Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ekskluzywna biografia Stev`a Jobsa to druga książka, która poruszyła mnie do łez. Sam Steve Jobs poprosił o napisanie swojej biografi specjalistę - Waltera Isaacson`a, autora biografii takich sław jak: Einstein, Franklin czy Kissinger. Walcząc z nowotworem trzustki, uświadomił sobie, że po jego śmierci wszyscy zaczną o nim pisać, nie znając faktów, nie znając jego osobowości, opierając się na plotkach, dlatego właśnie chciał, aby jego życie opisał ktoś, kto je pozna krok po kroku.
Jobs przedstawiony jest w sposób dość krytyczny. Pokazanych jest mnóstwo Jego wad, co osobiście ucieszyło Jobs`a, bo wiedział, że u czytelników taki opis wzbudzi zaufanie i książka nie zostanie odebrana, jako jedna z tych, które tworzone są „na zamówienie”.
Dla zespołu swoich pracowników był bezwzględny, arogancki, opryskliwy, miał potrzebę ciągłej kontroli nad wszystkim i nad wszystkimi. O swoich współpracownikach mówił: „Bardzo łatwo jest, w miarę rozrastania się zespołu, przymknąć oko na kilku graczy klasy B, a oni potem przyciągają następnych graczy typu B zanim się obejrzysz będziesz miał nawet paru z C. Doświadczenie z Mecintoshem, nauczyło mnie, że gracze A lubią pracować tylko z innymi graczami A, co oznacza, że nie można tolerować graczy B”. Potrzebował profesjonalistów
i perfekcjonistów. Stawiał sobie za cel, aby tworzyć produkt nie taki, który zaspokoi potrzeby konsumentów, lecz taki, który te potrzeby wyprzedzi. Dbał o detale. Nie tolerował czegoś co jest dobre czy bardzo dobre. Musiało być perfekcyjne. O sobie mówił: „Jeździłem do fabryki, zakładałem białą rękawiczkę i sprawdzałem, czy jest kurz. Był wszędzie – na maszynach, na półkach, na podłodze. Poleciłem więc Debi, żeby kazała to posprzątać. Mówiłem, że z podłogi fabryki ma się dać jeść.(...) Jeśli nie mieliśmy dość dyscypliny, żeby utrzymać tam idealną czystość, to nie mieliśmy też dość dyscypliny, żeby utrzymać wszystkie te maszyny na chodzie.” Wyznawał zasadę, że zaniedbanie jest formą maltretowania.
Tworząc produkt, dążył do tego, aby dało się go obsługiwać intuicyjnie. Upraszczał wszystko, mówiąc, iż „prostota to szczyt wyrafinowania”.
Zawsze miał przed sobą jakiś cel. Nawet w obliczu śmierci wyznawał zasadę, iż najlepszą metodą przewidywania przyszłości jest tworzenie jej. Nie chciał planować przyszłości na najbliższy rok czy dwa. Wiedział, że to błędne koło. Założył sobie, iż zobaczy jak Jego syn Reed kończy liceum. I tak też się stało.
Potrafił stawiać czoła własnym myślom, co niewielu ludziom się udaje. Jego przemyślenia na temat starzenia się i stawiania czoła przyszłości brzmiały: „Myśli człowieka budują w jego umyśle konstrukcje podobne do rusztowań. Tak naprawdę to wytrawione wzory chemiczne.
W większości przypadków ludzie grzęzną w tych tworach , niczym igła gramofonu w bruzdach płyty,
i nigdy się z nich nie wydostają”. On sam potrafił do samego końca walczyć z chorobą, stawiając sobie cele, planować, żyć...Zmagając się z chorobą nowotworową, mówił, iż kiedy czuje się naprawdę źle, zanurza się w bólu, a wtedy on znika. Wiadomość o tym, iż rak się rozprzestrzenił nie obudziła w nim potrzeby biernego czekania na śmierć. Mówił: „Pamięć o tym, że wkrótce umrę stanowi dla mnie najważniejszą pomoc przy dokonywaniu poważnych życiowych wyborów. Ponieważ prawie wszystko – oczekiwania, cała duma i cały strach przed wstydem lub porażką – wszystkie te rzeczy bledną w obliczu śmierci, pozostawiając tylko to, co naprawdę ważne. Pamięć
o tym, że umrzesz, to najlepszy znany mi sposób na uniknięcie pułapki myślenia, że masz cokolwiek do stracenia. Jesteś już całkiem nagi. Nie ma zatem żadnego powodu, by nie podążać za głosem serca.”
Steve był geniuszem. Perfekcjonistą i pasjonatem. Miał zapał, którego w dzisiejszych czasach ludziom brakuje. Nie dbał o opinię innych. Wiedział, że o to czego pragnie, musi walczyć
i dążyć „po trupach”, dlatego zadawanie innym cierpienia nie stanowiło dla niego problemu. Kiedy za młodu odżywiał się według swoich diet, chadzał boso i ludzie zarzucali mu, iż nieprzyjemnie pachnie, potrafił to ignorować, idąc ku temu, w co wierzył. Był energiczny. Przez całe swoje życie starał się ewaluować. Żył w myśl tego, co śpiewał Jego największy idol Bob Dylan: „Jeśli nie poświęcasz czasu na rodzenie się, czas zajmuje ci umieranie”.
Podobała mu się postawa Walta Disneya, który powiedział, iż dokonywanie rzeczy niemożliwych to niezła zabawa. On sam tworzył genialne produkty dla samego faktu ich istnienia. Nie zaś dla pieniędzy.
Steve zdawał sobie sprawę z faktu, że nie jest łatwo z nim żyć. Zmagał się z faktem, iż jako dziecko został porzucony. Charakteryzowała go dziecięca ekscytacja do pewnych spraw. Jednak zwykle nie trwała ona długo,a jedynym sposobem na osiągnięcie przez Stev`a katharsis było zadanie komuś cierpienia. Krytykował wielokrotnie swoich współpracowników, lecz każdy z nich zapytany o odbiór krytyki Jobsa odpowiada, iż bez niej nie zaszedłby tak daleko. Zatem jego cierpkie słowa przynosiły ludziom motywację do działania i powodowały, iż dochodzili dalej, niż zamierzali.
Pokazanie wad Steva Jobsa powoduje, iż czytelnik odbiera Jego biografię, jako wiarygodną i rzeczywistą. Mimo iż minusy Jego osobowości są eksponowane w każdym rozdziale, tak naprawdę to one powodują, iż tego człowieka kocha się za osobowość, indywidualność, prawdziwość. Wszystko to, co można by traktować jako Jego zarzut, w rzeczywistości jest Jego zaletą. Ostatni wywiad ze Stevem dotyczący tego, w co wierzy, jest kwintesencją wszystkiego, co robił w życiu. „...Dlatego bardzo chciałbym wierzyć, że coś pozostaje, że nasza świadomość nie umiera. (…) Z drugiej strony jednak może to działa jak prosty przełącznik – pstryk i cię nie ma. (…) Może właśnie dlatego nigdy nie chciałem umieszczać wyłączników w urządzeniach Apple.”

Ekskluzywna biografia Stev`a Jobsa to druga książka, która poruszyła mnie do łez. Sam Steve Jobs poprosił o napisanie swojej biografi specjalistę - Waltera Isaacson`a, autora biografii takich sław jak: Einstein, Franklin czy Kissinger. Walcząc z nowotworem trzustki, uświadomił sobie, że po jego śmierci wszyscy zaczną o nim pisać, nie znając faktów, nie znając jego...

Dan Brown to niewątpliwie jeden z moich ulubionych autorów literackich. Po przeczytaniu Kodu Leonarda da Vinci, nie sądziłam, że jest jeszcze w stanie czymś mnie zaskoczyć. Anioły i Demony to kolejna powieść mająca na celu przedstawienie poglądów autora, dotyczących nauki i religii. Brown próbuje odpowiedzieć na pytanie czy nauka i religia mogą obrać wspólną drogę? Czy istnieje możliwość zjednoczenia potęgi nauki i niereformowalności doktryn katolickich? Wielokrotnie poruszany jest tu temat buddyzmu. Poruszył mnie cytat Buddy:„Każdy z nas jest Bogiem. Każdy z nas wie wszystko. Musimy tylko otworzyć swoje umysły , żeby usłyszeć swoją własną mądrość”. Brown usiłuje odpowiedzieć na pytanie czym jest wiara w Boga? Czy rzeczywiście jest siłą napędową, pozwalającą zmierzać się z przeciwnościami losu i trudami życia codziennego, dającą nadzieję, że życie zmierza do czegoś głębszego? A może wiara w Boga to tylko ludzki wymysł, aby przeżyć nasz ziemski czas w nadziei, że życie nie toczy się bez sensu, że do czegoś zmierzamy...
Akcja powieści rozpoczyna się od znalezienia ciała Leonarda Vetry, fizyka pracującego w CERN. Robert Langdon zostaje wezwany na miejsce zbrodni, aby zidentyfikować symbol wypalony na jego ciele. Stwierdza, iż jest to symbol bractwa iluminatów, walczących z Kościołem, którzy najwidoczniej przetrwali w ukryciu do dzisiejszych czasów i w chwili obecnej szykują się do odwetu. Córka Leonarda Vectry, która wraz z ojcem stworzyła próbkę antymaterii, czuje się w obowiązku odnaleźć mordercę ojca i zarazem zapobiec wysadzeniu Watykanu. Wspólnie z Langdonem wyrusza do Rzymu, gdzie poszukują czterech uprowadzonych kardynałów, będących faworytami konklawe. Akcja powieści toczy się przez niecałą dobę, przez co jedno wydarzenie goni drugie i stopniowo buduje napięcie. Genialne opisy rzeczywistych miejsc znajdujących się w stolicy Apostolskiej mogą służyć za przewodnik po Rzymie.
Książka Anioły i Demony do samego końca trzyma w napięciu i zaskakuje. Dan Brown jest dla mnie mistrzem intryg, zagadek i zwrotów akcji. Bogate słownictwo i pisarskie umiejętności przyczyniły się do kunsztu całości. Z pewnością sięgnę po jego kolejne dzieła: „Zaginiony symbol” oraz „Inferno”.

Dan Brown to niewątpliwie jeden z moich ulubionych autorów literackich. Po przeczytaniu Kodu Leonarda da Vinci, nie sądziłam, że jest jeszcze w stanie czymś mnie zaskoczyć. Anioły i Demony to kolejna powieść mająca na celu przedstawienie poglądów autora, dotyczących nauki i religii. Brown próbuje odpowiedzieć na pytanie czy nauka i religia mogą obrać wspólną drogę? Czy...