Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Agatha jak zawsze na topie i tropie:)

Agatha jak zawsze na topie i tropie:)

Jak dwie osoby piszą książkę, to jest to nie tylko ciekawe ale też z góry skazane na porażkę (takie miałam zawsze zdanie). Jak to dwóch autorów? Przecież każdy czuje inaczej, każdy inaczej myśli, analizuje, dobiera słowa, każdy przeklina w innych momentach i w innych momentach daje upust emocjom. Książkę kucharską to mogą pisać dwie osoby, ale KRYMINAŁ? Wzięłam jednak i zaczęłam czytać. Po 20 stronach odłożyłam na kilka dni, potem znowu po nią sięgnęłam i tak leeeeeeciaaaaaaałam do samego końca. Wrażenia: pozytywne. Dwóch panów jednak jest w stanie napisać książkę, która jest SPÓJNA, CIEKAWA i jest kryminałem a nie pseudokryminałem, jak to czasami bywa. Główny bohater w ogóle nie budzi we mnie sympatii, właściwie to mnie wkurza i chętnie bym mu powiedziała, że jego żarty i odzywki w ogóle mnie nie śmieszą i mógłby je sobie wsadzić sam wie gdzie, ale jakoś mi nie przeszkadzał. Fabuła zwięzła, dość tajemnicza...chociaż sama historia kryjąca się za zabójstwem mogłaby być bardziej STRASZNA:)Dla mnie za mało tajemniczości, krwi, napięcia. Zresztą moim guru od kryminałów jest Beckett i tutaj póki co NIC SIĘ NIE ZMIENI! Moja ocena:dobra.

Jak dwie osoby piszą książkę, to jest to nie tylko ciekawe ale też z góry skazane na porażkę (takie miałam zawsze zdanie). Jak to dwóch autorów? Przecież każdy czuje inaczej, każdy inaczej myśli, analizuje, dobiera słowa, każdy przeklina w innych momentach i w innych momentach daje upust emocjom. Książkę kucharską to mogą pisać dwie osoby, ale KRYMINAŁ? Wzięłam jednak i...

Zaczęło się całkiem niewinnie. Miłość zakazana w tle kulinarnej gry.
Potem pojawiły się wątki fantastyczne i zaczęłam się zastanawiać czy to metafora czy ta książka ma tak wyglądać. No ale nic...czytałam dalej. W związku z tym, że nie jest to gniot z serii "literatura języka mówionego", czytało się przyjemnie, zdania złożone, słownictwo może nie wyszukane, ale też nie na niskim poziomie, wątek też całkiem ciekawy. Do momentu aż pojawiło się u mnie pewne skojarzenie: TELENOWELA BRAZYLISKA. I już potem wszystkie wydarzenia z ksążki przybrały charakter opery mydlanej. I te nieziemskie sytuacje, a w szczególności WYBUCHOWE zakończenie (kto czytał, ten wie, o co chodzi). No nie, nie, nie dla mnie. Mimo wszystko zachęcam, jestem ciekawa, czy ktoś też zamieni sobie głownych bohaterów na np.Alvaro i Isaurę :) Chyba sięgnę po kolejną książkę tej autorki.

Zaczęło się całkiem niewinnie. Miłość zakazana w tle kulinarnej gry.
Potem pojawiły się wątki fantastyczne i zaczęłam się zastanawiać czy to metafora czy ta książka ma tak wyglądać. No ale nic...czytałam dalej. W związku z tym, że nie jest to gniot z serii "literatura języka mówionego", czytało się przyjemnie, zdania złożone, słownictwo może nie wyszukane, ale też nie na...