Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ukrtye Imperium” to zwieńczenie historii zapoczątkowanej eventem „Wojny łowców nagród” i kontynuowanej w „Szkarłatnych rządach”, dlatego też znajomość poprzednich tomów jest zdecydowanie wskazana, a nawet wręcz konieczna.

Lady Qi’ra to postać nader intrygująca. Mieliśmy ją okazję poznać po raz pierwszy w filmie „Han Solo: Gwiezdne wojny – historie”. Bardzo cieszy mnie, że Charles Soule tak dobrze wykorzystuje świat stworzony, w którym umieścił swoją opowieść. Dla osoby znającej dobrze całe gwiezdnowojenne uniwersum filmowo-serialowo-książkowo-komiksowe będzie w tej opowieści dużo smaczków do wyłapania (nawet są nawiązania do pierwszej fazy Wielkiej Republiki). Dla przeciętnego sympatyka pozostaje sama historia. A ta też jest moim zdaniem bardzo dobra.

Nie trzeba być ekspertem, żeby wiedzieć, że plan Qi’ry pozbycia się Palpatine’a i jego prawej ręki był skazany na porażkę (wiemy o tym z filmów). Mimo to scenarzyście udało się upleść całkiem przyjemną sieć wątków i zwrotów akcji. Przyznam się, że w pewnym momencie miałem takie: „Co? Bez sensu. I już?”. Po czym historia poszła w taką stronę, której totalnie się nie spodziewałem – super. Sama Qi’ra okazała się wytrawną strateżką, która – niczym galaktycznej sławy szachistka – dla realizacji swojego celu jest w stanie poświęcić nie tylko rzesze pionów, ale też i kilka kluczowych figur. Nie miałbym nic przeciwko, gdyby jakiś dobry scenarzysta sprawił, że Emilia Clarke wróci do swojej filmowej roli i zobaczymy ją w dobrej produkcji filmowej, która odda jej co należne.

Ukrtye Imperium” to zwieńczenie historii zapoczątkowanej eventem „Wojny łowców nagród” i kontynuowanej w „Szkarłatnych rządach”, dlatego też znajomość poprzednich tomów jest zdecydowanie wskazana, a nawet wręcz konieczna.

Lady Qi’ra to postać nader intrygująca. Mieliśmy ją okazję poznać po raz pierwszy w filmie „Han Solo: Gwiezdne wojny – historie”. Bardzo cieszy mnie, że...

„Batman. Dziedzictwo” jest kontynuacją historii z „Batman. Epidemia”, w której wirus zagraża życiu ludzi w Gotham i poza nim. Batman i jego sojusznicy muszą znaleźć antidotum, zanim będzie za późno. Jednak na ich drodze staje tajemniczy przeciwnik, który ma własne plany.

Komiks jest pełen dynamicznej akcji, dość interesujących zagadek, lekkiego humoru, bogatej galerii postaci zdawałoby się pobocznych, ale które tak naprawdę wiodą prym w tym konkretnym tomie. Mocnym aspektem jest zdecydowanie warstwa graficzna przede wszystkim dzięki temu, że mamy kilku głównych rysowników, co sprawia, że lekka mieszanka stylów przeciwdziała znużeniu podczas lektury.

Niejednokrotnie w czasie czytania miałem skojarzenia z dobrym kinem przygodowym w stylu Indiany Jonesa. Da się jednak znaleźć opinie tych, którzy krytykują tę historię za brak napięcia i realizmu w przedstawieniu zagrożenia wirusem – i ja się z tym zgodzę. Dorzuciłbym jeszcze, jak dla mnie, strasznie pospieszne i dosyć banalne zakończenie głównego wątku. Zabrakło mi takiej mocnej, satysfakcjonującej kropki.

Ogólnie jest to udana kontynuacja poprzedniego tomu, ale też i historii przedstawionej w sadze Knightfall, oraz godny przedstawiciel uniwersum DC.

„Batman. Dziedzictwo” jest kontynuacją historii z „Batman. Epidemia”, w której wirus zagraża życiu ludzi w Gotham i poza nim. Batman i jego sojusznicy muszą znaleźć antidotum, zanim będzie za późno. Jednak na ich drodze staje tajemniczy przeciwnik, który ma własne plany.

Komiks jest pełen dynamicznej akcji, dość interesujących zagadek, lekkiego humoru, bogatej galerii...

Przebudzenie – ostatni sen Morfeusza

Jestem wielkim fanem cyklu „Sandman” Neila Gaimana, który uważam za jedną z najlepszych i najbardziej oryginalnych serii komiksowych jakie dane mi było przeczytać. Dlatego z wielką niecierpliwością sięgnąłem po dziesiąty tom, zatytułowany „Przebudzenie”, który jest zarazem ostatnim rozdziałem tej niezwykłej opowieści.

Jest to tom, który zamyka historię Morfeusza, boga snów, który przez dziewięć poprzednich tomów przeżywał wiele przygód, miłości, strat i zmian. Towarzyszymy mu w jego pożegnaniu, w którym bierze udział jego rodzina, przyjaciele i ukochani, a także obserwujemy poczynania jego następcy, Daniela, który przejmuje rolę Snu z Nieskończonych. Tom składa się z kilku epilogów, które ukazują losy różnych postaci związanych z Morfeuszem, takich jak Szekspir, Hob Gadling, Lyta Hall czy Matthew.

Co mogę powiedzieć o tym tomie? Jest to opowieść godnie zwieńczająca wybitną sagę komiksową, która zrewolucjonizowała gatunek i zyskała uznanie czytelników na całym świecie. Gaiman pokazuje swoją niezrównaną wyobraźnię, styl, humor, głębię i emocjonalność, tworząc niezapomniane sceny i dialogi, które poruszają, bawią, zadziwiają i wzruszają. Cudownie było obserwować niebywałą mieszankę mitologii greckiej, nordyckiej i chrześcijańskiej. Rysunki i kolorystyka również są na najwyższym poziomie, tworząc niepowtarzalny klimat i atmosferę snu.

„Przebudzenie” to tom, który nie tylko podsumowuje i kończy historię Morfeusza, ale także rzuca nowe światło na kluczowe wydarzenia z poprzednich tomów, ujawniając wiele ukrytych więzi między światami i istotami. To także tom, który sprawił, że poczułem smutek i nostalgię po zakończeniu serii, ale coś mi się wydaje, że za czas jakiś wrócę do niej, by doświadczyć jej spojrzeniem bogatszym o doświadczenie całości.

Przebudzenie – ostatni sen Morfeusza

Jestem wielkim fanem cyklu „Sandman” Neila Gaimana, który uważam za jedną z najlepszych i najbardziej oryginalnych serii komiksowych jakie dane mi było przeczytać. Dlatego z wielką niecierpliwością sięgnąłem po dziesiąty tom, zatytułowany „Przebudzenie”, który jest zarazem ostatnim rozdziałem tej niezwykłej opowieści.

Jest to tom,...