Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Harleen nie pokazuje nam zwariowanej Harley Quinn jaką wszyscy znamy. Tu możemy poznać młodą panią doktor, która ma wielkie nadzieje i ambicje. To dziewczyna, która nie spotkała na swojej drodze jeszcze ani Jokera, ani Batmana, ani żadnego innego sławnego złoczyńcy. Niestety bardzo szybko to się zmienia gdy trafia w niewłaściwie miejsce w niewłaściwym momencie. Od tej chwili jej wszystkie myśli wypełnia tylko jedna osoba, jeden mężczyzna, ten który nie zabił jej chociaż mógł. Harleen przechodzi przez całą gamę różnorodnych emocji, od strachu, przez złość, niepewność, aż po dziką fascynację. A wszystko to przez Jokera. Przez mężczyznę, który w jej oczach był przystojny i pod maską mordercy skrywał głębokie uczucia. Przez mężczyznę, który owinął ją sobie wokół palca i ją wykorzystał, a któremu ona cały czas chciała tylko pomóc.
Historia Harleen Quinzel jest opowiadana przez samą Harley Quinn. Snuje ona swoją opowieść wiedząc jak się to wszystko skończy. Widzi jakie błędy popełniła, ale wciąż i tak się łudzi, że jest w stanie pomóc Jokerowi.
Najpiękniejszą rzeczą w Harleen jest jej oprawa graficzna. Stjepan Sejic wykonał naprawdę cudowną robotę.

Harleen nie pokazuje nam zwariowanej Harley Quinn jaką wszyscy znamy. Tu możemy poznać młodą panią doktor, która ma wielkie nadzieje i ambicje. To dziewczyna, która nie spotkała na swojej drodze jeszcze ani Jokera, ani Batmana, ani żadnego innego sławnego złoczyńcy. Niestety bardzo szybko to się zmienia gdy trafia w niewłaściwie miejsce w niewłaściwym momencie. Od tej...

Akcja skupia się wokół Rogera Browna – z pozoru niczym nie wyróżniającego się pracownika firmy rekrutacyjnej (no może poza dość niskim wzrostem). Jest on świetnym pracownikiem, wręcz królem w swojej profesji, oddanym mężem, sponsorem galerii sztuki żony, a do tego także... ma dodatkową sekretną „pracę”.

Początek książki jest spokojny i dość leniwy. Poznajemy głównego bohatera i jego podejście do świata. Dowiadujemy się też co nieco z jego historii. Z biegiem czasu pojawiają także inne osoby, jednak, chociaż wywierają duży wpływ na bohatera i zdarzenia, są raczej postaciami drugoplanowymi. W miarę postępu czasu akcja zaczyna nabierać tempa, jedni zmieniają strony, inni oszukują, a jeszcze inni po prostu umierają. Patrząc na to wszystko z perspektywy głównego bohatera każda akcja ma większy lub mniejszy sens, ale go ma. Gdy jednak do akcji wkracza policja to sytuacja z ich strony jest po prostu jedną wielką zagadką. I to tak naprawdę największy plus tej książki (według mnie oczywiście) – pokazanie jak wygląda życie przestępcy/zbrodniarza/pokrzywdzonego z jego punktu widzenia, a nie ze strony detektywów, którym się wydaje że wiedzą wszystko i znajdują same właściwe wskazówki. Tu mamy świetnie pokazane jak pokrętna jest czasem droga tej „złej strony” i jak wiele się dzieje poza wizją policji.
Reszta książki niestety nie ma już zbyt wiele do zaoferowania. Bohaterowie są bardzo ciężcy do polubienia. Chwilami nawet życzy się im śmierci. Nie znalazłam w nich nic pozytywnego. Wszyscy oszukują, kłamią, źle życzą innym, nie mają poczucia humoru. Dosłownie nie mają niczego za co można by poczuć do nich chociażby odrobinę sympatii. Akcja chociaż czasami nabiera ciekawego tempa to niestety jest dość przewidywalna i schematyczna. Mało jest elementów, które naprawdę mogą zaskoczyć czy zmylić czytelnika. Największa zagadką książki nie jest jak to zwykle bywa w kryminałach odpowiedź na pytanie „kto?”, ale „dlaczego?”. Za to dostajemy jedną scenę przy której lepiej nie mieć pod ręką jedzenia (i ta scena niestety zostanie w mojej głowie na długo).

Akcja skupia się wokół Rogera Browna – z pozoru niczym nie wyróżniającego się pracownika firmy rekrutacyjnej (no może poza dość niskim wzrostem). Jest on świetnym pracownikiem, wręcz królem w swojej profesji, oddanym mężem, sponsorem galerii sztuki żony, a do tego także... ma dodatkową sekretną „pracę”.

Początek książki jest spokojny i dość leniwy. Poznajemy głównego...

Cienie Tożsamości są świetna kontynuacją Stopu Prawa. Popychają rozwój akcji i bohaterów do przodu, jednocześnie ukazując nam coraz więcej z ich historii. Przeszłość i teraźniejszość się przeplatają i mają na siebie coraz większy wpływ. Mimo większej ilości stron książkę czyta się szybciej jeszcze niż pierwszy tom, a to już coś znaczy o jej jakości.
Choć akcja tej części nadal skupia się wokół Waxa i Wayna większa rola przypada też młodziutkiej Marasi. Tym razem bohaterowie będą musieli stawić czoła hemalurgii oraz powracającym bogom, a dokładniej kandra, których co niektórzy uważają za boskie istoty (chociaż te podobno już nie istnieją). Bohaterowie już od pierwszych stron są wrzuceni w wir śledztwa związanego z wielokrotnym morderstwem. Szybko wpadają na trop złoczyńcy, jednak złapanie go to już inna historia. Sprawę dodatkowo komplikuje sytuacja w mieście: zamieszki są na granicy wybuchu, polityka zaczyna rządzić wszystkim i wszystkimi, a władze miasta wydają się być skorumpowane. Nie pomagają także wewnętrzne rozterki bohaterów.
(Na pełną recenzję zapraszam na mojego bloga: https://levelupstrefa.wordpress.com/2017/03/14/cienie-tozsamosci-brandon-sanderson-recenzja)

Cienie Tożsamości są świetna kontynuacją Stopu Prawa. Popychają rozwój akcji i bohaterów do przodu, jednocześnie ukazując nam coraz więcej z ich historii. Przeszłość i teraźniejszość się przeplatają i mają na siebie coraz większy wpływ. Mimo większej ilości stron książkę czyta się szybciej jeszcze niż pierwszy tom, a to już coś znaczy o jej jakości.
Choć akcja tej części...