Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Backman ma niesamowitą umiejętność osadzania tak wielu emocji, mądrości i piękna, w tak proste, nieskomplikowane historie, przeplatane humorem, który totalnie kupuje.

Tym samym, cała książka była dla mnie emocjonalnym rollercoasterem. Na jeden stronie się śmiałam, a na kolejnej płakałam. A zakończenie? Zakończenie zostawiło mnie totalnie rozsypaną, bo z jednej strony złamało mi serce, a z drugiej na bieżąco je sklejało.

Ove jest wspaniałą historią o sile miłości, przyjaźni, o tym, że za każdym człowiekiem stoi historia, a ta bywa niezwykle bolesna i piękna jednocześnie i trzeba o tym pamiętać oraz rozumieć, bo nikt nie rodzi się zgorzkniały.

Backman jest dla mnie tegorocznym odkryciem, dołącza do grona ulubionych autorów, a każdą jego książkę biorę w ciemno i o nic nie pytam.

Backman ma niesamowitą umiejętność osadzania tak wielu emocji, mądrości i piękna, w tak proste, nieskomplikowane historie, przeplatane humorem, który totalnie kupuje.

Tym samym, cała książka była dla mnie emocjonalnym rollercoasterem. Na jeden stronie się śmiałam, a na kolejnej płakałam....

Rozwiń

Zwiń

Wielki Gatsby, czyli książka uznana za jedną z najważniejszych w XX wieku. Czy słusznie?

Moim zdaniem tak. Z całą pewnością dziś jej tematyka i fabuła nikogo nie zaskoczy, stąd też niezrozumienie niektórych wobec jej fenomenu, ale patrząc na lata wstecz była głosem wielu zagubionych po 1 wojnie światowej Amerykanów i myślę, że warto to docenić.

I choć napisana dawno, to pod przykrywką prostej historii o bogatym człowieku, kryje się uniwersalna prawda niezależna od miejsca i czasu o wszystkich ludziach.

Wisienką na torcie jest piękny językiem co zawsze mnie urzeka w klasykach literatury, a w połączeniu z lekkim piórem autora sprawiło, że była to swoista uczta dla ducha!

Wielki Gatsby, czyli książka uznana za jedną z najważniejszych w XX wieku. Czy słusznie?

Moim zdaniem tak. Z całą pewnością dziś jej tematyka i fabuła nikogo nie zaskoczy, stąd też niezrozumienie niektórych wobec jej fenomenu, ale patrząc na lata wstecz była głosem wielu zagubionych po 1...

Rozwiń

Zwiń

Poznajemy Henry’ego, którego życie nie rozpieszcza. Mama porzuciła własne marzenia i teraz ledwo wiąże koniec z końcem. Babcia ma Alzheimera, z bratem nie żyje w dobrych stosunkach, w szkole jest prz€śl@dowany, a na dodatek jego chłopak rok temu popełnił s@m0bóstw0.
Może być gorzej? Ano może, bo od lat porywają go kosmici, którzy pewnego dnia dają mu możliwość uratowania świata poprzez wciśnięcie jednego guzika, bo ten ma się skończyć za 144 dni.

Skoro życie tak daje w kość to po co ten guzik wciskać, prawda?

Nic tylko pył to słodko gorzka historia, która pod płaszczem momentami zabawnej młodzieżówki skrywa naprawdę potężną dawkę emocji. Zwłaszcza, że porusza tematy, które nie są obce tak wielu nastolatkom co jest naprawdę przykra. Momentami czytało mi się ją ciężko, bo żaden „Henry” nie zasługuje na to wszystko czego doświadczał ten książkowy.

Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że to jedna z bardziej wartościowych książek młodzieżowych jakie czytałam. Skłania do przemyśleń, wzrusza, a sama fabuła musicie przyznać brzmi intrygująco!

Poznajemy Henry’ego, którego życie nie rozpieszcza. Mama porzuciła własne marzenia i teraz ledwo wiąże koniec z końcem. Babcia ma Alzheimera, z bratem nie żyje w dobrych stosunkach, w szkole jest prz€śl@dowany, a na dodatek jego chłopak rok temu popełnił s@m0bóstw0.
Może być gorzej? Ano m...

Rozwiń

Zwiń

Po raz kolejny sięgając po literaturę azjatycką nie zawiodłam się, bo mimo że stron miała niewiele to emocji, których mi dostarczyła… nie brakowało. I były to bardzo trudne emocje, które musiałam przepracowywać jeszcze trochę po skończonej lekturze, aby móc o niej opowiedzieć.

To, czego doświadczał w szkole za sprawą innych uczniów główny bohater i dziewczyna, która z czasem stała się jego jedyną przyjaciółką jest niewyobrażalne i niepojęte. Czyste okruci€ństwo, przez które niejednokrotnie czułam ucisk w gardle.

Niezwykle trudna i poruszająca książka, która na długo nie da o sobie zapomnieć. I nie przesadzę jeśli powiem, że powinna być ona lekturą szkolną, bo tematyka którą porusza jest wciąż niestety powszechna we wszystkich placówkach oświatowych na świecie. I choć może szokować ze względu na obrazowość aktów prz€mocy to jednocześnie zmusza do refleksji i otwiera oczy na problematykę znęc@ania się.

Po raz kolejny sięgając po literaturę azjatycką nie zawiodłam się, bo mimo że stron miała niewiele to emocji, których mi dostarczyła… nie brakowało. I były to bardzo trudne emocje, które musiałam przepracowywać jeszcze trochę po skończonej lekturze, aby móc o niej opowiedzieć.

To, czego ...

Rozwiń

Zwiń

Mówi się, że prawdziwa miłość jest jedna i zdarza się tylko raz w życiu. Ale co jeśli te życie potoczy się tak, że po stracie pierwszej odkrywasz, że możesz jeszcze pokochać kogoś równie mocno?

To nie jedyne ciężkie pytanie, bo drugim jest.. Co jeśli okaże się, że otwierasz swoje serce, na nowo budujesz swoje życie, do którego nagle powraca osoba, której jako pierwszej oddałxś wszystko?

Wiecie, że ja nie jestem typowym czytelnikiem romansów, więc można by powiedzieć, że ta książka jest strzałem w kolano. Ale moi drodzy, TJ Reid ma niezwykłą umiejętność czarowania mnie swoim piórem, niezależnie od historii, którą będzie chciała opowiedzieć. Tak też było i w tym wypadku.

Przeczytałam ją w dwa wieczory i wierzcie mi, że to były bardzo stresujące dwa wieczory. Mocno zaangażowałam się w historię głównej bohaterki, w jej dylematy, wybory i przeżywałam z nią to wszystko.

Liczyłam, że zakończenie będzie wyglądać tak, jak okazało się że wygląda i to mnie bardzo satysfakcjonuje, bo nie wdając się w szczegóły coby nie zdradzić wam za dużo fabuły, kibicowałam Samowi od początku.

Cóż mogę rzec, czytajcie (zwłaszcza jeśli jesteście fanami filmu Cast away poza światem 👀)! To naprawdę ciepła, prawdziwa, wzruszająca historia.

Mówi się, że prawdziwa miłość jest jedna i zdarza się tylko raz w życiu. Ale co jeśli te życie potoczy się tak, że po stracie pierwszej odkrywasz, że możesz jeszcze pokochać kogoś równie mocno?

To nie jedyne ciężkie pytanie, bo drugim jest.. Co jeśli okaże się, że otwierasz swoje serce, ...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka już długo czekała na swoją kolej, zbyt długo.
Nie wiem czy określiłabym ją jako przyjemną, bo była trudna w każdym znaczeniu tego słowa. Począwszy od języka, który był surowy, realistyczny, slangowy, prosto z robotniczego środowiska Glasgow, w którym nie brakuje prz€mocy. Tutaj ogromne brawa dla tłumacza, bo z całą pewnością nie był to lekki kawałek chleba.

Tytułowy Mungo jest protestantem. Między nim, a Jamesem będącym katolikiem, rodzi się z czasem coś więcej niż przyjaźń. Coś, co nigdy nie powinno mieć miejsca. Coś, za co każdy z nich boleśnie może zapłacić jeśli ktoś się dowie, nawet swoim życiem.

Relacja chłopaków nie przysłania wielu innych aspektów tej książki, bo ta nawiązuje także do problemu dorastania w zmaskulinizowanym społeczeństwie, gdzie „bycie mężczyzną” znaczy coś zupełnie innego.

Bardzo się zaangażowałam w nią emocjonalnie, nawet trochę za bardzo, bo momentami czytanie tej książki po prostu bolało. Mimo to uważam, że jest naprawdę dobra. Niech nie zwiedzie was okładka, bo tematy podjęte w tej książce sięgają o wiele dalej aniżeli sama relacja Munga i James’a.

Będę do niej wracać myślami.

Ta książka już długo czekała na swoją kolej, zbyt długo.
Nie wiem czy określiłabym ją jako przyjemną, bo była trudna w każdym znaczeniu tego słowa. Począwszy od języka, który był surowy, realistyczny, slangowy, prosto z robotniczego środowiska Glasgow, w którym nie brakuje prz€mocy. Tutaj...

Rozwiń

Zwiń

GoF jest 5 tomem serii Legacy of Gods, której ja nie czytałam, a mimo to nie miałam problemu z odnalezieniem się w fabule. Problemem nie okazał się także język, gdyż czytałam po angielsku. Pierwszy raz od dawna.

Nikolai Sokolov to typowy huligan i łobuz z mafijnymi koneksjami. Brandon King pochodzi z dobrze usytuowanej rodziny, spokojny, artysta, tzw. golden boy, który myślał że bycie dostrzeżonym przez Nikolaia to najgorszy koszmar. Błąd. Bycie obiektem pragnienia Nikolaia jest dużo gorsze.

Ta książka przerosła moje najśmielsze oczekiwania. Zaciekawiła fabułą i bohaterami, złamała mnie nie raz czy dwa, a wielokrotnie, bo choć wydaje się, że to zwykły romans mlm to nic bardziej mylnego! Porusza bardzo, bardzo ważne i trudne tematy.

Później skleiła moje zbolałe serce i ostatecznie wzruszyła, czego efektem był litr wylanych łez.

Przeżywałam ją całą sobą. Czytałam z zapartym tchem, a gdy tylko ją skończyłam, zaczęłam ponownie, tym razem zaznaczając każdy ważny fragment.
To chyba najlepsza recenzja jaka istnieje dla książki.

Poziom 🌶️ był on point i było to tak dobre.. tak cholernie dobre! 🥵

Powiedzieć, że uwielbiam tę książkę to jak nic nie powiedzieć. Ja ją KOCHAM.

GoF jest 5 tomem serii Legacy of Gods, której ja nie czytałam, a mimo to nie miałam problemu z odnalezieniem się w fabule. Problemem nie okazał się także język, gdyż czytałam po angielsku. Pierwszy raz od dawna.

Nikolai Sokolov to typowy huligan i łobuz z mafijnymi koneksjami. Brandon Ki...

Rozwiń

Zwiń

Jamie wciąż nie potrafi zrozumieć jak doszło do tego, że 4 lata temu stracił kontakt ze swoim najlepszym przyjacielem Wesem, z którym się znają odkąd skończyli 13 lat. Teoretycznie. Może chodziło o zwykłą głupotę, której poddali się będąc lekko wstawieni tamtej nocy na obozie hokejowym, na który co rok jeździli?

Szansa na uzyskanie odpowiedzi przyjdzie wraz z meczem w mistrzostwach uniwersyteckich, w których ich drużyny biorą udział, a który będzie początkiem ich przerwanej historii.

Jest to jedna z tych książek, przy których zaśmiejesz się, dzięki bohaterom, którzy idealnie się uzupełniają i są świetnie wykreowani. Zasmucisz się, bo podejmuje tematy h0m0fobii, braku wspierających rodziców, wykluczenia.
Wzruszysz się, kiedy wraz z Wesem odkryjesz, że rodzina nie zawsze jest związana z krwią i jest bliżej niż sądzisz.
Otworzysz szerzej oczy i zarumienisz się, bo nie brak w niej otwartości i śmiałego s€ksu.

Kocham chłopaków, a poznanie ich historii było ogromną przyjemnością. Kawałek mojego serca zostawiam Jamie’mu i Wes’owi.

Jamie wciąż nie potrafi zrozumieć jak doszło do tego, że 4 lata temu stracił kontakt ze swoim najlepszym przyjacielem Wesem, z którym się znają odkąd skończyli 13 lat. Teoretycznie. Może chodziło o zwykłą głupotę, której poddali się będąc lekko wstawieni tamtej nocy na obozie hokejowym, na...

Rozwiń

Zwiń

Książka zachwalana przez tak wielu, że i ja się na nią skusiłam. Moje oczekiwania? Gdzieś w kosmosie, serio. Myślałam, że wskoczy do topki tego roku i w sumie się nie myliłam, bo będzie to topka rozczarowań.

Zacznijmy od tego, że jest to najbardziej schematyczna i przewidywalna książka, jaką przyszło mi czytać od dawna. Bohaterowie niczym się nie wyróżniający, kopiuj wklej z wielu wcześniejszych już powieści. Mamy tu małą, drobną dziewczynę, która okazuje się być badassem największym ze wszystkich i zgarnia wszystko, o czym każdy szkolący się całe życie marzy. Mamy podejrzanego przyjaciela z dzieciństwa, który aż krzyczy „hej, to ja jestem czarnym charakterem!” oraz oczywiście bożyszcze ociekające sek$@pilem, bad boy, który okazuje się zbawicielem. I teraz powiedzcie mi proszę… gdzieś już to czytaliście, prawda? Moja przyjaciółka która to czytała mi świadkiem, że w zasadzie całą fabułę znałam już po 5 rozdziale, co zasmuciło mnie jeszcze bardziej, bo fantastyka to jest gatunek, od którego ja oczekuję niezwykłych emocji, niesamowitego świata, który tutaj zginął w opisach przystojnych i dobrze zbudowanych facetów, nieprzewidywalnych i charyzmatycznych bohaterów, którzy byli miałcy i nijacy.

To jest moja druga książka tej autorki i moim zdaniem, ona zupełnie nie umie w budowanie płynnej fabuły. W przypadku Skrzydeł jest albo akcja, która rozkręca się dopiero na jakichś ostatnich 100 stronach, albo romans i do tego kiepski. Klejnotem koronnym mojego zażenowania było nazwanie ł€chtaczki „nabrzmiałym, unerwionym pączkiem” - kurtyna.

Podsumowując: miało być niesamowicie, wyszło w najlepszym przypadku średnio.

Książka zachwalana przez tak wielu, że i ja się na nią skusiłam. Moje oczekiwania? Gdzieś w kosmosie, serio. Myślałam, że wskoczy do topki tego roku i w sumie się nie myliłam, bo będzie to topka rozczarowań.

Zacznijmy od tego, że jest to najbardziej schematyczna i przewidywalna książka, ...

Rozwiń

Zwiń