Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Osobista historia z Piotrkiem zaczęła się nie na uniwersytecie, a w ciasnym pokoju w Mediolanie u 64 letniego psychoterapeuty. Tam po raz pierwszy na zakurzonej półce dostrzegłem nazwisko Pasolini, kojarzące mi się jedynie z brutalnym Salo, którego nawet nie obejrzałem. Z niewytłumaczalnych dla mnie dotąd racji, wzbudziło to we mnie ciekawość. Przy wspólnej kolacji jedząc tortelini, zadałem dosyć wprost proste pytanie - kim jest Pasolini we Włoszech? Odpowiedź brzmiała: “geniuszem, który przewidział przyszłość.”

Postanowiłem to sprawdzić zaledwie półtora roku później po tej wypowiedzi, odstawiając go na półkę z autorami, do których mam przekonanie, że żeby ich zrozumieć powininenem im poświęcić mnóstwo czasu. A może to specjalne miejsce wynika z tego, że muszą oni we mnie wewnętrznie dojrzeć, trafić na odpowiedni moment, w którym z lekkością serca wezmę ich twórczość do rąk. Tak się w końcu zdarzyło, a ta książka była praktycznie (nie doczekaliśmy się innych przekładów esejów) jedyną możliwą formą przybliżenia tak szerokiego horyznontu poznawczego, jaki się tutaj rozgrywa.

Ta żywa myśl rozgrywajaca się rzekomo w esejach o języku, polityce i kinie, tak naprawdę nie jest tylko o języku, polityce i kinie, a o wszystkim o czym można powiedzieć z zaangażowaniem. Bo Pasolini, dotykając jednego tematu nie może nie mówić o innym, równie dla niego ważnym. To sprawia, że mamy poczucie obcowania z kimś, kto nie hołduje budyniowej atmosferze, a wręcz jest jej zaprzeczniem, celnie wymierzając lotkę w sam środek czoła pseudointelektualistów.

Dorzuca on cegiełkę wszędzie, gdzie uważa to za potrzebne. Tutaj paluszkiem wskaże, że językoznawcy pominęli fonetykę, z której można wydobyć jeszcze więcej soków, uwrażliwić człowieka na brzmienie, pokazując mu meandry głosowości. Tam tupnie nózką na faszystów i drobnomieszczaństwo dokonujące ludobójstwa na dobrych chłopakach z przedmieść Rzymu lat 70. I tu szturchnie łokciem niejednego reżysera, szepcząc mu na ucho po cichu, że tutaj jego mość nie rozumie chyba natury kina, które wydaje mu się, że współtworzy.

Za każdym razem jest za to ostry jak brzytwa, bez skrupułów i wyrzutów sumienia. Jest nieprzewidywalny, a Ty nigdy nie wiesz dokąd zaprowadzi Cie jego myśl. Spacerujesz z nim po zaminowanym polu, gdzie na każdym kroku czyha na Ciebie niebezpieczeństwo. Tym niebezpieczeństwem jest to co może z Tobą ta myśl zrobić. Mianowicie rozbić Cię od środka, sprawić, że zburzy Ci się dotychczasowa perspektywa, trzeba będzie spojrzeć na to inaczej i już nie będzie to takie oczywiste i łatwe, tak jak było wcześniej. Trzeba się będzie wysilić, z gruzów coś świeżego wybudować, a jak Ci się nie uda to zostaniesz ze sobą sam bo Pasoliniego już z nami nie ma. I takiego drugiego intelektualisty nie będzie. Co więc nam zostaje?

Osobista historia z Piotrkiem zaczęła się nie na uniwersytecie, a w ciasnym pokoju w Mediolanie u 64 letniego psychoterapeuty. Tam po raz pierwszy na zakurzonej półce dostrzegłem nazwisko Pasolini, kojarzące mi się jedynie z brutalnym Salo, którego nawet nie obejrzałem. Z niewytłumaczalnych dla mnie dotąd racji, wzbudziło to we mnie ciekawość. Przy wspólnej kolacji jedząc...

Kiedy zaczyna się życie? W chwili zapłodnienia komórki jajowej przez plemnik, pobytu w brzuchu matki kilka tygodni, a może w momencie gdy pępowina zostaje odcięta. Co wy na to, że życie zaczyna się w momencie gdy się budzimy, otwieramy oczy i jesteśmy świadomi tego co doświadczamy w tej właśnie chwili. Tak, właśnie tak. Budzimy się ze snu, który czasami nie jest jeszcze życiem. Jedynie fałszem, pod który było ono podporządkowane. Ale co kiedy fałsz ten jest jego korzeniem. Jeżeli całe życie nawet po tym chwilowym przebudzeniu, nie jest nasze? O tym jest ta książka.

Łużyn - zagubiony, niewyraźny, zobojętniały na nasze sprawy o których jesteśmy w stanie rozprawiać całe dnie. Żyje w innej rzeczywistości, dokładniej mówiąc - na 64 polach. Tam są jego problemy, zagadki do rozwiązania. Jednak nie może przebywać tylko tam, czasami siłą rzeczy zatroszczy się o materię codzienności. Ale to zaczyna z czasem męczyć, gdy świat, w którym przebywasz zaczyna być bardziej realny od tego, który powinien taki być. Granica się zaciera. Pojawia się szaleństwo. Dominuje, rozrzuca obrazy, tnie je na kawałki, wpadasz w delirium. I nagle do życia wpada kobieta z misją uzdrowienia. Oczyszczenia ran z młodości, po ojcu, który całą twoją przyszłość zapisał w taniej literaturze o której nikt już dawno nie pamięta i o matce zmagającej się z morowym powietrzem lęków, która dopiero po czasie zorientowała się jak bardzo drogi Łużynie się od niej oddaliłeś. Kobieta ta, pragnie powołać Cię do życia (tego z prawdziwego zdarzenia). Dać Ci w końcu czułości, ciepła, nie stosu cukierków i czekoladek dających jedynie jego wrażenie. Próbujesz, ale pamięć o tym co było ciągnie w dół. Nie można zrzucić balastu z balonu jeśli jest on przytwierdzony do twojej stopy.

Kiedy zaczyna się życie? W chwili zapłodnienia komórki jajowej przez plemnik, pobytu w brzuchu matki kilka tygodni, a może w momencie gdy pępowina zostaje odcięta. Co wy na to, że życie zaczyna się w momencie gdy się budzimy, otwieramy oczy i jesteśmy świadomi tego co doświadczamy w tej właśnie chwili. Tak, właśnie tak. Budzimy się ze snu, który czasami nie jest jeszcze...

Dzieci z Bullerbyn na sterydach.

Dzieci z Bullerbyn na sterydach.