Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na kanwie pomysłu o wirusie panda sex możnaby ukręcić np. jakieś ciekawe postapo osadzone w Szanghaju, coś w stylu Pahlaniuka.

Zamiast tego mamy zlepek smętnych komunałów o miłości, które mogłyby się dziać (to też ciekawe stwierdzenie z tym "dzianiem się", bo akcja jest śladowa) w dowolnym miejscu na świecie. Szkoda.

Na kanwie pomysłu o wirusie panda sex możnaby ukręcić np. jakieś ciekawe postapo osadzone w Szanghaju, coś w stylu Pahlaniuka.

Zamiast tego mamy zlepek smętnych komunałów o miłości, które mogłyby się dziać (to też ciekawe stwierdzenie z tym "dzianiem się", bo akcja jest śladowa) w dowolnym miejscu na świecie. Szkoda.

Nie jest to ani śledztwo dziennikarskie w stylu Piątka, ani żaden esej, po prostu zapis jakichś rozmów z anonimami. Nie wnosi nic nowego, mamy okazję zapoznać się z garścią ploteczek na temat obozu rządzącego. Ktoś coś widział, kto inny słyszał, że jeszcze kto inny słyszał, no publicystyka wysokiej próby to to nie jest.

Nie jest to ani śledztwo dziennikarskie w stylu Piątka, ani żaden esej, po prostu zapis jakichś rozmów z anonimami. Nie wnosi nic nowego, mamy okazję zapoznać się z garścią ploteczek na temat obozu rządzącego. Ktoś coś widział, kto inny słyszał, że jeszcze kto inny słyszał, no publicystyka wysokiej próby to to nie jest.

Autorka napisała książkę, stosując bardzo ciekawy koncept. Historia dotyczy Rickiego Langleya, który zabił małego chłopca, pisarka stara się wejść w jego motywację i spróbować go zrozumieć, przeplatając jego historie z dręczącym ją od lat problemem wykorzystywania przez władsnego dziadka, którego przecież kochała. O ile sposób prowadzenia narracji (raz to, raz tamto) jest znany i ogólnie chyba dobrze się przyjmuje, o tyle opisywanie przez nią swojego życia w najdrobniejszych szczegółach wprowadza niepotrzebne dłużyzny i zwyczajnie nudzi. Przebiajajc się przez rewelace typu "co jadła na śniadanie któregoś dnia w liceum" tracimy główny wątek, co sprawia, że część jej osobistych wywodów trzeba po prostu przekartkować, żeby się nie zgubić.

Autorka napisała książkę, stosując bardzo ciekawy koncept. Historia dotyczy Rickiego Langleya, który zabił małego chłopca, pisarka stara się wejść w jego motywację i spróbować go zrozumieć, przeplatając jego historie z dręczącym ją od lat problemem wykorzystywania przez władsnego dziadka, którego przecież kochała. O ile sposób prowadzenia narracji (raz to, raz tamto) jest...