Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) myśl moja, jak wściekły bumerang, wciąż wracała do pewnej sprawy, do pewnego człowieka, którego kochałem naprawdę ze wszystkim złym i dobrym, co tylko może dać miłość, i przypominałem sobie tę noc, kiedy prowadziłem ją do siebie do domu po raz pierwszy, padał wtedy śnieg pomieszany z deszczem, nad miastem kulił się listopad i brnęliśmy przez kałuże w milczeniu, nie mówiąc do siebie ani słowa, tak że słychać było w ciszy miasta tylko nasze kroki i krople spadające ze skostniałych drzew; a potem przyszedł ranek i kiedy obudziłem się koło niej, nie odczułem ani radości, ani szczęścia, tylko po prostu strach, nikczemny, zwierzęcy strach, że to się kiedyś, nieuchronnie, jak wszystko dobre skończy lub zamieni w gnojowisko, i dopiero wtedy zrozumiałem, na czym polega nędza i głupota tego wszystkiego, co ludzie dotąd napisali o uczuciach;(...)Przypomniałem sobie te wszystkie następne miesiące, które nastąpiły potem, kiedy brnąłem przez miasto, przez ludzi, przez życie, z tępym bólem czegoś, co nazywa się sercem, ale jest chyba tylko samym, właściwym, prawdziwym, jedynym piekłem; kiedy codziennie umierałem i zmartwychwstawałem na nowo, aby kochać i aby przegrywać swoją miłość; i kiedy zrozumiałem, że właściwie w tej największej sprawie życia ludzie nie są w stanie pomóc sobie nawzajem i że są wobec siebie bezwładni jak kukiełki, którym puszczono sznureczki.” "Amor nie przyszedł dziś wieczorem

(...) myśl moja, jak wściekły bumerang, wciąż wracała do pewnej sprawy, do pewnego człowieka, którego kochałem naprawdę ze wszystkim złym i ...

Cały mój świat, zapełniony czy opustoszały, prowokował wyłącznie do negacji. Kiedy miałam wstawać z łóżka, spałam dalej; kiedy miałam mówić, milczałam; kiedy czekała mnie przyjemność, unikałam jej. Mój głód, moje pragnienie, moja samotność, moje znudzenie i mój strach były arsenałem broni, po którą sięgałam przeciwko memu wielkiemu wrogowi: światu. Oczywiście, moja broń nie miała dla świata żadnego znaczenia, a mnie zadręczała. Jednak cierpienia dawały mi ponurą satysfakcję. Udowadniały, że istnieję.

Cały mój świat, zapełniony czy opustoszały, prowokował wyłącznie do negacji. Kiedy miałam wstawać z łóżka, spałam dalej; kiedy miałam mówić,...

Próbowałam skoncentrować myśli na czymkolwiek, ale ślizgały się po każdym temacie jak po lodzie, by w piruetach zapaść się w przepastną szczelinę zapomnienia.

Próbowałam skoncentrować myśli na czymkolwiek, ale ślizgały się po każdym temacie jak po lodzie, by w piruetach zapaść się w przepastną szcz...

Wielu z nas potrzebuje bliskości innych tak bardzo, że zgadza się na zbyt mało

Wielu z nas potrzebuje bliskości innych tak bardzo, że zgadza się na zbyt mało

[...] Możemy nawet wmówić sobie, że nie potrafimy żyć bez kogoś, że umrzemy jeśli nam tego kogoś zabraknie. [...] Potrzeba bliskości drugiej osoby staje się tak dominująca, że byle kto może ją zaspokoić. Nasze wymagania spadają poniżej tego, czego powinniśmy oczekiwać od związku z inną osobą. a później czujemy się jak w potrzasku.

[...] Możemy nawet wmówić sobie, że nie potrafimy żyć bez kogoś, że umrzemy jeśli nam tego kogoś zabraknie. [...] Potrzeba bliskości drugiej...

Identyczne twarze, nos ten sam, takie same usta. Ale czy naprawdę identyczne? Moje oczy były otwarte, a jej zamknięte. Ale ja wiedziałam, że gdyby te oczy mogły się otworzyć, to spojrzałyby na mnie z takim samym, martwym, pustym wyrazem jak moje.

Identyczne twarze, nos ten sam, takie same usta. Ale czy naprawdę identyczne? Moje oczy były otwarte, a jej zamknięte. Ale ja wiedziałam, że...