Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasami, gdy mam sięgnąć po cieniutką książkę, zastanawiam się, jaki jest sens. Wydaje się, że może ona być tylko opowiadaniem, opowiastką, chwilą odpoczynku, o której zapomni się tak szybko, jak się ją czytało. „Wiara, Nadzieja, Miłość” to historia, której treść zajmuje zaledwie 120 stron. 120 stron, o których naprawdę jest mi trudno zapomnieć.
Dianę, główną bohaterkę, poznajemy w wieku gimnazjalnym. Wtedy młody człowiek poznaje siebie, swoje potrzeby, ale także jest bardzo wrażliwą istotą, którą nietrudno skrzywdzić.
Bohaterka zmagała się z nadwagą, która okazała się dla rówieśników powodem do drwin i wyśmiewania jej. Gdy podjęła decyzję o zmianie swoich nawyków, nie sądziła, że może to negatywnie na nią wpłynąć – w końcu co złego może być w schudnięciu kilku kilogramów?
Historia Diany to nie tylko historia o dojrzewaniu i zwalczaniu problemów żywieniowych. To również historia o pięknej przyjaźni, walce o siebie, otwieraniu się na innych.

Książka napisana przez Monikę Jagodzińską już od pierwszych stron mnie oczarowała. Wraz z bohaterką przeżywałam jej emocje, wraz z nią płakałam i się śmiałam. Już od dawna się tak nie zaangażowałam w jakąś pozycję.
Niepozorna książeczka sprawiła, że bardzo często oddawałam się przemyśleniom o życiu. Monika Jagodzińska nie przedstawiła całkowitej abstrakcji, jak to często w takich pozycjach się zdarza spotkać (całe zło świata nie spada na główną postać, która musi się z nim zmierzyć sama) — bohaterka oczywiście zmaga się z wieloma przeciwnościami, ale ma wspierającą rodzinę i może liczyć na przyjaciółkę. I choć koszmar głównie dzieje się w jej głowie, to bardzo się cieszę, że autorka go przedstawiła, nie skupiając się tylko na spojrzeniu z zewnątrz, dzięki czemu dociera do nas, że nie tylko my mamy taki nawał myśli. Opisanie emocji jest dość trudne, ale uważam, że w tej pozycji się to udało.

"Zaufałam. Może za szybko, może zbyt naiwnie. Po prostu wierzyłam w ludzi. Wierzyłam, że są dobrzy."

Tytułowe hasła odgrywają w powieści bardzo ważną rolę. Bohaterka musi odnaleźć w sobie siłę, by o nie walczyć, co każdy z nas na pewno może również dostrzec w swoim życiu.

Znając już autorkę z jej książki „Cykl”, spodziewałam się zachęcenia do refleksji i emocjonalności. „Wiara, Nadzieja, Miłość” dowodzi rozwoju warsztatu pisarskiego, co bardzo mnie cieszy. Mam nadzieję, że Monika Jagodzińska nadal będzie szła w tę stronę, bo na pewno będę wyczekiwała kolejnych pozycji spod jej pióra.

Książka przypomina, że każdy człowiek jest piękny i cudowny na swój sposób, o ile pozwolimy temu wyjść na wierzch. Pokazuje też, że nie wiemy, przez jakie piekło taka osoba przechodzi i po prostu każdemu należy się szacunek. Są to też powody, dla których gorąco polecam Wam tę pozycję i mam nadzieję, że będzie to dla Was tak jak i dla mnie, bardzo emocjonująca pozycja!


Recenzja z bloga: https://olabylexi.blogspot.com/2020/06/wiara-nadzieja-miosc-recenzja-86.html

Czasami, gdy mam sięgnąć po cieniutką książkę, zastanawiam się, jaki jest sens. Wydaje się, że może ona być tylko opowiadaniem, opowiastką, chwilą odpoczynku, o której zapomni się tak szybko, jak się ją czytało. „Wiara, Nadzieja, Miłość” to historia, której treść zajmuje zaledwie 120 stron. 120 stron, o których naprawdę jest mi trudno zapomnieć.
Dianę, główną bohaterkę,...

Słysząc zdanie „Ktoś mnie nęka”, każdy może gwałtownie zareagować. Ellen jednak przyjęła tę informację ze spokojem od niedawno poznanego Patricka.

Odtrącenie nie następuje ze strony Ellen, jak Patrick się spodziewał. Kobieta nie boi się jego prześladowczyni, a raczej wręcz ta ją intryguje i hipnoterapeutka jest ciekawa historii, jaka zaszła między mężczyzną a jego byłą – próbuje dociekać, jednak jej partner reaguje gwałtownie i unika tematu.

Myśl, że Ellen może stać się przybraną matką dla Jacka, syna Patricka, sprawia, że kobieta czuje na sobie dużą presję. Zaczyna intensywnie wspominać swoje dzieciństwo bez ojca. Czy jej doświadczenia pozwolą na uniknięcie błędów jej matki?

Wraz z poznawaniem przeszłości mężczyzny, Ellen ma coraz większe wątpliwości – czy na pewno odwzajemnia on jej uczucia? Czy cień jego zmarłej żony oraz problemy z prześladującą Saskią pozwolą im na zbudowanie wspólnej przyszłości? Czy Saskii uda się nauczyć żyć bez obserwowania mężczyzny?


„Miłość i inne obsesje” to pozycja, która totalnie mną zawładnęła! Od tej książki nie mogłam się oderwać nawet na chwilę!

Liane Moriarty w bardzo ciekawy sposób opisała historię stalkerki i partnerki prześladowanego mężczyzny. Dzięki mieszanej narracji (widocznie odznaczającej się pisaniem w pierwszej lub trzeciej osobie) mogliśmy poznać pobudki Saskii do obserwacji Patricka i sposób jej działania oraz perspektywę Ellen, która próbowała pomóc obojgu w dojściu do siebie. Sama często łapałam się na tym, że chciałam przeganiać perspektywy, bo zawsze było mi za mało którejś z bohaterek!

„Miłość i inne obsesje” to nie książka, w której bohaterowie są czarno-biali. Saskia nie jest czarnym charakterem, dążącym do zemsty, a Patrick biedną, niczemu-winną ofiarą. Każde z nich miało znaczący wpływ na sytuację i to brak próby komunikacji ze strony Patricka prawdopodobnie sprawił, że jego życie było pod ciągłą obserwacją. To z kolei spowodowało, że w trakcie czytania wielokrotnie nachodziły mnie refleksje – na każdym kroku książka uświadamiała mnie, jak wiele może zdziałać zwykła rozmowa. Autorka pokazała wpływ komunikacji nie tylko na relację Saskia-Patrick, ale również na konflikty Ellen i Patricka, kontakty z rodzicami, z dzieckiem, z przyjaciółmi.

Gdybym miała wyznaczyć w tej pozycji najbardziej irytującą postać, byłby to zdecydowanie Patrick. Jego podejście do życia sprawiało, że zaczynałam się zastanawiać, co te kobiety w nim widziały. Skupiał się głównie na swoich uczuciach i nie myślał, że swoimi działaniami może zranić osoby, które go kochały. Na szczęście inni bohaterowie o niezwykłych, mocno zarysowanych charakterach, sprawiali, że to na nich mogłam się skupić. Takimi postaciami były niewątpliwie matki chrzestne Ellen, które w każdym swoim wystąpieniu w tej pozycji wywoływały mój uśmiech. Były to osoby, wyznające tak wiele ważnych dla mnie zasad w życiu, że szybko je polubiłam. Z matką Ellen tworzyły niezwykłe trio, dowodzące, że przyjaźń może być wystarczająca by żyć szczęśliwie i nie trzeba szukać zawsze miłości na siłę – bo ta przyjacielska także może być dobra.

Motyw hipnoterapii był naprawdę ciekawy i mimo że jedynie o niej czytałam, czasami miałam wrażenie, że również wchodzę w trans. Pozwoliło mi to się wyciszyć i uspokoić myśli w trudnym dla mnie czasie.

Było to moim pierwszym spotkaniem z twórczością Liane Moriarty, ale z całą pewnością nie będzie ono ostatnim. Ta książka całkowicie przejęła całe moje serce i jeszcze długo nie pozwolę jej go opuścić. Z czystym sumieniem ją Wam polecam, a może i na Was wpłynie ona tak oczyszczająco, refleksyjnie, a przy tym obezwładni Was swoją niezwykłą akcją i wyjątkowym tłem.
Recenzja z bloga https://olabylexi.blogspot.com/2020/05/miosc-i-inne-obsesje-recenzja-85.html

Słysząc zdanie „Ktoś mnie nęka”, każdy może gwałtownie zareagować. Ellen jednak przyjęła tę informację ze spokojem od niedawno poznanego Patricka.

Odtrącenie nie następuje ze strony Ellen, jak Patrick się spodziewał. Kobieta nie boi się jego prześladowczyni, a raczej wręcz ta ją intryguje i hipnoterapeutka jest ciekawa historii, jaka zaszła między mężczyzną a jego byłą –...

Współcześnie każdy przynajmniej raz przeszedł szkolenie/zajęcia jak reagować w trakcie ataku terrorystycznego. Jednak jak rzeczywiście byśmy zareagowali?

Nigdy nie wiadomo, kiedy i gdzie dojdzie do ataku terrorystycznego. Przekonali się o tym bohaterowie „Uciekaj, Ukryj się, Walcz”, których życie w jednej chwili całkowicie się zmieniło. Krótki moment sprawił, że z osób zajętych swoim życiem, musieli współpracować, by przetrwać.

Piątka nastolatków zamyka się razem w sklepie, gdzie mogą na spokojnie opracować plan działań. W tym samym czasie inni obecni w galerii Fairgate Mall stają się zakładnikami i muszą w ciszy szukać drogi ucieczki.

Tylko współpraca szóstki nastolatków może sprawić, że większość osób z galerii wyjdzie z tego cało.
Wszystko zależy od Parkera, który w poszukiwaniu młodszej siostry, stał się zakładnikiem.
Wszystko zależy od Mirandy, która w wyniku przyłapania na kradzieży nie jest mile widziana w sklepie, w którym teraz się ukrywa.
Wszystko zależy od Grace, która właśnie straciła mamę.
Wszystko zależy od Javiera, którego nie powinno być w USA.
Wszystko zależy od Aminy, która, choć urodziła się w Ameryce, co chwilę słyszy uwagi pełne krytyki z powodu hidżabu.
Wszystko zależy od Cole’a, którego wiedza jest przerażająca, choć w tej sytuacji bardzo pomocna.
Czy wszyscy jednak przetrwają?


April Henry napisała książkę o niezwykle trudnej tematyce. Atak terrorystyczny to coś, czego wszyscy się boją - i autorka musiała utwierdzić w tym czytelnika. Z drugiej strony musiała też pokazać, że jest nadzieja, o ile zachowamy względny spokój i zaczniemy myśleć rozsądnie.

Początkowo sięgając po tę pozycję, bałam się, że jest za dużo głównych bohaterów. Na szczęście autorka skupiła się głównie na postaci Mirandy, czasem jedynie zmieniając perspektywę na Parkera czy przedstawiając czytelnikowi dyskusję policji lub terrorystów. Dzięki temu łatwiejsze było poznanie bohaterów, choć też przez to byli oni dla nas bardziej tajemniczy.

Muszę też przyznać, że nie jestem do końca przekonana do tytułów rozdziałów, zwłaszcza tych początkowych. Często były nimi pojedyncze zdania pojawiające się w rozdziałach, które niekoniecznie oddawały akcję w nich zawartą. Zwłaszcza było to irytujące w krótkich rozdziałach, gdzie wychwycenie takiego zdania było łatwiejsze.

Książkę czyta się bardzo szybko. Na szczęście akcja jest opisana w sposób dynamiczny, stosowny do przedstawianej treści. Jedynie dialogi, zwłaszcza te z terrorystami wydawały się dość sztuczne i raczej wzbudzające wątpliwości, czy na pewno coś takiego usłyszelibyśmy w podobnej sytuacji. Uważam jednak, że mimo braku doświadczenia, autorka doskonale sobie poradziła z przedstawieniem tematu. Widać, że dosyć dokładnie zbadała ten aspekt, zanim napisała powieść.

Tak się złożyło, że ta pozycja trafiła do mnie w bardzo burzliwym dla mnie czasie, przez co na czytanie miałam czas głównie nocą. Jednak historia była tak ciekawa, że nie czułam upływu czasu i na pewno nie będę uważać tych godzin za stracone.

Autorka słusznie zauważyła, że terroryzm jest tematem, który zastanawia wiele osób. Poznając różne reakcje postaci występujących w tej książce, czytelnik rozważa, jak sam by postąpił w podobnej sytuacji. Skłanianie do przemyśleń i refleksji to coś, co niezwykle cenię w literaturze, dlatego cieszę się, że mogłam zapoznać się z tą pozycją.

Choć „Uciekaj, Ukryj się, Walcz” ma drobne defekty, to uważam, że miały niewielki wpływ na mój odbiór historii. Zachęcam do zapoznania się z treścią pozycji, bo jest to coś nietypowego i na pewno historia zaintryguje każdego czytelnika jakimś aspektem.
Recenzja pochodzi z bloga: https://olabylexi.blogspot.com/2020/05/uciekaj-ukryj-sie-walcz-recenzja-84.html

Współcześnie każdy przynajmniej raz przeszedł szkolenie/zajęcia jak reagować w trakcie ataku terrorystycznego. Jednak jak rzeczywiście byśmy zareagowali?

Nigdy nie wiadomo, kiedy i gdzie dojdzie do ataku terrorystycznego. Przekonali się o tym bohaterowie „Uciekaj, Ukryj się, Walcz”, których życie w jednej chwili całkowicie się zmieniło. Krótki moment sprawił, że z osób...

„Willa pod czarnym tulipanem” – historia mroczna niczym tytułowe tulipany czy może lekka historia?

Główna bohaterka, Lidia, jest malarką. Po trudnym zerwaniu jeszcze nie doszła do siebie, ale może liczyć na wsparcie przyjaciół. Pewnego dnia dostaje zaproszenie od tajemniczego hrabiego Tulipanowskiego, wedle którego artystka może mieć okazję spędzić niezwykły weekend w jego willi na prywatnej wyspie. Pełna wątpliwości nie może przestać o tym myśleć, nawet w trakcie wystawy jej prac, towarzyszy jej pewien lęk.

W końcu decyduje się na przygodę, w której okazują się jej towarzyszyć przyjaciele oraz… były, o którym chciała zapomnieć.

Niestety nagła burza sprawia, że goście są zamknięci na wyspie oraz odcięci od świata. Nie pomaga również fakt, że gospodarz zniknął, a ich pobyt przedłużył się o tydzień i nie mają możliwości powrotu do domu.

Gdy poznają legendę o obrazie znajdującym się w willi, a później zaczyna się ona dziać na ich oczach, wszyscy goście zaczynają panikować. Czy rzeczywiście powinni się obawiać o siebie?

Poznawszy opis, można sobie wstępnie wyobrazić przebieg historii. Tylko detale sprawiają, czy pozycję czyta się przyjemnie. A jak to było z tą lekturą?

Lidia należy do bardzo irytujących bohaterek. Muszę przyznać, że czytając jej przemyślenia, często przewracałam oczami (nierzadko pojawiały się w opisach wnioski, które czytelnik bez problemu wysnułby z kontekstu). Bardzo często nie rozumiałam podejmowanych przez nią decyzji i moim zdaniem były zbędne dla akcji powieści.

Historia była bardzo wciągająca i mimo że od początku miałam podejrzenia, jak losy bohaterów się potoczą, to byłam ciekawa, w jaki sposób do tego dojdzie. Zdarzały się momenty zaskoczenia, a także rozczarowania, gdy coś nie działo się wedle mojego wyobrażenia (choć było to pozytywne rozczarowanie).

Niestety główną wadą tej historii były bardzo sztywne dialogi. Każda wypowiedź brzmiała, jakby była pisana pod przymusem – często bohaterowie poprzez wypowiedź mówili, co się dzieje (tylko niestety brzmiało to nierealistycznie. To tak jakby osoba, która siedzi z nami w pokoju, nagle mówiła coś oczywistego – np. na stole jest woda, czyli ktoś ją przyniósł). Gdyby poprawić te dialogi poprzez usunięcie takich elementów, które powinny się pokazać w opisie, myślę, że pozycję czytałoby się znacznie przyjemniej.

Bardzo mi się podobało wprowadzenie pod koniec równoległej akcji, która działa się na lądzie. Ten wątek mógłby być jeszcze bardziej rozszerzony, bo proces śledczy był niezwykle intrygujący. Niemniej forma, w jakiej możemy czytać pozycję, była wystarczająca dla pozytywnego odbioru.

Na pewno nie jest to pozycja wybitna. Rozważałabym ją raczej na luźny wieczór, gdy musimy się wyłączyć, a nie chcemy oglądać telewizji. Lektura nie powinna nam zająć dużo czasu, a może pozwolić na dużo pola do popisu dla wyobraźni, gdyż wspomnianych jest tam wiele obrazów.

Pewnie nie tylko mnie może nie do końca przekonywać fakt, że „dziwnym trafem” na wyspę trafiają znajomi głównej bohaterki, podczas gdy pozostali goście w większości przypadków się nie znali. Takie dziwne zbiegi okoliczności pojawiają się w tej pozycji dość często, dlatego, jeśli ktoś jest bardzo dbały o szczegóły, to ta pozycja może w nim często wywoływać irytację. Jednak jak już wspominałam – jeśli potrzebujemy coś poczytać tylko dla wyłączenia myślenia, to ta pozycja na pewno spełni to zdanie.

„Willa pod czarnym tulipanem” to historia, o której dużo można powiedzieć już po poznaniu samego opisu. Warto jednak zapoznać się z czymś więcej niż tylko tylna okładka, bo historia na pewno zaskoczy czymś czytelnika.
https://olabylexi.blogspot.com/2020/04/willa-pod-czarnym-tulipanem-recenzja-83.html

„Willa pod czarnym tulipanem” – historia mroczna niczym tytułowe tulipany czy może lekka historia?

Główna bohaterka, Lidia, jest malarką. Po trudnym zerwaniu jeszcze nie doszła do siebie, ale może liczyć na wsparcie przyjaciół. Pewnego dnia dostaje zaproszenie od tajemniczego hrabiego Tulipanowskiego, wedle którego artystka może mieć okazję spędzić niezwykły weekend w...