Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Znów był tym zagubionym, przytłoczonym brutalną rzeczywistością nastolatkiem, który pragnął tylko świętego spokoju."
I znów to zrobił. Zaintrygował. Zachęcił. Zarzucił przynętę, a ja się jej poddałam. Sprawił, że ponownie dałam się nabrać. Jakby tego było mało... Moss napisał kolejny świetny kryminał, który będzie wysoko plasował się na liście najlepszych jego książek.
"Polana" to kryminalna historia, która tylko pozornie wydaje się być "spokojniejsza" od innych już wydanych powieści autora. Nic bardziej mylnego. Bagaż emocjonalny bohaterów nie jest mniejszy od tych, których już miało się okazję poznać. Intryga i akcja "Polany" sprawia, że trudno oderwać się od czytanej historii o Samborze Malczewskim, jego powrocie do policji i przeszłości, która powraca z jeszcze większym hukiem. Wydarzenia sprzed lat będą miały inny wydźwięk, a nowe fakty totalnie wywrócą do góry nogami przekonania policjanta.
Wydaje się, że bliźniaków łączy specyficzna więź. Inna niż wszystkie. I może faktycznie tak jest, ale nie w przypadku Sambora i jego siostry, Lilii. Czterdziestoczterolatek dowiaduje się o zagadkowej śmierci siostry, z którą nie miał kontaktu ponad dwadzieścia lat. Rodzinna tragedia, trudna relacja z siostrą i dorosłość, która także odcisnęła mocne piętno na życiorysie Malczewskiego sprawiają, że czytelnik jest obciążany ludzkimi tragediami. Wywołują one współczucie, chęć wymierzenia sprawiedliwości, złość, niedowierzanie, poczucie bezsilności. Czy gdzieś tli się nadzieja? Może i tak, ale zależy to od tego, jak dalej zostanie pociągnięty wątek głównego bohatera.
Motywy, tematyka niby już mi znane, a jakoś do głębi mnie poraziły. Ta siła pozorów i niemy krzyk. Niesprawiedliwość wobec młodego, ludzkiego życia. Marcel Moss porusza najczulsze struny chcąc wymusić na czytelniku zastanowienie się nad czynami, które popełnia. Przeszłość zawsze upomni się w najmniej oczekiwanym momencie. To ona wywiera ogromny wpływ na to, co może wydarzyć się w przyszłości. Idealnym przykładem są bohaterowie "Polany".
Mała społeczność, intrygi, kłamstwa, lokalni biznesmeni, którzy trzęsą mieszkańcami wsi, nawiązanie do wierzeń słowiańskich, mroczny las, śmierć, rodzinne tajemnice - to wszystko znajdziecie w "Polanie". Mam nadzieję, że nie muszę Was więcej zachęcać. Nie zastanawiajcie się i czytajcie!

"Znów był tym zagubionym, przytłoczonym brutalną rzeczywistością nastolatkiem, który pragnął tylko świętego spokoju."
I znów to zrobił. Zaintrygował. Zachęcił. Zarzucił przynętę, a ja się jej poddałam. Sprawił, że ponownie dałam się nabrać. Jakby tego było mało... Moss napisał ko...

Rozwiń

Zwiń

Znacie serię kryminalną z Gabrielą Sawicką? 🙃
Jeśli tak, to koniecznie musicie przeczytać "Wizjonera"! Jeśli nie, to... Także musicie przeczytać, bo to kawał dobrego kryminału. Diana Brzezińska posiada lekkie pióro i z przyjemnością płynie się przez historię, którą chce opowiedzieć czytelnikowi.
Seryjny morderca pozostawiający po sobie symbol, dzięki któremu można powiązać ofiary. Pani komisarz, jej partner i prokurator, którzy prowadzą jednocześnie dwa śledztwa - oficjalne i nieoficjalne, na własne potrzeby. Powrót profilera do ojczyzny i sprawa, do której zostaje od razu przydzielony. Z każdą stroną napięta atmosfera i niepewność co do osób, z którymi się współpracuje, potęgują swoją wartość. Autorka umiejętnie operuje faktami, motywami i emocjami tak, aby czytelnik miał trudności w odłożeniu lektury na później.
Z początkami nowych serii bywa różnie, ale w tym przypadku muszę napisać, że nie ma obaw. Fani pióra Diany Brzezińskiej mogą spać spokojnie i sięgać po najnowszą książkę autorki. Za sprawą krótkich rozdziałów "Wizjonera" czyta się w ekspresowym tempie, co ma swoje zalety, ale i wady. Pozostaje czekać na kolejny tom, po który sięgnę z przyjemnością. Polecam!

Znacie serię kryminalną z Gabrielą Sawicką? 🙃
Jeśli tak, to koniecznie musicie przeczytać "Wizjonera"! Jeśli nie, to... Także musicie przeczytać, bo to kawał dobrego kryminału. Diana Brzezińska posiada lekkie pióro i z przyjemnością płynie się przez historię, którą chce opowiedzi...

Rozwiń

Zwiń

Poszukujecie dobrego, lekkiego thrillera?
Polecam Wam "Pustać" Agaty Zamarskiej! Dlaczego jest to lekki thriller? A no dlatego, że starzy wyjadacze gatunku nie będą jakoś mocno zaskoczeni fabułą, ale docenią debiut autorki. Napięcie jest wyczuwalne od pierwszych stron książki, a klimat tytułowej Pustaci nadaje mgiełki mroku. Czytelnicy, którzy dopiero zaczynają z thrillerami będą doświadczali momentów zaskoczenia i z dużym zainteresowaniem śledzili wydarzenia z życia głównej bohaterki - Ady.
Ada pozornie jest szczęśliwa w związku ze swoim chłopakiem, Kamilem. Gdy pojawia się jego siostra, dziewczyna zaczyna czuć się zagrożona, zrzucana na dalszy plan. Poznaje też znajomych Kamila, którzy na pierwszy rzut oka wydają się być w porządku, ale do czasu... Wszystko zaczyna się w domku letniskowym nazwanym "Pustać".
Agata Zamarska stworzyła postać do której trudno zapałać sympatią, ale gdzieś tam wkrada się współczucie i niepokój. Ada to młoda dziewczyna, która ma za sobą ciężkie rozstanie, ale na szczęście poznaje Kamila. Mimo wszystko można wyczuć, że coś tu nie gra i z każdym kolejnym rozdziałem sytuacja jest coraz bardziej napięta.
Wydarzenia w książce są przedstawione w dwóch przestrzeniach czasowych, dzięki czemu poznaje się losy bohaterów, gdzie wszystko się zaczęło i rok do dwóch lat później. To lawirowanie między wydarzeniami nadaje powieści dynamiki, a że nie jest to obszerna książka, to czyta się ją szybko i przyjemnie. "Pustać" nie zaskoczyła mnie jakoś bardzo, a naiwność głównej bohaterki czasami sprowadzała do tego, że wywracałam oczami, ale ogólnie jest to powieść dobrze napisana i warta polecenia.

Poszukujecie dobrego, lekkiego thrillera?
Polecam Wam "Pustać" Agaty Zamarskiej! Dlaczego jest to lekki thriller? A no dlatego, że starzy wyjadacze gatunku nie będą jakoś mocno zaskoczeni fabułą, ale docenią debiut autorki. Napięcie jest wyczuwalne od pierwszych stron książki, a ...

Rozwiń

Zwiń

Cały czas dziwię się, że jeszcze wiele może mnie zaskoczyć w książkach. Najlepszym przykładem jest "Szafarz" po którego sięgnęłam bez jakiegokolwiek zawahania. Kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Dostałam historię, która ma niesamowity klimat i bohaterów z rysami na życiorysie.
Przede wszystkim przyciągnął mnie gatunek literacki i miejsce akcji, czyli mój ukochany Śląsk. Jestem pozytywnie zaskoczona oddaniem miejskiego klimatu, niekoniecznie przedstawionego w jasnych barwach. Brudnik w ciekawy sposób przedstawił obraz Śląska, który jest dość charakterystyczny.
Rafał Lichy, główny bohater, to człowiek, który znalazł się na dnie. Niespodziewanie znajduje go pewien policjant, który zaprasza go do swojego zespołu śledczego. Lichy nie ma łatwego startu, przeszłość cały czas jest obecna w jego życiu. Sprawa mordercy, który co dwanaście miesięcy morduje kobiety, na tyle wdziera się do życia Lichego, że ten nie ma już wyjścia i bierze sprawy w swoje ręce. Brudnik stworzył bohatera skomplikowanego, ale najlepszego w swoim fachu.
Trochę nie rozumiem erotyzmu, który został tu zastosowany, ale ogólnie "Szafarza" czytało się bardzo dobrze. Początek był niełatwy ze względu na brak znajomości pióra autora, który ma troszkę specyficzny styl. Na szczęście im dalej, tym lepiej i mocno wkręciłam się w fabułę. Śledzenie przebiegu śledztwa i relacji między bohaterami sprawiało przyjemność, z czego bardzo się cieszę. Jeśli wyjdzie kolejna książka w podobnym klimacie, chętnie po nią sięgnę. Bardzo polecam!

Cały czas dziwię się, że jeszcze wiele może mnie zaskoczyć w książkach. Najlepszym przykładem jest "Szafarz" po którego sięgnęłam bez jakiegokolwiek zawahania. Kompletnie nie wiedziałam czego się spodziewać. Dostałam historię, która ma niesamowity klimat i bohaterów z rysami na ż...

Rozwiń

Zwiń

"...dzisiejsza prawda często staje się jutrzejszym kłamstwem, niemal zawsze przez przypadek."
Bywają momenty, które wznoszą na wyżyny szczęśliwości. Trwają one zaledwie chwilę, momencik, a temu, komu bardziej się poszczęści, pozwalają napawać się pozytywnymi emocjami przez dłuższy czas. Wtedy czuje się tak zwane motyle, a endorfiny szaleją w ciele człowieka.
Bywa też tak, że szczęście zostaje zrzucone z naszego dobrego samopoczucia dzięki trudnościom, które w pewnym momencie życia muszą się pojawić. Owe trudności można nazwać kamieniami, które przygniatają, podduszają radość, szczęście, spokój, bezpieczeństwo wprowadzając do naszego życia smutek, żal, niepewność, brak poczucia bezpieczeństwa, niechęć do dalszej walki o lepsze jutro.
"Kamienie i motyle" przedstawiają wzloty i upadki, które mają miejsce w życiu każdego człowieka. Historia Beaty jest idealnym przykładem na to, że los potrafi płatać figla, ale również pozytywnie zaskakiwać, nawet wtedy, gdy sytuacja wydaje się być beznadziejna.
Bohaterkę poznaje się w trudnym dla niej momencie. Rozwód mocno odbija się na kobiecie, ale dzięki wsparciu przyjaciółki i, niestety, innej trudnej sytuacji, jaką jest porwanie dawnego przyjaciela na terenie Afganistanu, prywatne sprawy odchodzą na dalszy plan. Wyrusza na pomoc w odnalezieniu Tomasza, a droga ta będzie pełna refleksji na temat dotychczasowego życia.
W większej mierze wydarzenia z "Kamieni i motyli" śledzi się z perspektywy głównej bohaterki. Dzięki niej jesteśmy bezpośrednimi świadkami tego, co aktualnie przeżywa i jakie emocje nią targają. Są również rozdziały, w których poznaje się losy innych bohaterów.
Magdalena Ajeddig napisała historię na tyle realistyczną, by móc się utożsamiać z bohaterami książki. Porusza ważne tematy dotyczące poczucia własnej wartości, szansie na nowe życie, czy zmagania się z trudnościami, które odbierają sens dalszemu funkcjonowaniu.
Obrazy ogarniętego wojną Afganistanu dodają powieści surowości i okrucieństwa. Sytuacja zdestabilizowanego kraju kontrastuje z opisami życia w spokojnym Krakowie, z którego pochodzi główna bohaterka. W tym przypadku również widzę nawiązanie do tytułu książki. Autorka pokusiła się na przedstawienie kontrastów w różnych dziedzinach życia człowieka.
Magdalena Ajeddig od pierwszych stron wprowadza czytelnika do świata wielkich zmian w życiu Beaty. Co ciekawe, niespełna 200 stron żwawej akcji dostarcza wartościowej treści. Nie jest to łatwe w przypadku niedługiej powieści, więc tym bardziej doceniam debiut autorki. "Kamienie i motyle" polecam czytelnikom, którzy są fanami powieści obyczajowych, refleksyjnych, dających nadzieję.

"...dzisiejsza prawda często staje się jutrzejszym kłamstwem, niemal zawsze przez przypadek."
Bywają momenty, które wznoszą na wyżyny szczęśliwości. Trwają one zaledwie chwilę, momencik, a temu, komu bardziej się poszczęści, pozwalają napawać się pozytywnymi emocjami przez dłuższ...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli jesteś fanem książek, które mają rozbudowany świat i wątki na kilka tomów, to "Szczurzyca" jest dla Ciebie.
Jeśli lubisz śledzić losy bohaterów, którzy przeżywają NAPRAWDĘ trudne momenty i podążać za nimi ślepo, nieważne, co czeka na nich za rogiem, to ta książka jest dla Ciebie.
Jeśli z przyjemnością przyglądasz się rozwojowi bohaterów i zmianom, jakie zachodzą w świecie, w którym żyją, to ta książka jest dla Ciebie.
Jeśli sarkastyczny humor, intrygi, brutalność, cząstki magii i pełna napięcia akcja jest tym, czego szukasz w książkach - to "Szczurzyca" jest idealnym wyborem.
Anna S. Cichosz ponownie zachwyciła kreatywnością w budowaniu świata, w którym przyszło nam się rozgościć za sprawą serii "Ziemi winowajców". Nietrudno zaaklimatyzować się w ułamku świata, jakim są Kazamaty, gdzie rozgrywa się główna akcja książki. Tam rządzą mężczyźni, a Sheila, jako jedyna kobieta żyjąca "dziko" jest narażona na wiele niebezpieczeństw wynikających choćby z faktu, że jest rodzynkiem wśród męskiego towarzystwa. W dodatku, podobno, nawet ładnym rodzynkiem.
"Szczurzyca" jest kontynuacją "Ziemi winowajców" i wciąga bez reszty tak jak poprzedni tom. Bohaterowie ponownie stają przed wieloma trudnymi decyzjami, niebezpieczeństwami i czyhającą na nich śmiercią. Chęć władzy, pokazania siły bądź "aż" lub "tylko" przeżycia pokazuje, jak wiele znaczy życie ludzkie. Jak bardzo trzeba się natrudzić, by móc funkcjonować w trudnych warunkach.
Relacje między bohaterami zmieniają się jak w kalejdoskopie. Nie masz pewności, komu możesz wierzyć, ufać, móc poprosić o pomoc. Autorka postarała się, by czytelnik nie tylko wsiąkał w kazamacki świat, ale także w relacje między bohaterami. Cieszę się, że Sheila zyskała twardszej skóry, a jej chęć przetrwania jest godna podziwu. Rozwija się nie tylko pod względem umiejętności przeżycia w trudnych warunkach, ale także w decydowaniu o swoim losie i relacjach, jakie ją łączą z kompanami w Kazamatach. Ryzykuje, podąża za swoim instynktem, ale czy wyjdzie jej to na dobre? Musicie sami się o tym przekonać.
Styl Anny S. Cichosz jest przyjemny w odbiorze, a stworzony klimat jest gęsty, duszący otoczony wieloma tajemnicami, które rodzą coraz więcej pytań niż odpowiedzi. Ponad 600 stron ciągłej akcji uzależnia i jestem idealnym przykładem na to, że ciężko odejść od lektury. Autorka ma niebywały dar przyciągania intrygującą fabułą, która zasługuje na większy rozgłos. Mam nadzieję, że przyjdzie czas, w którym seria znajdzie się na rynku zagranicznym. Dziękuję Autorce za możliwość objęcia "Szczurzycy" patronatem. Czuję się zaszczycona i jestem dumna, że mogę patronować tak świetnej, pod każdym względem, książce. Bardzo polecam!!!

Jeśli jesteś fanem książek, które mają rozbudowany świat i wątki na kilka tomów, to "Szczurzyca" jest dla Ciebie.
Jeśli lubisz śledzić losy bohaterów, którzy przeżywają NAPRAWDĘ trudne momenty i podążać za nimi ślepo, nieważne, co czeka na nich za rogiem, to ta książka jest dla C...

Rozwiń

Zwiń

"Odruchowo spojrzała w górę i dostrzegła majaczącą w suficie szczelinę. Wtedy na jej twarz spadło kilka kolejnych larw. Musiały odkleić się od ciała, które ktoś właśnie przesuwał po podłodze pomieszczenia nad nią."
Myślę, że nie znajdę tu za wielu entuzjastów takich stworzonek jak robaczki, larwy i tym podobne. Tym bardziej lektura najnowszej książki Macieja Kaźmierczaka może wywoływać gęsią skórkę na skórze. "Larwy" odgrywają szczególną rolę w scenach przyprawiających o szybsze bicie serca.
Robert Foks powraca w trzecim tomie i jeśli miałabym być szczera, to nie jest to najlepsza część, którą miałam okazję czytać. Oczywiście ganianie za mordercami nadal jest codziennością głównego bohatera, a pewna pani prokurator teoretycznie mu pomaga. W praktyce wychodzi to różnie, zwłaszcza mając na uwadze relację jaka ich łączy, a ta nie należy do prostych.
Komisarz Foks trafia na ślad bohaterki, którą miało się już okazję poznać w poprzednich tomach, i wątek ten został poprowadzony na tyle ciekawie, by chcieć nadal go śledzić. Eliza Kowalczyk jest w formie i lubię tę postać, choć bardziej podobała mi się w "Skowycie". Ogólnie rzecz biorąc drugi tom o Robercie Foksie jest według mnie najlepszy. Może to wina czasu, którego mi brakuje na czytanie, albo faktycznie ten tom jest słabszy pod względem prowadzonego śledztwa, ale do "Larw" nie poczułam większej sympatii niż do poprzedników.
Trup ściele się gęsto, skorumpowani policjanci także mają tutaj swoją rolę, tak jak przeszłość, która ciągle nawiedza bohaterów książki. Foks nadal nadużywa spożywania energetyków, co zakrawa o natychmiastowy zawał serca, ale póki co mocno się trzyma. Maciej Kaźmierczak stworzył kolejną powieść z ciekawą zagadką kryminalną, choć dla wrażliwych opisy wyjedzonych ciał przez larwy mogą trochę odrzucać.
Książka podzielona jest na pięć części i w każdej z nich, oprócz prowadzonego śledztwa, znajdują się sceny dotyczące ofiar i tytułowych bohaterów. Akcja jest dynamiczna dzięki czemu nie ma mowy o nudzie. Pióro Kaźmierczaka, mimo typowych dla kryminałów scen, jest przyjemne i chętnie sięga się po kolejne książki. Polecam!

"Odruchowo spojrzała w górę i dostrzegła majaczącą w suficie szczelinę. Wtedy na jej twarz spadło kilka kolejnych larw. Musiały odkleić się od ciała, które ktoś właśnie przesuwał po podłodze pomieszczenia nad nią."
Myślę, że nie znajdę tu za wielu entuzjastów takich stworzonek ja...

Rozwiń

Zwiń

"Ludzie, którzy nie stykają się na co dzień ze śmiercią, chcieliby, żeby ta miała jakiś głębszy sens. Tymczasem śmierć zazwyczaj jest banalna. Motywami okazują się najprostsze, najbardziej przyziemne instynkty: żądza, nienawiść, chęć zemsty. Prawdziwe wyzwanie polega na tym, by z gąszczu codziennych zdarzeń, z których składa się życie ofiary, wysnuć końcówkę nici wiodącą we właściwym kierunku."
Zbrodnie, trudne śledztwo, straumatyzowana podkomisarz, lata 90. ubiegłego wieku, mała społeczność, układy i układziki. Brzmi jak rasowa powieść kryminalna, która dostarczy czytelnikowi to, czego pragnie się dostać od książek - wielu emocji, zagadek, dobrze rozwiniętą fabułę i bohaterów, których życie nie oszczędziło. I absolutnie jest to must read i must have każdego fana kryminałów.
"Zła krew" może nie zachęca okładką, do której na szczęście nie przykładam za wiele uwagi, ale uwierzcie na słowo, treść totalnie pochłania czas i emocje. Lata 90. mają swój klimat, a że w tych latach się urodziłam, mam do nich ogromny sentyment. Tym bardziej cieszę się, gdy owe czasy są dobrze odwzorowane w powieści. Dodać do tego małą społeczność, która niby nic nie wie, a jednak wie dużo sprawia, że lektura jest jeszcze bardziej emocjonująca.
Ada Heldisz, główna bohaterka "Złej krwi" przeżyła traumę, ponieważ była, i nadal jest, świadkiem egzekucji. Od tego czasu nie może być pewna dnia jutrzejszego. Ciągłe koszmary nie dają jej spokoju, a ataki paniki przeszkadzają w normalnym funkcjonowaniu. Maciej Rożen stworzył bohaterkę silną, jako podkomisarz, natomiast prywatnie bohaterka nie jest już taka "harda".
Poczułam sympatię do Heldisz i oczywiście współczucie, które pojawia się w trudnych dla bohaterki momentach. Śledztwo nabiera tempa, nieuchwytny morderca spędza sen z powiek śledczym, więc dynamiki nie brakuje.
Autor stworzył pełną emocji i nieprzewidywalności powieść, która z każdym rozdziałem porywa jeszcze bardziej. "Zła krew" to kawał dobrej książki dla fanów kryminalnych historii. Jak najbardziej polecam i mam nadzieję, że Wam również ta książka przypadnie do gustu!

"Ludzie, którzy nie stykają się na co dzień ze śmiercią, chcieliby, żeby ta miała jakiś głębszy sens. Tymczasem śmierć zazwyczaj jest banalna. Motywami okazują się najprostsze, najbardziej przyziemne instynkty: żądza, nienawiść, chęć zemsty. Prawdziwe wyzwanie polega na tym, by z gąsz...

Rozwiń

Zwiń

"Jakie znaczenie dla przyszłości ma przeszłość, której nie możemy zmienić? Po co ona ma zmieniać nas?"
Dwójkę bohaterów dzieli kilka wieków. Czy jest możliwość by się spotkali? Jak najbardziej, a to za sprawą niefortunnego wypadku Giny, która wypadła z łódki do wody podczas wypłynięcia ze znajomymi na morze. Przenosi się w czasie do średniowiecza. Dziewczyna poznaje członka Bractwa Witalijskiego, Markusa, z którym łączy ją klątwa kani. Na czym ona polega? Tego dowiecie się sięgając po "Klątwę Kani".
Jagna Rolska stworzyła interesującą historię, w której przeznaczenie dosięgnie człowieka nawet wtedy, gdy wydaje się to być niemożliwe. Mimo że to fikcja, autorka pokazuje, że niemożliwe staje się możliwe. Przeklęte miejsce, klątwa, wydarzenia historyczne dotyczące naszego nadmorskiego Helu urozmaicają czytanie lektury. Każdy rozdział zaczyna się od fragmentu rozmowy głównej bohaterki z matką. Co prawda relacja kobiet nie należała do najłatwiejszych, ale słowa zawarte w krótkich dialogach mają w sobie moc prawd życiowych.
Nadmorski klimat powieści bardzo przypadł mi do gustu, a średniowieczny obraz Helu pozwolił na poznanie jego historii. Autorka w przystępny sposób przybliża wydarzenia z przeszłości tego nadmorskiego miasta, dzięki czemu lektura jest jeszcze bardziej interesująca.
"Klątwa Kani" sama w sobie nie jest książką, która powaliła mnie na kolana. Z jednej strony relacja Giny i Markusa podsycała napięcie, co lubię w romantycznych wątkach. Z drugiej zaś o samej klątwie wiem niewiele. Jagna Rolska napisała powieść lekką i przyjemną w odbiorze co szczerze mnie cieszy, ponieważ spędziłam dobry czas z "Klątwą Kani". Jeśli poszukujecie książki, która da Wam wytchnienie, zainteresuje na tyle, by chcieć poznać dalsze losy bohaterów, a wszystko to w otoczce klątwy, historii, przeznaczenia i romantycznej relacji, to szczerze polecam ten tytuł.

"Jakie znaczenie dla przyszłości ma przeszłość, której nie możemy zmienić? Po co ona ma zmieniać nas?"
Dwójkę bohaterów dzieli kilka wieków. Czy jest możliwość by się spotkali? Jak najbardziej, a to za sprawą niefortunnego wypadku Giny, która wypadła z łódki do wody podczas wypły...

Rozwiń

Zwiń

"Confessio" to debiutancka książka Natalii Kruzer, którą mogę Wam polecić bez wahania. Co prawda początek nie zwiastował tak dobrej lektury, jak się finalnie okazało, ale zrzucam to na nieznajomość pióra autorki.
Paula to prokurator, która stawia rozwiązywanie trudnych spraw na pierwszym miejscu. Zwłaszcza jeśli chodzi o morderstwo niepełnosprawnego niemowlęcia. Sprawa ta jest jej bliska z ważnego powodu - sama wychowuje pięcioletniego synka z autyzmem.
Paula to bohaterka, która nieustannie walczy. O wyjaśnienie spraw. O sprawiedliwość. O syna, który wymaga opieki i terapii. O siebie, by przeszłość przestała ją prześladować i inne demony, które próbuje zagłuszyć lekami i alkoholem. Jej postawa jest godna podziwu, ponieważ jest prawdziwa. Walczy ze słabościami, które dopadają każdego człowieka w różnych sytuacjach.
Kruzer napisała kryminał, który wstrząsa ogromem zła wymierzonym w dzieci. Czytelnik o większej wrażliwości może mieć trudności w czytaniu tejże historii. Mnie samą dopadały wątpliwości, ale chęć poznania rozwiązania sprawy wzięła górę. Tym samym cieszę się, że dotarłam do końca, ponieważ to naprawdę dobry debiut. Tak jak wspomniałam wyżej, mimo trudniejszego początku, książka jest warta uwagi. "Confessio" to nic innego jak fikcja, która niestety ma swoje realne odzwierciedlenie w rzeczywistości. Totalnie polecam!

"Confessio" to debiutancka książka Natalii Kruzer, którą mogę Wam polecić bez wahania. Co prawda początek nie zwiastował tak dobrej lektury, jak się finalnie okazało, ale zrzucam to na nieznajomość pióra autorki.
Paula to prokurator, która stawia rozwiązywanie trudnych spraw na p...

Rozwiń

Zwiń