Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myszy i Ludzie to historia, która zostaje w pamięci. Jest krótka, prosta i brutalna na swój sposób, ale przez to właśnie taka wyjątkowa.
Steinbeck nie owija w bawełnę i przedstawia świat takim jaki jest. Nie ubarwia go i nie pozłaca - pokazuje prawdę w najprostszej formie. Poprzez rozmowy bohaterów. Bo to głównie na nich opiera się opowieść. Na dialogach. Są one jednak tak realistyczne, że ma się wrażenie że stoi się obok, czuje zapach potu pracujących mężczyzn, gorąc południa, twardość desek na których śpią robotnicy.
Dodatkowo autor porusza takie kwestie jak bieda, problem rasizmu, czy radzenia sobie z osobami chorymi. Ładnie poprowadzony jest również wątek trudnej przyjaźni i wynikających z niej zobowiązań. Relacja Georga i Lenniego jest nietypowa, ale w jakiś sposób chwyta za serce. Mamy też świetnie ukazane portrety innych osób mieszkających na farmie, gdzie dzieje się akcja. Czytanie o nich w jakiś sposób mnie wciągnęło.
Jednym słowem, uważam tę historię za bardzo dobrą i myślę, że zasługuje na polecenie innym.

Myszy i Ludzie to historia, która zostaje w pamięci. Jest krótka, prosta i brutalna na swój sposób, ale przez to właśnie taka wyjątkowa.
Steinbeck nie owija w bawełnę i przedstawia świat takim jaki jest. Nie ubarwia go i nie pozłaca - pokazuje prawdę w najprostszej formie. Poprzez rozmowy bohaterów. Bo to głównie na nich opiera się opowieść. Na dialogach. Są one jednak...

Książka z rodzaju tych, które się pochłania, a nie czyta. Z akcją cały czas biegnącą wartko do przodu i lekkim stylem autora. No i oczywiście z tajemnicą, która napędza do przerzucania kolejnych stron.
Czytając i dowiadując się coraz to nowszych faktów z życia obu bohaterek tworzyłam w swej głowie przeróżne teorie, dochodząc pomału do tego, co wydarzyło się tak naprawdę w mieszkaniu na Folgate Street 1. Sprawiało mi to dużą frajdę i chciałam jak najszybciej poznać odpowiedź. I chyba to jest największym plusem tej opowieści. Ta zagadka, która napędza nas i dostarcza emocji, jakich każda książka powinna dostarczać. Nie nudziłam się nawet przez chwilę.
I choć zakończenie trochę mnie zawiodło – nie chodzi tu o to kto był sprawcą, a raczej o to, jak zostało to przedstawione i jak rozegrały się ostatnie sceny, a także o pewne przekombinowanie już na końcowych kartkach – to jednak całościowo Lokatorka bardzo mi się podobała i polecam ją szczerze.

Książka z rodzaju tych, które się pochłania, a nie czyta. Z akcją cały czas biegnącą wartko do przodu i lekkim stylem autora. No i oczywiście z tajemnicą, która napędza do przerzucania kolejnych stron.
Czytając i dowiadując się coraz to nowszych faktów z życia obu bohaterek tworzyłam w swej głowie przeróżne teorie, dochodząc pomału do tego, co wydarzyło się tak naprawdę w...

Szczygieł. Opowieść nie tylko pokaźnych rozmiarów, ale i pokaźnej treści. Bo można by mówić o wielu aspektach, które książka ze sobą niesie, nie tylko tych fabularnych, co i refleksyjnych.
Zacznę jednak od samej fabuły, czyli historii Theo – chłopca, który stracił matkę, a wraz z nią ważną część samego siebie. Wokół tego właśnie krąży cała opowieść. Razem z bohaterem poznajemy co to ból straty, zagubienie w nowym otoczeniu i popadanie w coraz większą otchłań. Przemierzamy z nim ulice Nowego Yorku, pustynne ścieżki Las Vegas, by na koniec zaczerpnąć zimny haust powietrza w Amsterdamie. Możemy obserwować jaki wpływ na Theo mają osoby, które spotyka na swojej drodze, ale przede wszystkim i obraz Szczygła, który w pewien sposób jest upamiętnieniem ostatnich chwil z matką.
Fabuła jak najbardziej trzyma się kupy i jest ukazana w sposób bardzo ciekawy. Bo zaczynamy czytać, gdy nasz bohater znajduje się na końcu swej drogi. A potem on sam cofa nas na sam jej początek. Opowiada, jak to wszystko się zaczęło i przez co musiał przejść. I ostatecznie znów wracamy do momentu, w którym znajduje się teraz, w chwili obecnej. Podoba mi się taki zabieg - bardzo szerokiej retrospekcji i oglądania tego wszystkiego oczami Theo. Zwłaszcza, że widzimy jakie zmiany dokonywały się w nim na przestrzeni lat.
Niezwykłym plusem Szczygła są z pewnością jego bohaterowie. Nie są to sztuczne, wyidealizowane postacie, jak to ma miejsce w wielu innych książkach. Są to osoby prawdziwe, można by rzec „z życia wzięte”. Mają swoje zalety i wady. Popełniają dobre lub złe uczynki. Każdy z nich jest dopracowany i w zasadzie każdego można na swój sposób polubić lub znienawidzić.
I choć fabuła jest dobrze poprowadzona, to jednak warto wspomnieć o jednej istotnej rzeczy jeśli chodzi o Szczygła. Nie jest to opowieść pisana wartko i dynamicznie. Kartki przerzuca się raczej spokojnie, z pewną zadumą. Zdania, które przedstawiają nam historie są nieraz mocno rozbudowane i przez to niektórzy mogą czuć się zagubieni. Bo trzeba uświadomić sobie jedno. Choć nie mam nic do zarzucenia stylowi autorki, a wręcz warsztat pisarski jest tu na bardzo wysokim poziomie, to przez to jednak ta książka nie będzie dla każdego. Rozumiem osoby, które stwierdzą po prostu, że się przy niej nudziły, a może i czasem nie rozumiały o czym jest. Szczygieł to dzieło trudne w odbiorze.
Mamy tu pełno rzeczy, które można analizować. Kwestię radzenia sobie ze śmiercią, odnajdywania pociechy w narkotykach czy alkoholu, a także pytania co tak naprawdę jest dobre i właściwe. Te dylematy pojawiają się wraz z dojrzewaniem postaci i tym, co ją spotyka. W tej książce jest mnóstwo dyskusyjnych spraw i momentów refleksji, gdzie po prostu trzeba się zatrzymać i pomyśleć. Nie warto nastawiać się na wartką akcję i nagłe jej zwroty, bo tego tu nie znajdziemy.
Doceniam Szczygła również za to, że tak pięknie wprowadza nas w świat sztuki i jej ulotności. Zakończenie, w którym mowa o tym, czemu obrazy, meble, czy nawet zwykłe przedmioty mogą mieć na nas tak duży wpływ jest świetnie napisane i lepiej bym tego nie ujęła. To wszystko doskonale się łączyło. Pokazanie całego ciężaru życia i lekkości jakiej nadają mu rzeczy piękne, jak choćby niepozorny obraz skradziony z muzeum. Jedyny pomost łączący Theo z matką, która odeszła. Nic dziwnego, że było to takie ważne. Autorka świetnie wplotła to w historię i pokazała zarówno trudne chwile w życiu bohatera, jak i te momenty, które je rozświetlały.
Szczygieł jest książką, którą z pewnością warto przeczytać. I myślę, że mimo iż nie jest to historia prosta w odbiorze, to jednak czytelnikowi, który dotrze do jej końca zostanie na długo w pamięci.

Szczygieł. Opowieść nie tylko pokaźnych rozmiarów, ale i pokaźnej treści. Bo można by mówić o wielu aspektach, które książka ze sobą niesie, nie tylko tych fabularnych, co i refleksyjnych.
Zacznę jednak od samej fabuły, czyli historii Theo – chłopca, który stracił matkę, a wraz z nią ważną część samego siebie. Wokół tego właśnie krąży cała opowieść. Razem z bohaterem...