Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Не мой стыль аповеду ды і тэма такая сабе. З кропкі гледжання сюжэту - атрымалася дастаткова цікава і захапляльна, аднак без феерверак.
Напэўна добры кавалак літаратуры, але думаю, што магло б тут быць больш элементаў і растлумачаных гісторый, персанажаў, бо пытанняў да сюжэту ўзнікла ў мяне некалькі.
Адно вялікае "можа быць".

Не мой стыль аповеду ды і тэма такая сабе. З кропкі гледжання сюжэту - атрымалася дастаткова цікава і захапляльна, аднак без феерверак.
Напэўна добры кавалак літаратуры, але думаю, што магло б тут быць больш элементаў і растлумачаных гісторый, персанажаў, бо пытанняў да сюжэту ўзнікла ў мяне некалькі.
Адно вялікае "можа быць".

Першы раз пасля ўніверсітэта вярнуўся да Быкава. Не чакаў новага, чакаў якаснага аповеду пра зло, агіду і брыдкасць. Тое і атрымаў. І як прыемна што гэта ўсё кепскае адбываецца не ў вайну, а ў наш мірны час! Быкаў паказвае, што нават у час тэхналогіі, цывілізацыі і іншых прыгожых словаў чалавек застаецца чалавекам - злым, пакутуючым і паміраючым у адзіноце, безнадзейнасці і бездапаможнасці. І гэта ўсё запланавана. Або і не, гэта ўсё вынік выбараў чалавека, якога вядзе і карае натура.

Першы раз пасля ўніверсітэта вярнуўся да Быкава. Не чакаў новага, чакаў якаснага аповеду пра зло, агіду і брыдкасць. Тое і атрымаў. І як прыемна што гэта ўсё кепскае адбываецца не ў вайну, а ў наш мірны час! Быкаў паказвае, што нават у час тэхналогіі, цывілізацыі і іншых прыгожых словаў чалавек застаецца чалавекам - злым, пакутуючым і паміраючым у адзіноце, безнадзейнасці і...

Кніга перамагла на прэміі Гедройца ў мінулым годзе і я лічу гэта вялікім крокам наперад беларускага рэпартажу. Паколькі Польшча - краіна гэтага жанру, перад аўтаркай стаяла вялікая задача распавесці пра тое што тут, што дома, а гэта куды складаней чым пісаць пра Перу ці Сенегал...

Асабіста лічу што ёй удалося вельмі добра перадаць рэчаіснасці Белавежскай пушчы і яе ваколіц. Шмат пра мясцовыя легенды, месцы закрытыя для нетутэйшых і пра падзеленую кардонам краіну, дзе ад сваякоў вас раздзяляе блакпост, жалезны дрот, бэтонны мур ды візавыя працэдуры, хоць бабулі разам хадзілі да адной бабы лекавацца не так і даўно таму...

І хоць я там не нарадзіўся то гэтай тэрыторыяй зацікавіўся ва ўніверсітэце і надалей пад уражаннем, што гісторыю "у прысценку старога лесу" расказвае ледзь не кожны куст і камень...

Кніга перамагла на прэміі Гедройца ў мінулым годзе і я лічу гэта вялікім крокам наперад беларускага рэпартажу. Паколькі Польшча - краіна гэтага жанру, перад аўтаркай стаяла вялікая задача распавесці пра тое што тут, што дома, а гэта куды складаней чым пісаць пра Перу ці Сенегал...

Асабіста лічу што ёй удалося вельмі добра перадаць рэчаіснасці Белавежскай пушчы і яе...

Люблю літаратуру якая ні пра што, а пра звычайнае - такія і "Завеі, снежань". Напэўна хутка забуду сюжэт, таму і пісаць нічога адмысловага не хочацца.

Люблю літаратуру якая ні пра што, а пра звычайнае - такія і "Завеі, снежань". Напэўна хутка забуду сюжэт, таму і пісаць нічога адмысловага не хочацца.

Даўгаватая аповесць, якую месцамі не так лёгка чыталася, але агулам на плюс. Ці то проста не было настрою на гістарычную, прыгожніцкую кніжку, ці проста гэта ўжо не маё і калі казаць пра нейкія гістарычныя раманы, то ўсё ж такі час у які яны адбываюцца - грае вялікую ролю. Штосьці мне гэтае 18 стагоддзе не зацягнула, а і твор нічога для гэтага не зрабіў. Шкада.
Агулам раю прачытаць, бо сапраўды цікавы сюжэт і гісторыі, але або іх зашмат у адным месцы, або настолькі рэальна-нерэальна, што цяжка ўтрымаць увагу.

Даўгаватая аповесць, якую месцамі не так лёгка чыталася, але агулам на плюс. Ці то проста не было настрою на гістарычную, прыгожніцкую кніжку, ці проста гэта ўжо не маё і калі казаць пра нейкія гістарычныя раманы, то ўсё ж такі час у які яны адбываюцца - грае вялікую ролю. Штосьці мне гэтае 18 стагоддзе не зацягнула, а і твор нічога для гэтага не зрабіў. Шкада.
Агулам раю...

Кніга ад якой сумна і весела адначасова. У такую Беларусь я ездзіў са свайго першага разу ў 2018, з такімі чыноўнікамі я абшчаўся і ў такіх таржэственных мерапрыяціях я прынімал учасць. Вельмі сумна, што гэта не мінуўшчына. Радуе вялікая колькасць "мемаў", якія аўтар уключыў у змест кнігі, якія грэюць душу штамповым "а вось гэтую спасылку я ведаю!". Самая гісторыя можа поўнасцю прэтэндаваць у спіс лепшых пылітычных сатыраў на (пост)савецкую сісцему ўласці, бо яна зроблена з усёй разважнасцю і накіпелай злосцю на ейную самакантроль, самапаніжэнне і самазнішчальнасць. Спадзяюся, што кніжкавая рэчаіснасць хутка стане толькі (не)смешным успамінам мінулага і ўсё парагатаем над Пчолкінай ці Кавалёвымі...

Кніга ад якой сумна і весела адначасова. У такую Беларусь я ездзіў са свайго першага разу ў 2018, з такімі чыноўнікамі я абшчаўся і ў такіх таржэственных мерапрыяціях я прынімал учасць. Вельмі сумна, што гэта не мінуўшчына. Радуе вялікая колькасць "мемаў", якія аўтар уключыў у змест кнігі, якія грэюць душу штамповым "а вось гэтую спасылку я ведаю!"....

Цяжка сабе ўявіць, што ўсё гэта - сёння. Хоць у кніжцы не прысутнічае ні адна часцінка негатыву, страху ці жаху, а кожны аповед абусрдна-насмешлівы, дазваляе ўсміхнуцца не раз, страшна ўявіць, што аўтар і ўсе ананімныя героі сапраўды жывуць у гэтай краіне "Зэкамерону". Спадзяюся толькі, што хутка ўдасца атрымаць аўтографа Максіма Знака, бо ў тое, што на аўтарскіх сустрэчах у Вольнай Беларусі будуць вялікія чэргі не сумняваюся.

Цяжка сабе ўявіць, што ўсё гэта - сёння. Хоць у кніжцы не прысутнічае ні адна часцінка негатыву, страху ці жаху, а кожны аповед абусрдна-насмешлівы, дазваляе ўсміхнуцца не раз, страшна ўявіць, што аўтар і ўсе ананімныя героі сапраўды жывуць у гэтай краіне "Зэкамерону". Спадзяюся толькі, што хутка ўдасца атрымаць аўтографа Максіма Знака, бо ў тое, што на аўтарскіх...

Беларускі філасофскі твор, яка напісаны для таго, каб вызначыць праблемы беларускасці і яе магчымы ці нават патрэбны шлях, калі хочам, "каб не ўмерлі".
Акрамя таго, што на пачатковых старонках аўтар вельмі выдатна аналізуе сітуацыю і гісторыя Беларусі і беларускага народа, далей пераходзіць да нейкіх не да канца зразумелых разважанняў наконт таго, да чаго варта імкнуцца. І што не варта дэфініяваць сябе як камуніста, анархіста ці дэмакрата, бо гэтыя словы нічога не значаць, страцілі сваё пергапачатковае значэнне. Выходзіць усё ж такі нейкі анархізм, якім яго зваць не варта, бо анархізму ўжо няма ў свеце.
Калі аўтар аналізуе грахі Усходу і Захаду ва ўплыванні на Беларусь, даходзіць да высновы, што добрага няма і трэба абіраць сваё ўласнае. Аднак яно не павінна браць з гэтых дзвюх напрамкаў, бо яны цэласныя і прыняцце добрых практык давядзе да прыняцця і дрэнных.
У выніку - новы шлях для Беларусі павінен быць поўнасцю ўтапійным, з пашанаваннем свабоды, вольнай творчасцю і ўсім што найлепш праяўляе чалавека знутры, яго душу і высокія памкненні.
Словам, эсэ вартае прачытання, безумоўна. Нават, я б сказаў, абавязковае для ўсіх, хто марыць аб Новай Беларусі. Аднак, чым бліжэй да канца тым больш незразумела, які ж нам шлях абраць варта.

Беларускі філасофскі твор, яка напісаны для таго, каб вызначыць праблемы беларускасці і яе магчымы ці нават патрэбны шлях, калі хочам, "каб не ўмерлі".
Акрамя таго, што на пачатковых старонках аўтар вельмі выдатна аналізуе сітуацыю і гісторыя Беларусі і беларускага народа, далей пераходзіць да нейкіх не да канца зразумелых разважанняў наконт таго, да чаго варта імкнуцца. І...

Kolejne cudo w wykonaniu Karatkiewicza. W zasadzie to chyba jedyna jego książka przetłumaczona na polski, a szkoda, bo jest to światowa czołówka powieściopisarstwa. Wspaniały research, intertekstualność, nawiązania i sama fabuła. Zwroty akcji są logiczne, nie przeszkadzają, są "sprytne". Opowieść nie pozwala się oderwać i w efekcie te prawie 500 stron idzie w błyskawicznym tempie.
Mistrzostwo powieści historycznej, polecam wszystkim, którzy chcą zacząć przygodę z białoruską literaturą!

Kolejne cudo w wykonaniu Karatkiewicza. W zasadzie to chyba jedyna jego książka przetłumaczona na polski, a szkoda, bo jest to światowa czołówka powieściopisarstwa. Wspaniały research, intertekstualność, nawiązania i sama fabuła. Zwroty akcji są logiczne, nie przeszkadzają, są "sprytne". Opowieść nie pozwala się oderwać i w efekcie te prawie 500 stron idzie w błyskawicznym...

Прачытаць гэты кароткі твор я вырашыў пасля праслухоўвання падкасту (цудоўнага) "белліт пад піва". Там і гаварылася пра гэты твор, які і мяне чамусьці зачапіў. Хаця рэаліі зусім іншыя, бо ад пісьменніцкай тусоўкі 70-тых гадоў мяне аддзяляе гадоў 50 і тое, што я нічога ў пісьменніцкія тусоўкі не кемлю, атрымалася досыць лёгка і хутка прачытаць. Сам "хейт" атрымаўся прыгожым, я б можа і часам сёння хацеў такія насмешлівыя здзекі з іншых людзей замест таго, што нам прынесла культура інтэрнэту. Але не буду занадта выказвацца пра трапнасць, бо прозвішчаў я ведаў 4-5.
Затое вельмі засмуціла тое, пра што другі слой гэтага твора. Пра мову. Некалькі трапных радкоў пра сітуацыю беларускай мовы, якой аўтар прадвяшчае заняпад, і то яшчэ ў 70-тых! Пры чым той заняпад гучыць сёння як ідэальнае становішча. Вось так іранічна нам гісторыя склалася. )
Усім раю, 48 старонак вершам чытаецца хутка!

Прачытаць гэты кароткі твор я вырашыў пасля праслухоўвання падкасту (цудоўнага) "белліт пад піва". Там і гаварылася пра гэты твор, які і мяне чамусьці зачапіў. Хаця рэаліі зусім іншыя, бо ад пісьменніцкай тусоўкі 70-тых гадоў мяне аддзяляе гадоў 50 і тое, што я нічога ў пісьменніцкія тусоўкі не кемлю, атрымалася досыць лёгка і хутка прачытаць. Сам "хейт" атрымаўся...

Не да канца ведаю, што я прачытаў. Чаканні былі высокія, а за гэтых 900 старонак я даведаўся ўсё і нічога. Не магу расказаць сюжэту, можа і галоўныя праблемы так, але як сам сабе думаю, што кніга пра сялянскае пытанне і змаганне за волю мае 900 старонак то аж неяк няёмка. Чытаў лепшае ад Караткевіча і пэўна прачытаю ў будучым. Расцягнута, распісана і нуднавата - вось неяк так. Вялікі плюс за тысячы прыгожых словазлучэння і так званы рысёрч, што ўжо пры каторай сустрэчы з Караткевічам не здзіўляе.

Не да канца ведаю, што я прачытаў. Чаканні былі высокія, а за гэтых 900 старонак я даведаўся ўсё і нічога. Не магу расказаць сюжэту, можа і галоўныя праблемы так, але як сам сабе думаю, што кніга пра сялянскае пытанне і змаганне за волю мае 900 старонак то аж неяк няёмка. Чытаў лепшае ад Караткевіча і пэўна прачытаю ў будучым. Расцягнута, распісана і нуднавата - вось неяк...

Наратыў раманаў Рублеўскай - вялікая каштоўнасць сучбелліту. Думаю, што падобны падыход да гісторыі, яе распаўсюджвання ды ўкладвання ў сучаснае можа паслужыць штуршком да раскрывання загадак мінулага, пра якія чытач можа або не ведаць або не цікавіцца раней. І так спалучэнне сённяшняга да гістарычнага аповеду ў адно, з абавязковай інтрыгай, якая іх канчаткова спалучыць - вартасць сама па сабе. Нажаль, "Пантофля" не захапіла мяне настолькі, наколькі іншыя кніжкі, аднак я рады, што прачытаў. Усё ж такі сюжэт трохі недарэчны і зусім глыбокі (ці шырокі). Можа віна таксама ў тым, што чытаў я на кіндл і не так моцна ўваходзіў у гісторыю.

Наратыў раманаў Рублеўскай - вялікая каштоўнасць сучбелліту. Думаю, што падобны падыход да гісторыі, яе распаўсюджвання ды ўкладвання ў сучаснае можа паслужыць штуршком да раскрывання загадак мінулага, пра якія чытач можа або не ведаць або не цікавіцца раней. І так спалучэнне сённяшняга да гістарычнага аповеду ў адно, з абавязковай інтрыгай, якая іх канчаткова спалучыць -...

Пасля чатырох гадоў заняткаў па беларускай літаратуры, мне давялося маленькі перапынак ад сучаліту. Прыйшоў аднак час вярнуцца, і я вырашыў зрабіць гэта з кніжкай, якую даўно ўжо планаваў прачытаць.
"Дзевяць жыццяў" - гэта цікавая аповесць, перадача 9 гісторыяў, якія не да канца звязаныя між сабой. У нас дзевяць Віта, дзевяць месцаў, дзевяць сітуацыі, дзевяць урокаў. Усё вельмі вобразна, прама і павучальна. Прыемна было чытаць пра розныя размеркаванні, дыскусіі, жыццёвыя ўспаміны і лекцыі ад іх розных Вітаў, у якіх супольнай часткай з'яўляецца толькі імя. А можа нешта яшчэ? Пакуль гэтага не разгадаў.

Пасля чатырох гадоў заняткаў па беларускай літаратуры, мне давялося маленькі перапынак ад сучаліту. Прыйшоў аднак час вярнуцца, і я вырашыў зрабіць гэта з кніжкай, якую даўно ўжо планаваў прачытаць.
"Дзевяць жыццяў" - гэта цікавая аповесць, перадача 9 гісторыяў, якія не да канца звязаныя між сабой. У нас дзевяць Віта, дзевяць месцаў, дзевяць сітуацыі, дзевяць урокаў. Усё...

Jest to bardzo ciekawa podróż do Mińska lat 60, 90 i współczesności. Czytelnik ma możliwość wejść w życiu nastoletniej "bandy" mińskich stiljagów i razem z nimi, według KGB, szykować zamach na Chruszczowa i nie tylko. Wydaje się, że Niaklajeu tym dziełem próbuje ocenić swoją młodość, czasy kiedy fascynował się otoczeniem, tym co na jego oczach upadało (stalinizm) i rodziło się (rozwój technologii, radio, relacje na linii USA-ZSRR).
Choć w utworze jest wiele postaci i wydarzeń zmyślonych, zupełnie nie czujemy, że kandydat na prezydenta Białorusi 2010 nie mógłby przeżyć tego co przeżył na łamach książki. Również postacie, których w rzeczywistości nie było, tworzą harmonijny obraz Mińska, do którego odwilż dotarła później i jakby bardziej karłowato niż do Moskwy.
Niesamowicie zlewają się w "Automacie..." losy postaci historycznych i innych przedstawicieli białoruskiej szeroko rozumianej estrady. Spotkamy tutaj i Chruszczowa i Lee Harveya Oswalda, a także wspomniany został Karatkiewicz.
Słowem, dostajemy kawałek ciekawych i absurdalnych przygód bandy nastolatków, którzy w częściowo poluzowanym choć wciąż brutalnym systemie szukają siebie, miłości i celów. Mimo perypetii udaje im się zachować autentyczność i w efekcie w latach 90-tych postawi na froncie budowy niezależnego państwa białoruskiego.

Jest to bardzo ciekawa podróż do Mińska lat 60, 90 i współczesności. Czytelnik ma możliwość wejść w życiu nastoletniej "bandy" mińskich stiljagów i razem z nimi, według KGB, szykować zamach na Chruszczowa i nie tylko. Wydaje się, że Niaklajeu tym dziełem próbuje ocenić swoją młodość, czasy kiedy fascynował się otoczeniem, tym co na jego oczach upadało (stalinizm) i rodziło...

Mogę się wypowiedzieć o tej książce tylko w samych superlatywach. Wciągające tło historyczne, wydarzenia fin de siecle w Imperium Rosyjskim, na którego zachodnim krańcu rodzi się białoruska świadomość narodowa. Rodzi się i działa również socjalizm. I te dwa światy spotykają się razem w mrocznym majątku, którego dziedzic żyje w strachu przed własną klątwą - wilkołactwem. Postaci zobrazowane są w sposób pełny i autentyczny. Każda z nich ma zestaw niepowtarzalnych cech, które tworzą opowieść i konflikty, której w niej zachodzą, unikatowymi i pełnymi zwrotów akcji. Przebiegłość, patriotyzm, cwaniactwo, miłość przepalatają się tutaj na każdej stronie.
Ciekawy zamysł umieszczenia powieści w dwóch kontekstach czasowych - teraźniejszości i końcówce XIX wieku. Dzięku przeplatającym się wydarzeniom widzimy coraz więcej podobieństw między dzisiejszą i wczorajszą sytuacją, tym, że wiele rzeczy się powtarza, dostosowując jedynie do pędzącego świata.

Mogę się wypowiedzieć o tej książce tylko w samych superlatywach. Wciągające tło historyczne, wydarzenia fin de siecle w Imperium Rosyjskim, na którego zachodnim krańcu rodzi się białoruska świadomość narodowa. Rodzi się i działa również socjalizm. I te dwa światy spotykają się razem w mrocznym majątku, którego dziedzic żyje w strachu przed własną klątwą - wilkołactwem....

Niespodziewanie wciągająca i interesująca opowieść. Czym może nas zaskoczyć pamiętnik 50-letniej alkoholiczki na odwyku, po przejściach, które ciężko zliczyć na palcach jednej ręki? Masą absurdalnie autentycznych zbiegów okoliczności i sytuacji, które prowadzą do kulminacji. Ta kulminacja może nie nastąpić z każdym rozdziałem i pogrążamy się w klimacie tej farsy zwanej życiem w Białorusi, gdzie wystarczy znać człowieka na muszce władzy i nagle samemu można wpaść po uszy w bagno. Ilość wątków, wstawek, których jest masa, zupełnie nie przeszkadza w przyjęciu historyjki, która jest zabawna, smutna i abstrakcyjna jednocześnie. A jednak autentyczna.
Podróże do "nór" dodają smaczku i klimatu całej tej mistycznej opowieści, która jednak rozgrywa się w tle tak prawdziwej kampanii wyborczej i zagmatwanym systemie władzy i zależności międzyludzkich w Białorusi.

Niespodziewanie wciągająca i interesująca opowieść. Czym może nas zaskoczyć pamiętnik 50-letniej alkoholiczki na odwyku, po przejściach, które ciężko zliczyć na palcach jednej ręki? Masą absurdalnie autentycznych zbiegów okoliczności i sytuacji, które prowadzą do kulminacji. Ta kulminacja może nie nastąpić z każdym rozdziałem i pogrążamy się w klimacie tej farsy zwanej...