Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdopodobnie gdyby nie moja siostra, po "Sumienie" Nienackiego nigdy bym nie sięgnęła, choć poruszana w książce tematyka jest mi dość bliska.
Kara śmierci zawsze będzie wzbudzać ogromne emocje i zawsze będzie przedmiotem dyskusji - jestem tego pewna. "Sumienie" opowiada o pisarzu sztuk teatralnych, który pełni rolę ławnika. Jest członkiem składu orzekającego w sprawie morderstwa dwóch starszych kobiet. Okazuje się, że sprawa ta będzie przekleństwem głównego bohatera, którym zaczną targać poważne wątpliwości co do słuszności wyroku.
Uważam, że książka w bardzo dobry sposób obrazuje trudności wiążące się z orzekaniem o czyjejś winie. Uświadamiamy sobie tutaj, że wszyscy uczestniczący w procesie, inaczej widzą daną sprawę - mają inne przemyślenia co do domniemanego sprawcy, ofiary czy też inną wrażliwość. Myślę, że niektórym bardzo łatwo ocenić głównego bohatera jako osobę niedojrzałą z dziwnymi wydumanymi rozterkami, która nie wie czego chce. Ja jednak uważam, że dzięki jego rozterkom łatwiej można się z tą postacią utożsamić, a bohater książki staje się w odczuciu bardziej ludzki.
Książka oddaje ducha czasów, w których została napisana, zdecydowanie. Mimo bardzo prostego, przystępnego języka jest niewątpliwie warta uwagi. Historia wciąga, a "Sumienie" czyta się bardzo szybko - książka jest krótka, ale daje do myślenia.
Warto się dłużej nad nią zatrzymać, a jeśli kończy się ją czytać bez refleksji, polecam przeczytać jeszcze raz.

Prawdopodobnie gdyby nie moja siostra, po "Sumienie" Nienackiego nigdy bym nie sięgnęła, choć poruszana w książce tematyka jest mi dość bliska.
Kara śmierci zawsze będzie wzbudzać ogromne emocje i zawsze będzie przedmiotem dyskusji - jestem tego pewna. "Sumienie" opowiada o pisarzu sztuk t...

Rozwiń Zwiń

Spotkałam się z wieloma negatywnymi opiniami na temat "Przyjaciele, kochankowie i ta Wielka Straszna Rzecz" i po lekturze książki mogę śmiało nie zgodzić się z tymi recenzjami.
Przede wszystkim jest to autobiografia człowieka, który rozśmieszał widzów na całym świecie, a tak naprawdę zmagał się z problemami, które odbierały mu radość życia. Książka jest bardzo smutna. Matthew Perry nigdy nie poczuł się wystarczający, nigdy nie spełnił też swoich prawdziwych marzeń, które kiełkowały i dorastały w nim przez całe życie. To opowieść o człowieku, który teoretycznie miał wszystko, ale okazało się, że nie miał tak naprawdę nic. Cieszę się jednak, że na swojej drodze spotykał ludzi przychylnych sobie, którzy byli z nim w najtrudniejszych momentach i potrafili wesprzeć - to bardzo ważne i Perry na pewno to doceniał.
Wreszcie - jest to przerażająca opowieść o uzależnieniu. Uzależnianiu i lękach, które zjadały Perry'ego od środka. Momentami historia jest chaotyczna, ale być może dzięki temu również prawdziwa aż do bólu. Przeplatana specyficznym humorem autora. Na pewno warta przeczytania - nie tylko dla fanów Przyjaciół czy samego aktora, ale jako źródło informacji o nałogach, przedstawionych z tej "praktycznej" strony.

Spotkałam się z wieloma negatywnymi opiniami na temat "Przyjaciele, kochankowie i ta Wielka Straszna Rzecz" i po lekturze książki mogę śmiało nie zgodzić się z tymi recenzjami.
Przede wszystkim jest to autobiografia człowieka, który rozśmieszał widzów na całym świecie, a tak naprawdę zmaga...

Rozwiń Zwiń

Niewątpliwie "Milczenie owiec" to klasyk klasyków, ale (być może dlatego, że jestem przedstawicielką innego pokolenia) uważam, że jest zdecydowanie przeceniana i jest dużo więcej lepszych pozycji w gatunku od tej.
Książka jest dobra, przede wszystkim wciąga. Autor ma lekkie pióro. Historia wydaje mi się nieco naciągana, od początku miałam takie odczucia. Po pierwsze - dlaczego nowicjuszce przekazuje się tak odpowiedzialne zadania, jak wyciąganie informacji od groźnego seryjnego mordercy...? Pomijam fakt stopnia nieprawdopodobieństwa historii, gdyby przymknąć na to oko, pewnie moja ocena byłaby wyższa. Ale ja oka nie przymykam - jestem krytyczna w swojej ocenie.
Mogę też przyczepić się do wykreowanego słowami świata - dla mnie opisy miejsc, zdarzeń, scenerii były momentami nieczytelne, nie działały na wyobraźnię. Opisy zbrodni, scen przestępstw - bardziej obrzydliwe, niż przerażające. Więc czy według mnie powieść jest thrillerem... może mieści się w definicji, ale na pewno nie dobija do thrillera psychologicznego. Jakkolwiek to zabrzmi - nie oddziaływała na moją psychikę w żaden sposób. Chociaż... może to i lepiej.
Krótko mówiąc, spodziewałam się czegoś lepszego.

Niewątpliwie "Milczenie owiec" to klasyk klasyków, ale (być może dlatego, że jestem przedstawicielką innego pokolenia) uważam, że jest zdecydowanie przeceniana i jest dużo więcej lepszych pozycji w gatunku od tej.
Książka jest dobra, przede wszystkim wciąga. Autor ma lekkie pióro. Histori...

Rozwiń Zwiń

Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę wszystkim tym, którzy interesują się tematyką seryjnych morderców w aspekcie psychologiczno-behawioralnym. Jest to solidna dawka wiedzy i ciekawostek, zaserwowana przez byłego agenta FBI, który miał ogromny wpływ na rozwój profilowania do celów ścigania przestępców. Tezy i opinie stawiane przez Resslera poparte są jego dużym doświadczeniem oraz - co stanowi wartość dodaną - rozmowami z niektórymi seryjnymi mordercami.
Niekiedy szokujące fakty związane ze zbrodniami, przeplatane są historiami odnośnie przebiegu kariery byłego agenta, ale bez zbędnych informacji. Autor serwuje nam bardzo dużo konkretów, dzięki czemu książka jest bardzo spójna.

Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę wszystkim tym, którzy interesują się tematyką seryjnych morderców w aspekcie psychologiczno-behawioralnym. Jest to solidna dawka wiedzy i ciekawostek, zaserwowana przez byłego agenta FBI, który miał ogromny wpływ na rozwój profilowania do celów ś...

Rozwiń Zwiń

"Kruchy lód" oceniam na mocne 6, więcej niestety nie mogę dać. Jest to niewymagająca książka, którą można przeczytać w chłodniejsze deszczowe wieczory.
Tym razem autor zabiera czytelników i swoich bohaterów do Afryki i jest to na pewno duża zaleta tej powieści. Bochus świetnie zbudował klimat miejsca. Marek Smuga, zmagający się z wewnętrznymi demonami, musi tym razem rozwiązać zagadkę zaginięcia siostry swojej partnerki. Bohaterowie, z Markiem Smugą na czele, zdecydowanie ubarwiają akcję, co jest na duży plus. Poza tym nasz prywatny detektyw znacznie różni się od innych bohaterów Bochusa, dzięki czemu nie powiela schematów zachowań - to też zaleta.
Tak jak wspomniałam, lektura jest niewymagająca, czasami mało realna, trochę oderwana od rzeczywistości, zdarzają się nieścisłości, ale książka wyraźnie ma nam dostarczać rozrywki, a nie sztywno trzymać na ziemi. Jeśli taki był zamysł autora, to fajnie, bo udało się go zrealizować. Niestety rozwiązanie sprawy - końcówka dla mnie rozczarowująca. Liczyłam na coś ciekawszego niż kolejny sado-maso psychopata.
Dla mnie powieść dobra, ale spodziewałam się czegoś lepszego.

"Kruchy lód" oceniam na mocne 6, więcej niestety nie mogę dać. Jest to niewymagająca książka, którą można przeczytać w chłodniejsze deszczowe wieczory.
Tym razem autor zabiera czytelników i swoich bohaterów do Afryki i jest to na pewno duża zaleta tej powieści. Bochus świetnie z...

Rozwiń Zwiń

"Wirtuoz" tak jak cała seria z Adamem Bergiem jest bardzo nierówny. Dobre momenty przeplatają się z tymi słabszymi, dlatego ciężko mi tę pozycję ocenić. Waham się pomiędzy dobra a bardzo dobra, bo jest nieco lepsza od dobrej, ale za słaba na bardzo dobrą.
Tym razem polski Indiana Jones z bochusowską mokrą koszulą przywierającą do pleców musi zmierzyć się z poszukiwaniami legendarnego fortepianu Chopina i portretów namalowanych przez Ambrożego Mieroszewskiego. I właściwie można powiedzieć, że jest to bardzo ciekawa historia, a międzynarodowe tło powieści to dodatkowy smaczek. Niby tak, ale ja osobiście nie przepadam za zmianą otoczenia w książkach, wolę kiedy akcja osiada w jednym konkretnym miejscu, ewentualnie w dwóch, co wynika z faktu, że po prostu nie przepadam za powieściami (ani filmami) przygodowymi, a seria z Bergiem niewątpliwie należy do przygodówek z kryminalnym zacięciem.
Pamiętam, że w pierwszej części przygód z Adamem byłam zachwycona tym, że przypomina on swojego dziadka - Christiana Abella z serii retro. Rzeczywiście podtrzymuję, że jest dość podobny, ale na pewno bardziej arogancki i irytujący - momentami absurdalne było dla mnie to, że machał ludziom przed nosem legitymacją prasową co najmniej tak, jakby to była odznaka policyjna... Mam też trochę wrażenie, że w Wirtuozie reszta postaci (no może z wyjątkiem Miłki) jest jakaś taka mdła bez wyrazu - bohaterowie do zapomnienia. Szczerze to skończyłam czytać książkę wczoraj, a większości postaci nie potrafiłabym wskazać.
Śmierć Miłki kompletnie bezsensowna dla fabuły powieści. Wplątanie covida również. Mam nadzieję, że autor nie uśmiercił jedynej barwnej postaci kobiecej (choć niemniej irytującej niż sam Adam), bo ma plan na kolejną książkę, w której Adam przez pół części bardzo cierpiałby po stracie. Nie chciałabym tego czytać, choć pewnie i tak z pewnym ociąganiem sięgnęłabym po taką pozycję - jednak już trochę z automatu na "nie".
Ktoś tu wspominał, że za dużo polityki. Faktycznie Bochus wplótł tu dość sporo tego typu wątków (chociażby protesty kobiet), ale ogólnie oś powieści jakby nie patrzeć opiera się na polityce. Skarby, których Berg poszukiwał były trochę wplątane w nić politycznych uwarunkowań i zależności, wobec czego nie odbieram wątków politycznych negatywnie. Taki był zamysł.
Końcówka, gdy Adam na jachcie opowiada burmistrzowi jak wyglądała historia zrabowania skarbów, przekazania ich i modus operandi samego czarnego charakteru nużąca, niestety. Tak jak cała książka dała się czytać sprawnie i nawet wciągała, tak koniec sprawiał, że traciłam koncentrację. Na dobicie wspomniana śmierć Miłki...
Moja recenzja jest tak samo nierówna jak sama powieść i seria z Bergiem. Wirtuoz niby fajny, ale bez iskierki.

"Wirtuoz" tak jak cała seria z Adamem Bergiem jest bardzo nierówny. Dobre momenty przeplatają się z tymi słabszymi, dlatego ciężko mi tę pozycję ocenić. Waham się pomiędzy dobra a bardzo dobra, bo jest nieco lepsza od dobrej, ale za słaba na bardzo dobrą.
Tym razem polski Indiana Jones z b...

Rozwiń Zwiń