Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli ktoś liczy na coś w stylu Pieśni Lodu i Ognia, to jednocześnie dostanie i nie dostanie tego, czego chciał. Dzieło Druona to ciekawy przykład powieści historycznej, w której akcja leci jak szalona do przodu, co dla mnie było kompletnym zaskoczeniem. Nie ma tutaj miejsca na długie opisy otoczenia czy bohaterów, wewnętrzne monologi czy poboczne wywody. Intrygi, spiski, narady, romanse, zdrady, zabójstwa, tajemnice, średniowieczne czarymary i zabobony - rozdział po rozdziale. Oczywiście, czyta się to rewelacyjnie, większość to dialogi, sceny są napisane świetnie (choć czasami razi nadmierna ekspozycja w dialogach). Cierpi na tym jednak trochę głębia, zarówno świata, ale przede wszystkim postaci, które wydają się trochę kartonowe, bo po prostu autor nie poświęca im zbyt dużo czasu, zwłaszcza, że jest ich wiele, a czasami równie szybko pojawiają się jak i znikają, tudzież umierają. Ekspresowa, podana w formie przystępnej prozy lekcja historii. Podejrzewam, że do szerszej oceny będę zdolny dopiero po lekturze kolejnych tomików (bo ciężko 200-250 stronicowe pozycje nazywać tomami).

Ważna uwaga: jeśli nie chcecie sobie spoilerować, to lepiej nie zaglądać na koniec książki do drzew genealogicznych, bo od razu można zobaczyć, kto kiedy umrze, kto z kim się zwiąże, kto zostanie (kiedy i na ile) królem, co może popsuć zabawę. Mimo uważania i próbie przeglądania tylko samych nazwisk, aby połapać się w rodowodach bohaterów sam sobie kilka nadchodzących wydarzeń zaspoilerowałem... To samo tyczy się listy osób, jak i niestety, jednego czy dwóch przypisów. Taki urok powieści historycznych.

Jeśli ktoś liczy na coś w stylu Pieśni Lodu i Ognia, to jednocześnie dostanie i nie dostanie tego, czego chciał. Dzieło Druona to ciekawy przykład powieści historycznej, w której akcja leci jak szalona do przodu, co dla mnie było kompletnym zaskoczeniem. Nie ma tutaj miejsca na długie opisy otoczenia czy bohaterów, wewnętrzne monologi czy poboczne wywody. Intrygi, spiski,...