Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Słońce to złodziej, magnetyczną siła przywabia przestwór morza…” Serce Lily podskoczyło ze zdumienia, gdy usłyszała dobrze jej znane słowa w takich okolicznościach, wypowiedziane jego głosem… Czekała przez chwilę, najwidoczniej nie zamierzał mówić dalej. - „Luna też jest złodziejką, bo swe blade ognie kradnie słońcu…” – podpowiedziała cicho. Mogłaby zadeklamować wszystko, ale pragnęła słuchać dalej jego głosu. Gideon oderwał wzrok od sufitu i spojrzał ze zdumieniem na Lily. - Umie pani cały ten fragment na pamięć? Skinęła głową. - Jest piękny - przyznał Gideon po chwili milczenia. Powiedział to prawie nieśmiało. Lily za nic nie chciała zniszczyć nastroju, ale nie mogła przemilczeć tego, co według niej było najistotniejsze: - I mówi o tym, że wszystko w świecie opiera się na kradzieży! Gideon, zaskoczony, roześmiał się, a Lily, chcąc nie chcąc, mu zawtórowała.

- Słońce to złodziej, magnetyczną siła przywabia przestwór morza…” Serce Lily podskoczyło ze zdumienia, gdy usłyszała dobrze jej znane słowa w takich okolicznościach, wypowiedziane jego głosem… Czekała przez chwilę, najwidoczniej nie zamierzał mówić dalej. - „Luna też jest złodziejką, bo swe blade ognie kradnie słońcu…” – podpowiedziała cicho. Mogłaby zadeklamować wszystko, al...

Cuda zdarzają się każdego dnia. Często tuż obok nas. Ponieważ na ogół patrzymy w inną stronę, zwykle pozostają niezauważone. Czasem jednak mamy prawdziwe szczęście. Spotkamy kogoś, kto pomaga nam odkryć otaczające nas piękno. Dostrzegamy, że miłość cały czas była tuż obok nas, tylko byliśmy na nią ślepi. Bywa też, że ktoś towarzyszy nam jedynie dłuższą lub krótszą chwilę. Kiedy nasze drogi się rozchodzą, bardzo wiele się zmienia. Jesteśmy dzięki temu komuś silniejsi, radośniejsi, a czasem szczęśliwsi. Ten, kto wniósł do naszego życia tę nową radość, może wydawać się nam aniołem. Czasem jest to prawdziwy anioł. Nawet jeśli nosi dżinsy i porozciąganą koszulkę…

Cuda zdarzają się każdego dnia. Często tuż obok nas. Ponieważ na ogół patrzymy w inną stronę, zwykle pozostają niezauważone. Czasem jednak mamy prawdziwe szczęście. Spotkamy kogoś, kto pomaga nam odkryć otaczające nas piękno. Dostrzegamy, że miłość cały czas była tuż obok nas, tylko byliśmy na nią ślepi. Bywa też, że ktoś towarzyszy nam jedynie dłuższą lub krótszą chwilę. Kiedy...

Jedni ludzie ustępują miejsca innym, nowe zdarzenia odsuwają na bok to, co stało się dawniej. Tylko miejsca pozostają te same na długo, niezmienne w swej podstawowej, nienaruszalnej strukturze.

Jedni ludzie ustępują miejsca innym, nowe zdarzenia odsuwają na bok to, co stało się dawniej. Tylko miejsca pozostają te same na długo, niezmienne w swej podstawowej, nienaruszalnej strukturze.

Czas płynie, a skandale mają to do siebie, że cichną prędzej niż później. Złamanego życia nie da się naprawić.

Czas płynie, a skandale mają to do siebie, że cichną prędzej niż później. Złamanego życia nie da się naprawić.

Chwilę później za plecami Joshuy otworzyły się drzwi biblioteki. Książę uniósł brwi jeszcze wyżej i sięgnął po monokl. Joshua obejrzał się przez ramię i zobaczył stojącą w progu Becky. Dziewczynka przez chwilę wyglądała zza framugi, a potem weszła do środka i ostrożnie zamknęła za sobą drzwi. - Właśnie się obudziłam – oznajmiła cienkim głosikiem. – Dav’ego niegdzie nie było. Niania powiedziała, że mogę iść na dół. Ale mama, papa i wszyscy inni wyszli z domu. A ja nie chcę iść na dwór, bo dziś jest zimno. Bewcastle uniósł monokl do oka. - W takim razie musisz zostać w domu – powiedział. - Tak zgodziła się Becky. Nie przejęła się jednak zawartą w tonie księcia sugestią, że może się swobodnie poruszać wszędzie, z wyjątkiem biblioteki. Ruszyła przez pokój, by obejrzeć przedmiot, który zwrócił jej uwagę. Monokl Bewcastle’a. - Dzień dobry, wujku Joshuo – rzuciła, mijając go po drodze. Wyjęła szkło z palców zaskoczonego księcia i obejrzała je z uwagą, obracając na prawo i lewo. W końcu podniosła monokl do oka i spojrzała na księcia. – Wujku Wulfie, ależ ty śmiesznie wyglądasz. - Pewnie tak – odparł. – Twoje oko też. Mała zaczęła chichotać. Wdrapała się Bewcaste’owi na kolana, oparła się o jego pierś i podjęła zabawę monoklem. Bewcastle z determinacją zaczął rozmawiać o Penhallow. Joshui książę wydał się nieco skrępowany, a jednocześnie zadowolony. Siedział sztywno wyprostowany, jakby się bał, że najmniejszym ruchem przestraszy dziecko. Pewnie nigdy dotąd nie przydarzyło się mu nic podobnego.

Chwilę później za plecami Joshuy otworzyły się drzwi biblioteki. Książę uniósł brwi jeszcze wyżej i sięgnął po monokl. Joshua obejrzał się przez ramię i zobaczył stojącą w progu Becky. Dziewczynka przez chwilę wyglądała zza framugi, a potem weszła do środka i ostrożnie zamknęła za sobą drzwi. - Właśnie się obudziłam – oznajmiła cienkim głosikiem. – Dav’ego niegdzie nie było. Ni...

- Wiele podróżowałem, ale nigdzie nie widziałem równie pięknych widoków – odpowiedział na jej pytanie, rozglądając się dookoła z podziwem. – Spójrz z pól zebrano plony, na niektórych drzewach już żółkną liście. Za kilka tygodni będą wyglądać jeszcze piękniej. Och, przepraszam. – Odwrócił głowę, by spojrzeć na Freyę. – Ty przecież nie lubisz jesieni, prawda? - Tylko dlatego, że potem następuje zima – odparła. – Zima zawsze przypomina mi, że... - Zadrżała. - Jesteś śmiertelna? – podsunął. – Czytałaś „Podróże Guliwera”? - Oczywiście, że tak. - Pamiętasz te istoty skazane na nieśmiertelność? – Spytał. Rodziły się ze znamieniem na czole, oznaczającym, że nigdy przenigdy nie umrą. Jednak zamiast im zazdrościć, wszyscy się nad nimi strasznie litowali. Nie było gorszego losu niż urodzić się z takim znamieniem. Jonathan Swift, mądry człowiek, rozumiał jak źle jest żyć wiecznie. A jeśli żyjemy w ciągłym lęku, Free, to jak możemy cieszyć się czasem, który został nam dany? - Wcale nie żyję w ciągłym lęku – odparła. - Tylko w zimie?- zasugerował z uśmiechem. – I jesienią, bo po niej następuje zima? Czyli przez połowę każdego roku.

- Wiele podróżowałem, ale nigdzie nie widziałem równie pięknych widoków – odpowiedział na jej pytanie, rozglądając się dookoła z podziwem. – Spójrz z pól zebrano plony, na niektórych drzewach już żółkną liście. Za kilka tygodni będą wyglądać jeszcze piękniej. Och, przepraszam. – Odwrócił głowę, by spojrzeć na Freyę. – Ty przecież nie lubisz jesieni, prawda? - Tylko dlatego, że ...

O czwartej nad ranem człowiek na ogół nic nie robi, śpi, nawet jeśli noc była nocą zdrady. Tak, o tej godzinie śpi się i to uspokaja, skoro wielkim pragnieniem niespokojnego serca jest posiadać wciąż istotę, którą on kocha, albo, gdy nadszedł czas nieobecności, pogrążyć tę istotę we śnie bez snów, który może skończyć się dopiero w dniu połączenia.

O czwartej nad ranem człowiek na ogół nic nie robi, śpi, nawet jeśli noc była nocą zdrady. Tak, o tej godzinie śpi się i to uspokaja, skoro wielkim pragnieniem niespokojnego serca jest posiadać wciąż istotę, którą on kocha, albo, gdy nadszedł czas nieobecności, pogrążyć tę istotę we śnie bez snów, który może skończyć się dopiero w dniu połączenia.

W dzieciństwie lata zdają się nie mieć końca, dnie ciągną się jak całe epoki. Dopiero potem widzimy, że był to właśnie tylko króciutki wstęp do życia... Ile było tak naprawdę ciemnych zimowych ranków, kiedy dzieci budził zapach świeżo upieczonego domowego chleba, ogień huczący żywo w piecu i ziąb ciągnący od szyb pokrytych szronem? Monotonnych dni przesiedzianych w szkolnej ławce, z godzinną przerwą na obiad, prześlęczanych nad "tabulką" i książką popołudni? Ile przedwiośni, kiedy w szkole zaczynało się śpiewać, po niemiecku, niestety, Miła wiosno, wróć już wróć! Wszystkie ptaszki tu są, a na widok skrzącej się w słońcu wody w potoku ogarniała wielka, bezprzedmiotowa radość?

W dzieciństwie lata zdają się nie mieć końca, dnie ciągną się jak całe epoki. Dopiero potem widzimy, że był to właśnie tylko króciutki wstęp do życia... Ile było tak naprawdę ciemnych zimowych ranków, kiedy dzieci budził zapach świeżo upieczonego domowego chleba, ogień huczący żywo w piecu i ziąb ciągnący od szyb pokrytych szronem? Monotonnych dni przesiedzianych w szkolnej ław...

Wiedz, że kocham cień, jak kocham światło. Żeby piękność oblicza, wyrazistość mowy, dobroć i moc charakteru istniały, cień jest równie potrzebny, jak światło. Nie są to przeciwnicy: raczej miłośnie trzymają się za dłonie, i kiedy światło znika, pomyka za nim cień. Fryderyk Nietzsche „Ludzkie, arcyludzkie”.

Wiedz, że kocham cień, jak kocham światło. Żeby piękność oblicza, wyrazistość mowy, dobroć i moc charakteru istniały, cień jest równie potrzebny, jak światło. Nie są to przeciwnicy: raczej miłośnie trzymają się za dłonie, i kiedy światło znika, pomyka za nim cień. Fryderyk Nietzsche „Ludzkie, arcyludzkie”.

Trzeba się nauczyć rozkoszować nie tylko tęczą ale i gołą gałęzią zimową.

Trzeba się nauczyć rozkoszować nie tylko tęczą ale i gołą gałęzią zimową.

Ona też wierzyła w wartość drobiazgów. Na przykład bardzo ważna była dla niej pierwsza poranna kawa, którą zawsze piła w swojej filiżance z porcelany Limoges. Promienie słońca, przenikające przez okiennice w jej pokoju, rysujące cienie w ścianach; letnie lektury, przerywane sjestą... Ze spraw drobnych powstawały wielkie.

Ona też wierzyła w wartość drobiazgów. Na przykład bardzo ważna była dla niej pierwsza poranna kawa, którą zawsze piła w swojej filiżance z porcelany Limoges. Promienie słońca, przenikające przez okiennice w jej pokoju, rysujące cienie w ścianach; letnie lektury, przerywane sjestą... Ze spraw drobnych powstawały wielkie.

- Pozostanę przy swoim zdaniu – tu nieznacznie się zarumieniła. – Nie mamy ze sobą nic wspólnego, co mogłoby się przyczynić do zawarcia bliższej znajomości, jeśli taki był pański zamiar. Różnimy się od siebie jak noc i dzień. - Ale pomiędzy dniem i nocą jest także brzask i zmierzch. – Kit zniżył głos, przymknął oczy i przysunął twarz do jej policzka. – Niekiedy są to najpiękniejsze chwile z całych dwudziestu czterech godzin. Wschód i zachód słońca mogą siać blask i wzbudzać namiętność lub tęsknotę.- Uśmiechnął się i dotknął końcami palców jej dłoni w rękawiczce.

- Pozostanę przy swoim zdaniu – tu nieznacznie się zarumieniła. – Nie mamy ze sobą nic wspólnego, co mogłoby się przyczynić do zawarcia bliższej znajomości, jeśli taki był pański zamiar. Różnimy się od siebie jak noc i dzień. - Ale pomiędzy dniem i nocą jest także brzask i zmierzch. – Kit zniżył głos, przymknął oczy i przysunął twarz do jej policzka. – Niekiedy są to najpiękni...

... Wracając do domu wrzuciłam list na poczcie i potem przez chwilę wpatrywałam się w drewnianą płytkę z rozwartą szparą, oddzielającą mnie od listu, który przez chwilę trzymałam w ręku. Odszedł ode mnie, jak odchodzi życie, nie dające się na powrót przywołać. Będzie się kołysać na falach, zwilży go pewnie morska woda, powędruje wśród palm, nasiąknie aromatem tropików - ten mój mały świstek papieru, przed godzina tak bliski i zwyczajny, rozpoczął podróż do dziwnych, obcych ziem za Gangesem...

... Wracając do domu wrzuciłam list na poczcie i potem przez chwilę wpatrywałam się w drewnianą płytkę z rozwartą szparą, oddzielającą mnie od listu, który przez chwilę trzymałam w ręku. Odszedł ode mnie, jak odchodzi życie, nie dające się na powrót przywołać. Będzie się kołysać na falach, zwilży go pewnie morska woda, powędruje wśród palm, nasiąknie aromatem tropików - ten mój...

Słyszane melodie nie brzmią tak słodko jak dźwięki, które sobie wyobrażamy.

Słyszane melodie nie brzmią tak słodko jak dźwięki, które sobie wyobrażamy.