Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka ważna, ale bardzo trudna w odbiorze. Musiałam ją przeczytać jako lekturę w ramach zajęć z literatury Norwegii, ale opis był całkiem zachęcający i miałam do niej neutralne nastawienie. I o ile uważam, że trauma głównej bohaterki została przedstawiona w bardzo przemyślany sposób, który odzwierciedlał jej zagubienie i neurotyczność, o tyle czytanie tego było koszmarem. Trudno mówić o akcji w tej książce, stoi ona praktycznie w miejscu przez całość lektury, co czyni fabułę bardzo monotonną, a specyficzny styl, w którym nie ma żadnych dialogów, zdania rozciągają się na pół strony i co chwilę powtarzane są te same sformułowania tylko to podkreśla.

Książka ważna, ale bardzo trudna w odbiorze. Musiałam ją przeczytać jako lekturę w ramach zajęć z literatury Norwegii, ale opis był całkiem zachęcający i miałam do niej neutralne nastawienie. I o ile uważam, że trauma głównej bohaterki została przedstawiona w bardzo przemyślany sposób, który odzwierciedlał jej zagubienie i neurotyczność, o tyle czytanie tego było koszmarem....

Bardzo ciepła książka o pięknej relacji oraz pasji. Postanowiłam ją przeczytać głównie ze względu na ilość zasłyszanych pozytywnych opinii, chociaż w głębi duszy myślałam, że pewnie będzie nieco nudna. Otóż nie. Plastyczny język Yoko Ogawy sprawia, że nawet szczegółowy opis prasowania obrusu czytałam z przyjemnością i zaciekawieniem. Zauroczył mnie także wątek matematyczny, chociaż ten przedmiot był moim wrogiem przez większość mojej edukacji oraz pełna wzajemnego zrozumienia pomimo różnicy wieku relacja Profesora z Pierwiastkiem. To, że Profesor co osiemdziesiąt minut zapominał, kim jest Pierwiastek, a mimo to zawsze był gotów zrobić wszystko co w swojej mocy, aby go chronić, pokazuje jak bezwarunkowa i szczera była jego miłość do chłopca. ,,Ukochane równanie profesora" to książka, którą mogłabym polecić każdemu.

,,Nawet kiedy rozmyślał nad kolejnym zadaniem z czasopisma, zawsze znajdował czas dla chłopca. Uwielbiał odpowiadać na jego pytania. Wierzył, że problemy dzieci są dużo ważniejsze niż problemy dorosłych. Zanim odpowiedział na jakieś pytanie, zachwycał się jego mądrością, dzięki czemu Pierwiastek nie tylko nie wstydził się pytać, lecz wręcz czuł się z tego powodu dumny."

Bardzo ciepła książka o pięknej relacji oraz pasji. Postanowiłam ją przeczytać głównie ze względu na ilość zasłyszanych pozytywnych opinii, chociaż w głębi duszy myślałam, że pewnie będzie nieco nudna. Otóż nie. Plastyczny język Yoko Ogawy sprawia, że nawet szczegółowy opis prasowania obrusu czytałam z przyjemnością i zaciekawieniem. Zauroczył mnie także wątek matematyczny,...

Zanim postanowiłam przeczytać ,,Małe życie” nasłuchałam się bardzo wielu niepochlebnych opinii na jej temat i dużo osób po prostu jej nie polecało. Głównymi ,,zarzutami” był brak realizmu, pokręcone, niezdrowe relacje międzyludzkie oraz to, że z książki nie wyciąga się nic dla siebie. Postanowiłam jednak przekonać się sama i zdecydowanie nie odebrałam jej aż tak negatywnie. Wręcz przeciwnie – uważam, że to bardzo dobra książka, aczkolwiek nie idealna i nie oceniłabym jej na 10.

,,Małe życie” posiada nieco mylny opis. Spodziewałam się historii życia wszystkich czterech przyjaciół, na co wskazywało pierwsze kilkadziesiąt stron. Książka skupia się jednak na postaci Jude’a, jego przeszłości i jego traumach. Lektura jest trudna i wymagająca, zawiera opisy autoagresji, samookaleczania, wiele ponurych przemyśleń. Nawet gdy pojawiają się przebłyski wydarzeń szczęśliwych, szybko zostają z jakiegoś powodu unicestwione. Uważam, że autorka naprawdę wniknęła w umysł bohatera i przedstawiła jego portret psychologiczny w przekonujący sposób, co jest dla mnie największym atutem książki.

Z drugiej strony jednak, historia Jude’a to pasmo przejaskrawień. Ilość krzywd, jakich doświadczył i ich charakter są zupełnie nierealistyczne. Miałam przez to wrażenie, że autorka usilnie próbuje wzbudzać w czytelniku nieskończone pokłady współczucia i niezbyt umiejętnie grać na jego emocjach. Myślę, że końcowy efekt byłby znacznie lepszy, gdyby w przeszłości Jude’a pozostawiono więcej niedopowiedzeń i sugestii.

,,Małe życie” to mocna i ważna książka o sile przyjaźni, miłości, traumie i jej przezwyciężaniu. Może nie poleciłabym jej każdemu, ale na pewno jest to lektura godna uwagi.

Zanim postanowiłam przeczytać ,,Małe życie” nasłuchałam się bardzo wielu niepochlebnych opinii na jej temat i dużo osób po prostu jej nie polecało. Głównymi ,,zarzutami” był brak realizmu, pokręcone, niezdrowe relacje międzyludzkie oraz to, że z książki nie wyciąga się nic dla siebie. Postanowiłam jednak przekonać się sama i zdecydowanie nie odebrałam jej aż tak negatywnie....