Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak wiele wiecie o pierwszych Piastach? Pewnie niewiele bo i źródeł historycznych traktujących o okresie czasu, w którym władali jest jak na lekarstwo. Daniel Komorowski wziął na siebie nie lada wyzwanie pisząc książkę Mieszko. Wyjście z cienia. Historia rozpoczyna się od ślubu Czcibora i Lutosławy. Czcibor to jeden z synów kniazia Siemomysła, a ślub miał umocnić władzę Piastów na okolicznych ziemiach. Nagła i niespodziewana śmierć kniazia zmieniła jednak wszystko. Przed śmiercią zdradził swoim synom Czciborowi i Prokujowi, że jego ostatnią wolą jest, aby władzę po nim przejął jego najstarszy syn Mieszko, który został przed laty wygnany. Decyzja kniazia wstrząsnęła nie tylko synami Siemomysła, ale i mieszkańcami księstwa. Po namyśle Czcibor i Prokuj postanowili wypełnić wolę zmarłego ojca. Prokuj wyruszył na poszukiwania najstarszego z braci, a Czcibor został na miejscu, aby tłumić liczne niepokoje, jakimi wstrząsane było księstwo. Prokujowi po wielu trudach udało się odnaleźć Mieszka, który od lat żył pod innym imieniem. Był człowiekiem zupełnie innym niż go sobie wyobrażałam. Jak przyjął informację o ostatniej woli Siemomysła? Dowiecie się tego z kart najnowszej książki Daniela Komorowskiego. Przyznam szczerze, że nie była to dla mnie łatwa lektura. Przede wszystkim język, jakim jest napisana nastręczał mi wielu trudności i sprawił, że trudno było mi się wgryźć w tę historię. Mnogość bitew, wątków i bohaterów również nie sprzyjała. Z czasem jednak wszystko ułożyło się w spójną całość, a zakończenie stanowi istny majstersztyk. Nie mogę doczekać się kolejnych perypetii pierwszych Piastów opisanych przez Daniela.

Jak wiele wiecie o pierwszych Piastach? Pewnie niewiele bo i źródeł historycznych traktujących o okresie czasu, w którym władali jest jak na lekarstwo. Daniel Komorowski wziął na siebie nie lada wyzwanie pisząc książkę Mieszko. Wyjście z cienia. Historia rozpoczyna się od ślubu Czcibora i...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie historie szpiegowskie? Ja zbyt mało miałam z nimi do czynienia żeby mieć wyrobione zdanie na ich temat. Na pewno nie przekonują mnie filmy w stylu Jamesa Bonda. A jak było z najnowszą powieścią Piotra Gajdzińskiego zatytułowaną Fabryka Szpiegów? Przede wszystkim autor stworzył niesamowity klimat pełen tajemnic, kłamstw i powiązań. Tu nic nie jest takie jakie się wydaje. Prawda miesza się z fikcją, a historia z teraźniejszością. Po raz kolejny czytelnicy mają okazję spotkać się z Rafałem Terleckim znanym z jednej z poprzednich książek autora - Sierocińca Janczarów. Dziennikarz po raz kolejny wraca do rodzinnego Wolsztyna, w którym przeprowadza dziennikarskie śledztwo. Tym razem jest ono związane z istnieniem swego rodzaju szkoły mającej przygotować przyszłych agentów do wtopienia się w realia życia na terytoriach innych państw. Miała ona powstać pod koniec drugiej wojny światowej i funkcjonować w jednym z pałaców niedaleko rodzinnej miejscowości Terleckiego. Czy dziennikarzowi uda się ustalić co stało się ze szpiegami, którzy zostali wykształceni w specjalnej jednostce? Odpowiedzi znajdziecie na kartach Fabryki Szpiegów. Jest to powieść wielowątkowa, a jej bohaterowie nie są sztampowi. Dzieje się tu bardzo dużo przez co początkowo ciężko wygryźć się w historię, ale z czasem wszystko nabiera spójności. Piotr Gajdziński zastosował bardzo lubiany przede mnie zabieg prowadzenia narracji w dwóch liniach czasowych. Fantastycznie spędziłam czas z książką. Myślę, że to jest must read dla osób, które podobnie jak ja interesują się historią, ale też bieżącymi wydarzeniami na arenie politycznej, do których autor często nawiązuje. Polecam.

Lubicie historie szpiegowskie? Ja zbyt mało miałam z nimi do czynienia żeby mieć wyrobione zdanie na ich temat. Na pewno nie przekonują mnie filmy w stylu Jamesa Bonda. A jak było z najnowszą powieścią Piotra Gajdzińskiego zatytułowaną Fabryka Szpiegów? Przede wszystkim autor stworzył nies...

Rozwiń

Zwiń

Czy zdarza Wam się, że tytuł książki wywołuje w Was mieszane uczucia?Zawsze kiedy słyszę o złych cechach dziecka zastanawiam się czy rzeczywiście problem tkwi w dziecku czy raczej w jego otoczeniu. Motyw dziecka ze skłonnościami do czynienia zła nie jest często spotykany w literaturze. Tym bardziej z zaciekawieniem przystąpiłam do lektury najnowszej książki Camilli Way zatytułowanej Złe dziecko. Mamy tu przedstawioną historię Hannah i jej rodziców. Wydarzenia oglądamy z dwóch perspektyw czasowych - Teraz i Wtedy. Hannah już jako trzylatka pokazała swoje socjopatyczne zapędy. Z czasem było tylko gorzej. Dziewczynka, co zdaje się być nie do pomyślenia, jest spełnieniem najczarniejszych snów swoich rodziców. Mimo, że była bardzo chcianym i wyczekiwanym dzieckiem. Beth i Doug mogą się tylko bezradnie przyglądać postępkom swojej córki, które z biegiem lat stają się coraz bardziej porażające. Dziewczynka jednak zna sekret swoich rodziców, co czyni ją bezkarną. Najbardziej przeraziła mnie chłodna kalkulacja dziewczynki, która doskonale rozumiała, że musi nauczyć się postępować w taki sposób, który będzie społecznie akceptowalny. To co dla znaczącej większości ludzi jest naturalne Hannah musiała w sobie wyćwiczyć. Zrobiło to na mnie olbrzymie wrażenie. Zwłaszcza, że Hannah robiła to tylko po to, aby w przyszłości móc czynić więcej zła. Postępowanie w taki, ani nie inny sposób sprawiało jej nie lada przyjemność. Więcej nie zdradzę, żeby nie psuć osobom, które jeszcze książki nie czytały frajdy z lektury. Złe dziecko to powieść, która wzbudziła we mnie skrajne emocje i wywołała niemały dysonans poznawczy. Książkę pochłonęłam szybko bo nie sposób było się od niej oderwać. Mrok wyziera niemal z każdej sceny tej niebanalnej historii. Książka zupełnie inna niż większość pozycji dostępnych na rynku. Mrożąca krew w żyłach lektura, z którą każdy miłośnik mrocznych historii spędzi miło czas.

Czy zdarza Wam się, że tytuł książki wywołuje w Was mieszane uczucia?Zawsze kiedy słyszę o złych cechach dziecka zastanawiam się czy rzeczywiście problem tkwi w dziecku czy raczej w jego otoczeniu. Motyw dziecka ze skłonnościami do czynienia zła nie jest często spotykany w literaturze. Tym...

Rozwiń

Zwiń

Lubicie książki Marcela Mossa? Nie od dzisiaj wiadomo, że twórczość autora wzbudza spore kontrowersje i pewnie ma tylu zwolenników co przeciwników. Dla mnie jest to jeden z ulubionych pisarzy i każdą jego powieść czytam w ciemno. Nie inaczej było z najnowszą książką Marcela Mossa zatytułowaną Polana. Historia zbudowana została wokół Sambora Malczewskiego, który wrócił do rodzinnego Runowa, aby rozwikłać zagadkę śmierci swojej siostry bliźniaczki. Były policjant nie utrzymywał z Lilią kontaktu od ponad trzydziestu lat. Od dłuższego czasu nie miał też o niej żadnych wieści. Lilia trzymała się na uboczu, uznawano ją za nawiedzoną przez co większość mieszkańców wsi nie chciało mieć z nią nic wspólnego. Jej śmierć nastąpiła miesiąc po tajemniczym zaginięciu Artura Krynickiego. Głównym podejrzanym w sprawie stał się lokalny biznesmen, u którego Artur miał niespłacony dług. Czy faktycznie miał on coś wspólnego ze zniknięciem Krynickiego? Czy obie sprawy się ze sobą łączą? Odpowiedzi czekają na kartach Polany. Malczewski wspomagany przez swojego przyjaciela i swoją pierwszą miłość odkrywa kolejne warstwy tajemnicy. Marcel Moss zastosował bardzo lubiany przeze mnie zabieg prowadzenia narracji w dwóch liniach czasowych, dzięki czemu dowiadujemy się jak bardzo rodzeństwo Malczewskich zostało pokiereszowane przez życie. Autor od pierwszych stron umiejętnie buduje napięcie. Klimat grozy dodatkowo podgrzewają wspomnienia o pożarze domu rodzinnego Sambora w 1997 roku, opowieści o Sługach Lasu oraz lokalne legendy o Wieszczym i krwawej polanie, od której mieszkańcy trzymają się z daleka. Każdy ma tu jakąś tajemnicę do ukrycia i zrobi wszystko, aby prawda nie wyszła na jaw. Dobrze spędziłam czas z Polaną. Nie będzie to może moja ulubiona książka Marcela Mossa, ale z czystym sumieniem mogę ją polecić wszystkim miłośnikom mrocznych historii.

Lubicie książki Marcela Mossa? Nie od dzisiaj wiadomo, że twórczość autora wzbudza spore kontrowersje i pewnie ma tylu zwolenników co przeciwników. Dla mnie jest to jeden z ulubionych pisarzy i każdą jego powieść czytam w ciemno. Nie inaczej było z najnowszą książką Marcela Mossa zatytułow...

Rozwiń

Zwiń