Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mocna zdecydowanie!
Nie ma takich słów, żeby móc opisać wrażenia po tej genialnej lekturze...
Z własnego doświadczenia może jedynie opadnięta kopara jest najlepszym sposobem na ich okazanie... Tylko tyle i aż tyle!

Muszę też dodać, że wgniata w fotel jeszcze bardziej niż film. (Choć też świetny) Tutaj możliwość działania naszej wyobraźni jest większa, przez znaczącą ilość szczegółów i opisanych emocji, których jest jeszcze więcej niż odtworzeń "Last Christmas" na Youtube ;)

MEGA!

Mocna zdecydowanie!
Nie ma takich słów, żeby móc opisać wrażenia po tej genialnej lekturze...
Z własnego doświadczenia może jedynie opadnięta kopara jest najlepszym sposobem na ich okazanie... Tylko tyle i aż tyle!

Muszę też dodać, że wgniata w fotel jeszcze bardziej niż film. (Choć też świetny) Tutaj możliwość działania naszej wyobraźni jest większa, przez znaczącą...

Wspaniała książka, rzetelność autorki, godna uznania pozycja... Na dowód tego wszystkiego wysokie oceny i coraz więcej fanów Beksińskich...
Wybaczcie to moje sarkastyczne podsumowanie już na wstępie, ale proszę was żeby to uwielbienie i wyobrażenie tych ludzi nie kończyło się tylko na jednej książce i zapewne niedługo, również na jednym filmie...

Ktoś mi kiedyś powiedział, że nie rozumie fenomenu i mody na Beksińskich. Wydaje mi się, że po tej książce nie zrozumiałby ani tyle... bo tak w ogóle tego fenomenu nie ma się rozumieć tylko czuć ;)

Zawsze byłam poza modą. Zdzisław był, jest i będzie wielkim artystą, który przez swoją sztukę uwrażliwia moją duszę w tym kierunku i dokładnie to samo robi też Tomek z tą tylko różnicą, że uwrażliwia ją w sposób... muzyczny, poprzez felietony,recenzje i opowieści jakie po sobie zostawił, a cały czas odkrywam na nowo :) Zdecydowanie przykro się czyta, że sporo wniosków jakie można wyciągnąć po przeczytaniu książki świadczą głównie o jego egoizmie, egocentryzmie i ogólnym braku szacunku do wszystkiego co się rusza... Bez przesady, tak łatwo oceniać innych!

Jak początek książki zaczęłam czytać z wielką fascynacją, bo historia całej rodziny i miasta w którym żyli była wciągająca... tak z każdą kolejną stroną budziły się we mnie dziwne wyrzuty sumienia, że wchodzę w strefę zbyt intymną, (Mam na myśli list Tomka do H.) która nigdy z szacunku do nich jako ludzi, nie powinna ujrzeć światła dziennego i publicznego.
Nie można powiedzieć, że znajdziemy tutaj tanią sensację, ale na pewno parę sensacji się znajdzie...

Boli mnie też bardzo to, że autorka opisując dokładnie najsmutniejsze i najtragiczniejsze wydarzenie jakim było morderstwo artysty, zmieniła godność człowiekowi, który bądź co bądź nigdy jej nie miał i przechrzciła go na Pawła Handlera. Po co? Nie wiem, ale ci mniej zorientowani w błędzie już pewnie zostaną... (tak a propos rzetelności.)

Postanowiłam, że nie ocenię "Portretu podwójnego" i nie przydzielę mu żadnych gwiazdek. Nie dlatego, że książka jest tak beznadziejna, bo zdecydowanie nie jest...i na pewno nie żałuję, że stoi na mojej półce, ale każda ocena byłaby nie w zgodzie ze mną ;)

Największym arcydziełem jest dla mnie możliwość bliższego kontaktu z tymi wyjątkowymi osobami na cmentarzu w Sanoku lub na ich Zieleńcu. Cieszę się, że mam taką możliwość i moje spotkanie z nimi nie kończy się tylko na kartkach wychwalonej książki...

Wspaniała książka, rzetelność autorki, godna uznania pozycja... Na dowód tego wszystkiego wysokie oceny i coraz więcej fanów Beksińskich...
Wybaczcie to moje sarkastyczne podsumowanie już na wstępie, ale proszę was żeby to uwielbienie i wyobrażenie tych ludzi nie kończyło się tylko na jednej książce i zapewne niedługo, również na jednym filmie...

Ktoś mi kiedyś...

I nawet kiedy będę sam
Nie zmienię się, to nie mój świat
Przede mną droga którą znam,
Którą ja wybrałem sam

Będąc wśród bliskich czuję się odległy. Sam ze swoimi wyobrażeniami, wizjami i koncepcją na życie.
Chcę robić to co kocham, choćby cały świat nie pozwalał wykazać się moim pomysłom. Nie dawał mi żadnych szans... ale brnę oszukując samego siebie, ze jest inaczej… że mogę, za wszelką cenę…
Nieuznany i nieodnajdujący się pośród innych, stwarzam własną przestrzeń w której jestem szczęśliwy, chociaż gnębi mnie poczucie niespełnienia, niezrozumienia i przede wszystkim przeraźliwy z niemocy "GŁÓD"
Radzę sobie z tym mimo, że jest ciężko, nawet bardzo, bo widzę te wszystkie twarze, które patrzą na mnie jak na kogoś kto jest nikim. Stoczony i najgorszy. To mój los...

Wiesz, lubię wieczory
Lubię się schować na jakiś czas
I jakoś tak, nienaturalnie
Trochę przesadnie, pobyć sam
Wejść na drzewo i patrzeć w niebo
Tak zwyczajnie, tylko że
Tutaj też wiem kolejny raz
Nie mam szans być kim chcę...

Bo świat chce wciągnąć mnie w swój rytm. W przekonania tłumu, powszechnym standardom i zaszufladkowaniu. I walczyłbym gdyby nie to uczucie… coraz większego Głodu...

Noc, a nocą gdy nie śpię
Wychodzę choć nie chcę spojrzeć na
Chemiczny świat, pachnący szarością
Z papieru miłością, gdzie ty i ja
I jeszcze ktoś, nie wiem kto
Chciałby tak przez kilka lat
Zbyt zachłannie i trochę przesadnie
Pobyć chwilę sam, chyba go znam...

Miłości też nie ma. To nad wyraz. Przysłania ją litość i strach przed samotnością. Tylko ja sam w myślach tworzę i zatracam się w uczuciach wykreowanej i najpiękniejszej miłości jaka tylko może istnieć w mej głowie.... Ale to nierealne i nigdy nie stanie się prawdą...
Nic mi zatem po słowach i tych cudownych wyobrażeniach, bo dalej odczuwam jeszcze większy "GŁÓD"

Piosenka „Długość dźwięku samotności” wpasowała mi się idealnie w tę krótką, ale niesamowicie przygnębiającą i emocjonalną książkę Knuta.
Stąd cytaty z piosenki, nawiasem mówiąc jedynej... w której mogę lubić Rojka ;)
Hamsun jest przekonujący i autentyczny jakby identyfikował się zupełnie z bohaterem tej historii. Wpływa to też znacząco na czytelnika.
Tak wielu może odnaleźć cząstkę własnej duszy i swojego życia wgłębiając się w świat przedstawiony przez autora i zadać sobie pytanie:

Czy warto jest jednak być ponad wszystko i żyć własnymi przekonaniami, czy może jednak przyciśniętym do muru łatwiej zostawić to co kształtowało się w nas od zawsze i ulec presji innych, aby przeżyć i nie umrzeć z tytułowego GŁODU??

Przekonał się bohater... przekonam się ja i pewnie nawet Ty...

I nawet kiedy będę sam
Nie zmienię się, to nie mój świat
Przede mną droga którą znam,
Którą ja wybrałem sam

Będąc wśród bliskich czuję się odległy. Sam ze swoimi wyobrażeniami, wizjami i koncepcją na życie.
Chcę robić to co kocham, choćby cały świat nie pozwalał wykazać się moim pomysłom. Nie dawał mi żadnych szans... ale brnę oszukując samego siebie, ze jest inaczej…...