Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie dobrobyt czyni nas szczęśliwymi, lecz dobroć i sposób widzenia własnego życia. I jedno, i drugie zawsze zależy od nas samych: człowiek zawsze może być szczęśliwy, jeśli tylko tego zechce, i nikt nie jest w stanie mu przeszkodzić.

To nie dobrobyt czyni nas szczęśliwymi, lecz dobroć i sposób widzenia własnego życia. I jedno, i drugie zawsze zależy od nas samych: człowiek zawsze może być szczęśliwy, jeśli tylko tego zechce, i nikt nie jest w stanie mu przeszkodzić.

Chcesz rozśmieszyć Boga, opowiedz mu o swoich planach

Chcesz rozśmieszyć Boga, opowiedz mu o swoich planach

Jakże porządni i przyzwoici wydajemy się samym sobie, dopóki nie mamy okazji ani powodu, żeby się zachować nieprzyzwoicie! Potrzeba dopiero miłości, żebyśmy mogli czegoś się dowiedzieć o sobie samych.

Jakże porządni i przyzwoici wydajemy się samym sobie, dopóki nie mamy okazji ani powodu, żeby się zachować nieprzyzwoicie! Potrzeba dopiero miłości, żebyśmy mogli czegoś się dowiedzieć o sobie samych.

Cóż może nam powiedzieć pierwsze wrażenie na temat kogokolwiek? Nie więcej niż jeden akord o Beethovenie albo jedno pociągnięcie pędzlem o Botticellim. Ludzie są ze swej natury tak kapryśni, tak skomplikowani, tak uroczo pełni sprzeczności, że zasługują nie tylko na namysł, lecz również na ponowny namysł - oraz na naszą niesłabnącą determinację, byśmy powstrzymali się od wydawania opinii, dopóki nie ujrzymy tych ludzi w każdym możliwym otoczeniu i o każdej możliwej porze.

Cóż może nam powiedzieć pierwsze wrażenie na temat kogokolwiek? Nie więcej niż jeden akord o Beethovenie albo jedno pociągnięcie pędzlem o Botticellim. Ludzie są ze swej natury tak kapryśni, tak skomplikowani, tak uroczo pełni sprzeczności, że zasługują nie tylko na namysł, lecz również na ponowny namysł - oraz na naszą niesłabnącą determinację, byśmy powstrzymali się od wydawa...

.... miłość to absolutny stan istnienia, do którego - przy odrobinie szczęścia - można zyskać dostęp; jako młody mężczyzna uznał, ze jest obiecywanym przez fałszywą religię niebem, na które powinno się patrzeć z pełnym rozbawienia niedowierzaniem, delikatnie znajomą pogardą i pełną zażenowania nostalgią. Teraz, jako już dojrzały mężczyzna, dowiadywał się, że miłość nie jest ani stanem łaski, ani iluzją. Postrzegał ją jako ludzki akt stawania się; zrozumiał, że miłość jest stanem nieustannie odkrywanym i ciągle zmienianym, dzień po dniu, przez wolę, inteligencję oraz serce.

.... miłość to absolutny stan istnienia, do którego - przy odrobinie szczęścia - można zyskać dostęp; jako młody mężczyzna uznał, ze jest obiecywanym przez fałszywą religię niebem, na które powinno się patrzeć z pełnym rozbawienia niedowierzaniem, delikatnie znajomą pogardą i pełną zażenowania nostalgią. Teraz, jako już dojrzały mężczyzna, dowiadywał się, że miłość nie jest ani...

- Ale jak sobie pan radzi z Niemcami? (...) - Eee, co tam, oni chodzą, a ja pracuję (...) - A niczego się pan nie boi? - A czego miałbym się bać? (...) człowiek może umrzeć tylko raz. A jak już umrze trochę wcześniej, to tylko trochę dłużej jest umarły".

- Ale jak sobie pan radzi z Niemcami? (...) - Eee, co tam, oni chodzą, a ja pracuję (...) - A niczego się pan nie boi? - A czego miałbym się bać? (...) człowiek może umrzeć tylko raz. A jak już umrze trochę wcześniej, to tylko trochę dłużej jest umarły".

W hymnach świata idzie się, kroczy, maszeruje, zdobywa i niesie sztandar. W czeskim - prawdopodobnie się leży. No bo co można innego robić w raju?

W hymnach świata idzie się, kroczy, maszeruje, zdobywa i niesie sztandar. W czeskim - prawdopodobnie się leży. No bo co można innego robić w raju?

W dzieciństwie, leżąc na zewnątrz pod rozgwieżdżonym letnim niebem, oglądałem firmament odległych słońc z nadzieją, ciepłem i optymizmem. W miarę jak dorastałem, często zwracałem się ku niebu, szukając w nim otuchy, i znajdowałem pocieszenie w świadomości, jak niewiele znaczę w kontekście bezkresnego i enigmatycznego wszechświata.

W dzieciństwie, leżąc na zewnątrz pod rozgwieżdżonym letnim niebem, oglądałem firmament odległych słońc z nadzieją, ciepłem i optymizmem. W miarę jak dorastałem, często zwracałem się ku niebu, szukając w nim otuchy, i znajdowałem pocieszenie w świadomości, jak niewiele znaczę w kontekście bezkresnego i enigmatycznego wszechświata.