam również wrażenie, że jego najnowsza pozycja jest o wiele bardziej brutalna od poprzednich publikacji, choć to odczucie może wynikać z tego, że krwawe sceny nie są rozładowywane elementami humorystycznymi. Nie jest to moja ulubiona powieść Hendrixa, ale na pewno będę jeszcze wracać do tego autora.

Niezbyt groźna powieść grozy

Jedną z moich czytelniczych słabości są powieści Grady’ego Hendrixa, które być może nie zaliczają się do literatury najwyższych lotów, ale w swoim gatunku bywają najlepsze. Od kilku lat śledzę wszystkie polskie premiery tego autora, więc najnowsza z nich nie u...

Rozwiń

Zwiń

Powrót na wrzosowiska

Perypetie kapryśnej i naburmuszonej Mary Lennox należą do moich ulubionych literackich historii. Powieść Frances Hodgson Burnett była jedną z pierwszych “pełnowymiarowych” książek, jakie przeczytałam w życiu i pozostawiła w moim sercu ogromny sentyment. W ciągu kolejnego ćwierćwiecza wracałam do tego tytułu wielokrotnie, ale przecież nic nie szkodzi, by sięgnąć po niego raz jeszcze, prawda?

"Tajemniczy ogród" w wydaniu, po które właśnie sięgnęłam, wyróżnia się przepiękną szatą graficzną. Ilustracje Ingi Moore idealnie uzupełniają treść powieści i stanowią niezaprzeczalną ozdobę całej publikacji, która sprawdzi się zarówno wśród młodszych, jak i starszych czytelników. Przekład Jerzego Łozińskiego świetnie oddaje klimat powieści i epokę, w której rozgrywa się akcja.

Samą fabułę zapewne wielu z Was kojarzy – osierocona Mary Lennox trafia z egzotycznych Indii do ponurego angielskiego dworu na wrzosowiskach. Dziewczynka stopniowo odkrywa tajemnice posiadłości i jej mieszkańców. Ostatecznie jej przybycie odmienia nie tylko jej własne życie, ale wywiera ono wpływ na wszystkich mieszkańców posiadłości.

To prawda, że powieść Frances Hodgson Burnett jest odrobinę naiwna (w ten uroczy sposób), ale jej przesłanie jest ciągle aktualne. Zmiana bohaterów powieści korespondująca ze zmianami w tytułowym ogrodzie i porami roku jest jedną z moich ulubionych części całej historii, a elementy klasycznej powieści wiktoriańskiej sprawiają, że lektura jest satysfakcjonująca – niezależnie od wieku czytelnika.

Powrót na wrzosowiska

Perypetie kapryśnej i naburmuszonej Mary Lennox należą do moich ulubionych literackich historii. Powieść Frances Hodgson Burnett była jedną z pierwszych “pełnowymiarowych” książek, jakie przeczytałam w życiu i pozostawiła w moim sercu ogromny sentyment. W ciągu kolej...

Rozwiń

Zwiń