Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Radosław Dąbrowski – Kryzys

Czytacie literaturę piękną?
Ja od pewnego czasu nie sięgam po ten gatunek, bo na studiach przeczytałam go za dużo. Chciałam jednak spróbować, bo w końcu „tylko krowa nie zmienia zdania”.

W „Kryzysie” towarzyszymy Andrzejowi, który dowiaduje się o śmierci ojca i po wielu latach wraca do rodzinnego miasta, na pogrzeb. Powrót w rodzinne strony sprawia, że może on przewartościować sobie pewne sprawy, a nawet częściowo podsumować własne życie.

Już po opisie książki wiedziałam, że będzie to pozycja niezwykle filozoficzna i pełna wewnętrznych rozterek bohatera. Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie język. Pióro autora cechuje niezwykle dopracowany, wręcz filozoficzny styl. Jednocześnie jest to jedna z piękniej napisanych, pod względem językowym, książek. Oprócz samej historii znaleźć w niej można wiele ciekawych wtrąceń m.in. przytoczenie badań filozoficznych. Niezwykle pięknie opisane były postacie jak np. niewidoma kwiaciarka czy nauczyciel, który uczył naszego bohatera w dzieciństwie, a do dzisiaj pozostał wyraźny w jego pamięci.

Co do samej jednak historii, to niestety jest to moja pierwsza w życiu książka DNF – Did Not Finish – książka, którą porzuciła, po przeczytaniu 1/3. Skąd taka decyzja?

Tak jak pisałam na wstępie, nie czytam literatury pięknej i „Kryzys” miał być dla mnie pewnym wyjściem ze strefy komfortu, poszerzeniem gatunkowym. Niestety pokazał on, że ten rodzaj literatury jest po prostu dla mnie za wolny. Tak, jak w przypadku filmów czy seriali, nie przeszkadza mi wolniejsze tempo narracji i zdarzeń, to w kontekście literatury jest to dla mnie wręcz odpychające. Do tego tytułu miałam kilka podejść, ale po prostu po kilkunastu stronach czułam się znużona.

Nie uważam jednak, że jest to zła książka. Jeżeli lubisz historie, które są pełne wewnętrznych rozmyślań i pięknych oraz filozoficznych opisów – „Kryzys” ze swoją przepiękną narracją Cię zachwyci!

Mój egzemplarz puszczam w świat, bo doskonale wiem, komu może się spodobać, a sama wracam jednak do bardziej mrocznych, mocnych i krwawych historii.

Radosław Dąbrowski – Kryzys

Czytacie literaturę piękną?
Ja od pewnego czasu nie sięgam po ten gatunek, bo na studiach przeczytałam go za dużo. Chciałam jednak spróbować, bo w końcu „tylko krowa nie zmienia zdania”.

W „Kryzysie” towarzyszymy Andrzejowi, który dowiaduje się o śmierci ojca ...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam przenosić się za pomocą książek do zupełnie innych światów i tym razem odwiedziłam Dziki Zachód. Wojna meksykańska się zakończyła i panuje względny pokój. W jednym z saloonów spotykają się reporter Marion T. Bell oraz zawiadowca John Charles Hart, którzy później łączą swoje losy i pracują, by przeżyć w tym niegościnnym środowisku. Wszystko zmienia się, kiedy na ich drodze staje ranna pół krwi meksykanka, Elena.

W „Przeprawie” mamy do czynienia z tematyką Starych Bogów Meksyku. Na kartach tej książki można bowiem poznać dawne bóstwa – „Pierzasty Wąż Quetzalcoatl. Tezcatlipoca, Pan Księżyca i Nocy. Pan Słońca Huitzilopochtli. Pani Ziemi Tlazolteotl. Xipe, odarty ze skóry”. Kierują się oni starymi regułami – „Uczą poddania się prawom ziemi i nieba. Krew za łupy, krew za deszcz”.

Sama historia jest bardzo dobrze napisana. Równowaga dialogów i opisów świata przedstawionego sprawiła, że czytało się ją niezwykle szybko i płynnie. O bohaterach wiemy jednak niewiele, gdyż każdy z nich skrywa jakąś tajemnice, która tak naprawdę nigdy nie wyjdzie na światło dzienne. Po prostu pewnych spraw możemy się tylko domyślić.

Akcja w książce jest nieśpieszna. Nabiera ona z czasem tempa, aż do momentu kulminacyjnego, kiedy to dzieje się naprawdę dużo, a kule latają na prawo i lewo. Takie powolne wprowadzenie pozwala poczuć klimat Dzikiego Zachodu, stanu Arizona roku 1848.

Co jednak z samą grozą? Tutaj mam największe zastrzeżenia. Dostałam bowiem naprawdę dobry western, z minimalnymi elementami grozy. Dostrzegłam dokładnie dwie sceny, w których faktycznie było czuć strach, niepewność i można powiedzieć „wpływy pradawnych bóstw”. Tak, była to krótka, 204-stronicowa historia, ale znając autora, oczekiwałam czegoś więcej.

Podsumowując, był to dobrze napisany western z elementami grozy, widocznej za sprawą złowrogich sióstr Valenzura i ich poplecznika, Paddy’ego Ryana. Lektura była przyjemna, jednak jeżeli szukacie grozy z prawdziwego zdarzenia, to tutaj jest jej jak na lekarstwo.

Uwielbiam przenosić się za pomocą książek do zupełnie innych światów i tym razem odwiedziłam Dziki Zachód. Wojna meksykańska się zakończyła i panuje względny pokój. W jednym z saloonów spotykają się reporter Marion T. Bell oraz zawiadowca John Charles Hart, którzy później łączą swoje losy ...

Rozwiń

Zwiń

Czy masz osobę, którą znasz tak na 100%?
Osobę, za którą mógłbyś „dać sobie rękę obciąć”?

W życiu Kamili nieodłącznym towarzyszem jest muzyka. Nie lubi ona ludzi, a wytchnienie odnajduje, zatapiając się w ulubionych składankach. Jej jedynym przyjacielem jest starszy brat Marek. Połączyły ich trudne wydarzenia z przeszłości i wydawać by się mogło, że wiedzą oni o sobie wszystko. Czy na pewno?

@klaudiazacharska_pa poznałam jako autorkę, w której książkach zatapiam się bez reszty. Jej światy przedstawione są dopracowane, a jednocześnie tak realne, że zawsze mam odczucie, że to mogłoby wydarzyć się naprawdę. I w tym przypadku miałam tak samo, co było przerażające!

Nie sięgam często po horror ekstremalny, bo jakoś nie widzę w tym większego sensu, gdyż nie czytam książek tylko dla samej makabry. Jednak w przypadku „Bezradnych” dostałam idealnie wyważone połączenie horroru ekstremalnego z thrillerem psychologicznym i takie historie zdecydowanie chcę czytać częściej!

Autorka zaskoczyła mnie, gdyż myślałam, że poznałam już jej styl, który notabene bardzo lubię. A tutaj, już po kilku zdaniach wiedziałam, że czeka mnie „jazda bez trzymanki” i zdecydowanie mogę być częściej tak pozytywnie zaskakiwana!

Akcja w „Bezradnych” nie jest wyjątkowo dynamiczna, jednocześnie jednak wydarzenia w pewien sposób oplatają czytelnika do tego stopnia, że sama poczułam bezradności, która wylewała się ze stron tej powieści.

To, co stałe u autorki, to świetnie wykreowane postacie. Każdy bohater jest wyrazisty, a jednocześnie ma swoje własne traumy i przeżycia, które odbijają się na jego późniejszych decyzjach.

Zakończenie – zaskakujące i świetnie zamykające całą historię. To lubię!

„– Nie wierzę, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. Zawsze sądziłem, że takie ekstrema tylko w filmach, ewentualnie w książkach.
– Wiesz, jak się nad tym zastanowić…ktoś to ogląda i czyta. Ktoś to pisze. Ludzie potrafią być naprawdę dziwni”.

Więc jeżeli należysz do tych dziwnych ludzi i nie boisz się brutalnych i realistycznych opisów, to gorąco polecam Ci ten tytuł!

Czy masz osobę, którą znasz tak na 100%?
Osobę, za którą mógłbyś „dać sobie rękę obciąć”?

W życiu Kamili nieodłącznym towarzyszem jest muzyka. Nie lubi ona ludzi, a wytchnienie odnajduje, zatapiając się w ulubionych składankach. Jej jedynym przyjacielem jest starszy brat Marek. Połączyły ...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam czytać książki debiutantów, a tym razem trafił mi się jeszcze lepszy kąsek – historia napisana przez osobę związaną dotychczas z bookstagramem. Nie mogłam się oprzeć!

Jowita i Karol – przykładne, kochające się małżeństwo z dwójką synów, które ma wszystko. Sielankowe życie przerywa jedno zdarzenie – młodszy syn znika bez śladu podczas zabawy na podwórku. Co jest motywem? Kto zabrał dziecko? Czyżby piękne życie rodziny miało rysy? Z każdym dniem na jaw wychodzą kolejne sekrety…

Akcja w „Na własnym podwórku” jest niezwykle wyważona, a jednocześnie nie miałam wrażenia przeciągania na siłę. Sam pomysł na historię może nie wydać się niczym nowym. W końcu zaginięcie dziecka to dosyć znany i często powtarzający się motyw w tym gatunku literackim.

@weronika.masny naprawdę zaskoczyła mnie jednak swoim pomysłem i zdecydowanie nie można jej zarzucić, że potraktowała temat sztampowo.

Na wyróżnienie zasługuje naprawdę dobra kreacja bohaterów. Podczas czytania doświadczałam całego kalejdoskopu uczuć od nienawiści, przez totalne niezrozumienie, aż po współczucie dla całej rodziny.

„Na własnym podwórku” wyróżnia się jeszcze za sprawą rozdziałów opisanych z perspektywy dziecka – Igora. Część książki, w której narracje prowadzi Jowita, była klasyczna. Poznałam wówczas myśli zdesperowanej matki. Natomiast rozdziały, w których swoją rzeczywistość opisywał Igor, naprawdę mnie zaskoczyły. Mogłabym tu napisać wiele o naiwności dziecka, ale wydaje mi się, że tutaj bardziej można mówić o jego nieświadomości całej sytuacji. Opisywane wydarzenia widzi on zupełnie inaczej, choćby przez to, że wiele rzeczy jeszcze nie rozumie. Pozwala to zastanowić się nad tym, że to, co mówimy do dziecka, może zostać odebrane przez niego zupełnie inaczej, należy więc niezwykle uważać na słowa.

Zakończenie – wow! Tak, nie wiem, jak to skomentować. Miałam pewne przeczucia, ale zupełnie nie przewidziałabym tego, czym zaskoczyły mnie ostatnie strony powieści!

Podsumowując, to był naprawdę dobrze napisany thriller psychologiczny i jednocześnie świetnie wykreowany debiut! Czekam na kolejne książki autorki.

Uwielbiam czytać książki debiutantów, a tym razem trafił mi się jeszcze lepszy kąsek – historia napisana przez osobę związaną dotychczas z bookstagramem. Nie mogłam się oprzeć!

Jowita i Karol – przykładne, kochające się małżeństwo z dwójką synów, które ma wszystko. Sielankowe życie przery...

Rozwiń

Zwiń