Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pani Izabeli udała się trudna sztuka.
W trzech relatywnie niedługich tomach stworzyła:
- wciągająca historię bez głupich zwrotów akcji albo dziur w logice;
- ciekawych, nietuzinkowych bohaterów, którzy mają swoje bolączki, trudne cechy charakteru, ale się im przeciwstawiaja dzięki czemu łatwo ich polubić i zapadają w pamięć;
- mroczne i przerażające postacie antagonistów, którzy te słabości bohaterów wykorzystują;
Do tego okraszyla to porcją ważnych społecznych tematów oraz zaserwowała z wyciskającym emocje zakończeniem.

Coś takiego nie zdarza się często i każdy wielbiciel kryminałów/thrillerów powinien zapoznać się z tą trylogią.

Pani Izabeli udała się trudna sztuka.
W trzech relatywnie niedługich tomach stworzyła:
- wciągająca historię bez głupich zwrotów akcji albo dziur w logice;
- ciekawych, nietuzinkowych bohaterów, którzy mają swoje bolączki, trudne cechy charakteru, ale się im przeciwstawiaja dzięki czemu łatwo ich polubić i zapadają w pamięć;
- mroczne i przerażające postacie antagonistów,...

Cieszę się, że sięgnąłem po powieść Pani Izabeli. Do tej pory trafiałem głównie na kryminały męskich autorów, którym jednak umykało wiele z tego co autorka prezentuje w swojej książce.
Mianowicie chodzi o ukazanie wewnętrznych ran i blizn bohaterów, które ukształtowały ich na takich jakimi są teraz. Nie robi tego jednak w sposób nachalny, ale delikatnie krok po kroku ukazując ich w różnych sytuacjach odsłania przed czytelnikami slabe strony i schowana pod dywan przeszłość.
To samo w sobie stanowi interesujący budujący napięcie wątek. Ale do tego wszystkiego dodany został bardzo ciekawy i oryginalny wątek dziwnych samobójstw, który sprawia że nie sposób się oderwać od lektury.

Mimo że znalazłem jeden zgrzyt w przedstawieniu relacji głównego antagonisty z bohaterami, ukazany pod koniec książki, to nie rzutuje on na całość prowadzenia wątku.

Wątek ten splata też wszystkie z pozoru niepowiązane zadania w jeden ładny węzeł. I mimo że węzeł nie zostaje na końcu rozplatany, bo zakończenie zdaje się być jakby ucięte nożem, to i tak czuje się satysfakcję z lektury. Można wręcz ulec wrażeniu, że autorka miała cała długa powieść przygotowaną a to wydawca postanowił ją pociąć na mniejsze części. Co w gruncie rzeczy jest świetnym chwytem marketingowym, gdyż po przesłuchaniu 'wrzasku' nie wyobrażałbym sobie nie sięgnąć po kolejną część.

Cieszę się, że sięgnąłem po powieść Pani Izabeli. Do tej pory trafiałem głównie na kryminały męskich autorów, którym jednak umykało wiele z tego co autorka prezentuje w swojej książce.
Mianowicie chodzi o ukazanie wewnętrznych ran i blizn bohaterów, które ukształtowały ich na takich jakimi są teraz. Nie robi tego jednak w sposób nachalny, ale delikatnie krok po kroku...

Moim zdaniem autor za bardzo epatuje brutalnością. Korzysta z najprostszego mechanizmu budowania atmosfery, poprzez strach, obrzydzenie i odwoływanie się bardzo kontrowersyjnych, ciezkich tematów, które zapewne u większości czytelników wywołają jeden i ten sam stan umysłu. Oczekiwany przez autora. Nie ma tu niczego bardziej wyrafinowanego.
Wielowątkowości też nie widzę ot jest sprawa i jest komisarz co to te sprawę rozwiązuje. Postaci? Nic ciekawego: gburowaty komisarz i w sumie tyle, bo reszta prześlizguje się po stronach powieści prawie niezauważona, nie zostawiając po sobie ani lepszego, ani gorszego wrażenia.
Na plus natomiast jest zakończenie i tok śledztwa do niego prowadzący, który pozwala się domyśleć finału przed bohaterami, co daje niemałą satysfakcję. Również to, że bardzo niejednoznaczne poszlaki pojawiające się już od samego początku powieści ładnie składają się w całość, jest jej mocna stroną.
Epilog daje do zrozumienia że autor będzie brnął pewnie jeszcze dalej i głębiej w tę konwencję (szoku i brutalności), dlatego ja pewnie sobie odpuszczę kolejne tomy.

Moim zdaniem autor za bardzo epatuje brutalnością. Korzysta z najprostszego mechanizmu budowania atmosfery, poprzez strach, obrzydzenie i odwoływanie się bardzo kontrowersyjnych, ciezkich tematów, które zapewne u większości czytelników wywołają jeden i ten sam stan umysłu. Oczekiwany przez autora. Nie ma tu niczego bardziej wyrafinowanego.
Wielowątkowości też nie widzę ot...