Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomyliłaś się. Pomyliłaś niebo z gwiazdami odbitymi nocą na powierzchni stawu.

Pomyliłaś się. Pomyliłaś niebo z gwiazdami odbitymi nocą na powierzchni stawu.

- Jedna struna mi się zerwała. - To co? Masz przecież jeszcze pięć. - Tak. Ale nie umiem grać na pięciu. - Na sześciu też nie umiałeś. Więc teraz twoja ignorancja się zmniejszyła.

- Jedna struna mi się zerwała. - To co? Masz przecież jeszcze pięć. - Tak. Ale nie umiem grać na pięciu. - Na sześciu też nie umiałeś. Więc teraz twoja ignorancja się zmniejszyła.

Żółw porusza się z taką prędkością, jaka wystarcza do polowania na sałatę.

Żółw porusza się z taką prędkością, jaka wystarcza do polowania na sałatę.

Prawdziwi przyjaciele nie potrzebują pożegnań - prychnął smok. - Oni zawsze sssą z tobą, nawet jeśli nie prosssisz.

Prawdziwi przyjaciele nie potrzebują pożegnań - prychnął smok. - Oni zawsze sssą z tobą, nawet jeśli nie prosssisz.

... Historia miłosna ze szczęśliwym zakończeniem nie ma najmniejszej szansy, by stać się legenda...

... Historia miłosna ze szczęśliwym zakończeniem nie ma najmniejszej szansy, by stać się legenda...

Magia jednak ma w zwyczaju czekać w ukryciu niby grabie leżące w trawie.

Magia jednak ma w zwyczaju czekać w ukryciu niby grabie leżące w trawie.

G.S.P. Dibbler lubił wstawać o pierwszym brzasku, na wypadek gdyby nadarzyła się okazja sprzedania tego, co bóg daje.

G.S.P. Dibbler lubił wstawać o pierwszym brzasku, na wypadek gdyby nadarzyła się okazja sprzedania tego, co bóg daje.

[...] One wierzą, a wiara wszystko zmienia. Mamy prawo marzyć i to, przypuszczam, jest największą siłą magii i przekonanie, że możemy zrywać możliwości jak dojrzałe owoce z drzewa [...]

[...] One wierzą, a wiara wszystko zmienia. Mamy prawo marzyć i to, przypuszczam, jest największą siłą magii i przekonanie, że możemy zrywać możliwości jak dojrzałe owoce z drzewa [...]

Tylko to jest nasze, co możemy stracić: Nasza osobowość, cierpienie, nasza chwała i nasze człowie­czeństwo.

Tylko to jest nasze, co możemy stracić: Nasza osobowość, cierpienie, nasza chwała i nasze człowie­czeństwo.

- Witam cię, Akarze Kessellu - Drizzt potykał się na chropawym akcencie mieszkańców podziemnego świata, jak gdyby wspólny język powierzchni był mu obcy. Pomyślał, że może spróbować tej samej taktyki, jakiej użył przeciwko demonowi. - Zostałem wysłany przez mój lud w dobrej wierze, aby porozmawiać z tobą o sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania. (...) - Pozwól mi zacząć znowu - powiedział Drizzt. - Witaj, Akarze Kessellu. - Skłonił się nisko. - Jestem Drizzt Do'Urden, pogranicznik Gwaerona Windstroma, strażnik Doliny Lodowego Wichru. Przyszedłem, aby cię zabić.

- Witam cię, Akarze Kessellu - Drizzt potykał się na chropawym akcencie mieszkańców podziemnego świata, jak gdyby wspólny język powierzchni był mu obcy. Pomyślał, że może spróbować tej samej taktyki, jakiej użył przeciwko demonowi. - Zostałem wysłany przez mój lud w dobrej wierze, aby porozmawiać z tobą o sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania. (...) - Pozwól m...

Magia to nie współzawodnictwo siłaczy, to sztuka! Jeśli masz w rękach szpadę, to musisz zadać precyzyjny cios, a nie walić z całej siły.

Magia to nie współzawodnictwo siłaczy, to sztuka! Jeśli masz w rękach szpadę, to musisz zadać precyzyjny cios, a nie walić z całej siły.

Moja matka zawsze powtarzała, że kto robi to, co kocha, ten na co dzień ma do czynienia z czystą magią.

Moja matka zawsze powtarzała, że kto robi to, co kocha, ten na co dzień ma do czynienia z czystą magią.

- Mistrzu, Mistrzu, znalazłem ją - krzyknął Elgion, biegnąc w ich kierunku. - Och, naprawdę? Znalazłeś miłość swojego życia? - spytał Mistrz Robinton przyjaznym tonem.

- Mistrzu, Mistrzu, znalazłem ją - krzyknął Elgion, biegnąc w ich kierunku. - Och, naprawdę? Znalazłeś miłość swojego życia? - spytał Mistrz Robinton przyjaznym tonem.

W tym właśnie tkwi sedno czarów – napomykać o ukrytych, wielkich znaczeniach, kiedy się mówi o niczym, i nie robić nic w ogóle tak, aby sprawiało to wrażenie szczytu mądrości.

W tym właśnie tkwi sedno czarów – napomykać o ukrytych, wielkich znaczeniach, kiedy się mówi o niczym, i nie robić nic w ogóle tak, aby sprawiało to wrażenie szczytu mądrości.