Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wracam po latach do opowiadań kubańskiego nowelisty, po to żeby znów poczuć na twarzy wiejącą ze stron tomiku opowiadań bryzę Morza Karaibskiego. Dzięki sugestywnemu językowi łatwo można się przenieść na tereny nadmorskich wiosek i osad zagubionych gdzieś z dala od wielkich miast i towarzyszyć ich mieszkańcom w dolach i niedolach ich codziennego życia, które nawet na rajskiej tropikalnej wyspie nie jest wcale takie różne od życia wszystkich tych, którzy gdziekolwiek indziej w pocie czoła muszą pracować na swój skromny kawałek chleba.

Prywatna notatka: poprzednie czytanie - 8 stycznia 2012

Wracam po latach do opowiadań kubańskiego nowelisty, po to żeby znów poczuć na twarzy wiejącą ze stron tomiku opowiadań bryzę Morza Karaibskiego. Dzięki sugestywnemu językowi łatwo można się przenieść na tereny nadmorskich wiosek i osad zagubionych gdzieś z dala od wielkich miast i towarzyszyć ich mieszkańcom w dolach i niedolach ich codziennego życia, które nawet na...

Straszne to było. Może i miejscami, jak twierdzi autor posłowia, Lezama Lima pisze w stylu zbliżonym do Borgesa, ale pomimo wytężania wyobraźni nie mogłem się tego doszukać. Totalny przerost formy nad treścią, a forma ta to jakiś pseudofilozoficzny bełkot i niewyobrażalne nagromadzenie terminów ze słownika wyrazów obcych. Czytało mi się naprawdę ciężko i raczej już do tego dzieła nie wrócę. Dwie gwiazdki przyznaję za to, że miejscami jednak była tam jakaś treść.

Straszne to było. Może i miejscami, jak twierdzi autor posłowia, Lezama Lima pisze w stylu zbliżonym do Borgesa, ale pomimo wytężania wyobraźni nie mogłem się tego doszukać. Totalny przerost formy nad treścią, a forma ta to jakiś pseudofilozoficzny bełkot i niewyobrażalne nagromadzenie terminów ze słownika wyrazów obcych. Czytało mi się naprawdę ciężko i raczej już do tego...

Opowiadania Cardoso przenoszą nas na Kubę, na jej mniej znaną część, z dala od morza i od wielkich miast. Zagłębiając się w wiejski świat kubańskiego interioru spotykamy ludzi ogarniętych tęsknotami i marzeniami, które nie zawsze mają szansę na realizację. Wśród nich są m.in. mężczyzna, który zahipnotyzował sam siebie, co przyniosło brzemienne w skutki konsekwencje, psychiatra i jego pacjent mający awersję do koloru białego, stare niezamężne kobiety spędzające życie na szyciu ubrań. Wszyscy oni żyją w świecie ogarniętym letargicznym upałem i odurzającym zapachem tropikalnych roślin.

Opowiadania Cardoso przenoszą nas na Kubę, na jej mniej znaną część, z dala od morza i od wielkich miast. Zagłębiając się w wiejski świat kubańskiego interioru spotykamy ludzi ogarniętych tęsknotami i marzeniami, które nie zawsze mają szansę na realizację. Wśród nich są m.in. mężczyzna, który zahipnotyzował sam siebie, co przyniosło brzemienne w skutki konsekwencje,...

Lubię opowieści o starych ludziach i ich wspomnieniach z młodości, także tych urojonych albo zmyślonych. Jest tego trochę w tej książce, w dodatku z posmakiem Kuby. Tylko po co autor udziwnił narrację? Nie wyszło to na dobre tej książce. Postaci głównych bohaterów też nie są jej mocną stroną, jacyś tacy byli niedopracowani, a przy poszatkowanej narracji, to nawet nie zawsze było wiadomo kto w danej chwili opowiada.

Lubię opowieści o starych ludziach i ich wspomnieniach z młodości, także tych urojonych albo zmyślonych. Jest tego trochę w tej książce, w dodatku z posmakiem Kuby. Tylko po co autor udziwnił narrację? Nie wyszło to na dobre tej książce. Postaci głównych bohaterów też nie są jej mocną stroną, jacyś tacy byli niedopracowani, a przy poszatkowanej narracji, to nawet nie zawsze...