Alaksandr Czarnucha

Кніга ад якой сумна і весела адначасова. У такую Беларусь я ездзіў са свайго першага разу ў 2018, з такімі чыноўнікамі я абшчаўся і ў такіх таржэственных мерапрыяціях я прынімал учасць. Вельмі сумна, што гэта не мінуўшчына. Радуе вялікая колькасць "мемаў", якія аўтар уключыў у змест кнігі, якія грэюць душу штамповым "а вось гэтую спасылку я ведаю!". Самая гісторыя можа поўнасцю прэтэндаваць у спіс лепшых пылітычных сатыраў на (пост)савецкую сісцему ўласці, бо яна зроблена з усёй разважнасцю і накіпелай злосцю на ейную самакантроль, самапаніжэнне і самазнішчальнасць. Спадзяюся, што кніжкавая рэчаіснасць хутка стане толькі (не)смешным успамінам мінулага і ўсё парагатаем над Пчолкінай ці Кавалёвымі...